Από καθημερινή,

Tου Γεωργιου Π. Μαλουχου

Η Ελλάδα στηρίζει ενεργά τον Ερντογάν. Και το γεγονός αυτό γεννάει ένα πολύ ενδιαφέρον μα και εντελώς αναπάντητο ερώτημα: γιατί η Ελλάδα έπρεπε να στηρίξει ή να μη στηρίξει κάποια πλευρά στην προεκλογική Τουρκία; Για ποιο λόγο έπρεπε η Αθήνα να πάρει κάποια θέση στα εσωτερικά της γείτονος; Πρώτα απ’ όλα, αν δεν το κατάλαβε, η Αθήνα κατ’ ουσίαν νομιμοποιεί πλέον πλήρως και την αντίστροφη κίνηση: θα το διαπιστώσει όταν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η Αγκυρα εμφανιστεί -και θα εμφανιστεί- να παίρνει ανοιχτή θέση (και όχι πλέον συγκαλυμμένη ή απλώς τοπική στη Θράκη) στις ελληνικές εκλογές, όπως έχει ήδη κάνει στη Γερμανία. Και αυτό, ειδικά σε μια τόσο εύθραυστη πολιτική ισορροπία όπως αυτή που θα φέρει ο νέος εκλογικός νόμος - θα δούμε και με ποιους και πόσους κατά δήλωσή τους «Τούρκους» βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Δεύτερον, τοποθετούμενη κατά τέτοιο τρόπο στο πλευρό του Ερντογάν, και μάλιστα χωρίς να έχει εξασφαλίσει το παραμικρό αντάλλαγμα από εκείνον, η Ελλάδα κατ’ ουσίαν τοποθετείται απέναντι στην άλλη πλευρά, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει όχι μόνον αυτό που μας αρέσει να αποκαλούμε «βαθύ κράτος» αλλά και μερικά εκατομμύρια τουρκικού λαού που κατέβηκαν προ ημερών στους δρόμους για να διαδηλώσουν για τον κοσμικό χαρακτήρα της Τουρκίας.

Γιατί έπρεπε, στα μάτια όλων αυτών, η Ελλάδα να είναι «η φίλη του Ερντογάν»; Αν αύριο, αυτές οι δυνάμεις είναι, με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο κυβέρνηση στην Τουρκία, πώς θα μετρήσει αυτή η ελληνική τοποθέτηση; Και, τελικά, αν πραγματικά το «βαθύ κράτος» είναι αυτό που λέγεται ότι είναι, σε εκείνου τα χέρια δεν είναι η πραγματική ισχύς που θα καθορίσει τα ελληνοτουρκικά; Αν είναι έτσι, τα όποια επεισόδια με την Ελλάδα ή, ακόμα περισσότερο, έναν πόλεμο ούτε θα τον κάνει ούτε θα τον αποτρέψει ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του. Εκτός πια κι αν έχει επικρατήσει η... ευφάνταστη άποψη ότι η Ελλάδα θα χτυπήσει το «βαθύ κράτος» διά του Ερντογάν και μετά αυτός θα είναι καλός μαζί της σε... ανταπόδοση. Ευτυχώς, το υπουργείο του κ. Γκιουλ έδειξε ήδη τις απόψεις του επ’ αυτού με το ταπεινωτικό άδειασμα της Ελλάδας με το θέμα των Ποντίων... Τι να πει κανείς; Το μόνο που μπορεί να πει, είναι... ο Θεός να μας φωτίσει και, κυρίως, να μας φυλάει από έναν Ερτογάν που πασχίζουμε να πάρει στο πιάτο το σύνολο της ισχύος της Τουρκίας. Δεν μας φτάνει πρωθυπουργός, του έχουμε τέτοια εμπιστοσύνη που θέλουμε να ελέγχει και τα όπλα. Τόσο πολύ μας πειράζει πια το «διαίρει και βασίλευε» στην εξουσία μιας τόσο ανεξέλεγκτης χώρας, τις βλέψεις της οποίας εναντίον της Ελλάδας ο Ερντογάν δεν έβαλε ποτέ στην άκρη; Ε, ας φτάσει να έχει λοιπόν μια μέρα και τον στρατό στα χέρια του, για να τον γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα... Η Ελλάδα στηρίζει ενεργά προεκλογικά τον Ερντογάν. Και αφου ο λόγος δεν είναι η στάση του στα ελληνοτουρκικά, ίσως να είναι αυτό που ακούγεται περισσότερο, ότι δηλαδή ο ισλαμιστής πρωθυπουργός αντιπροσωπεύει την πιο «ευρωπαϊκή» δύναμη στην Τουρκία. Και εδώ έρχονται δύο νέα ερωτήματα. Πρώτον, πόσο αυτό αληθεύει και, δεύτερον, και αν αληθεύει, εμείς γιατί πρέπει να το θέλουμε με τέτοια μανία;

Η Τουρκία δεν θα μπει στην Ευρώπη. Αυτή η ιστορία τελειώνει. Οσο και αν... το παλέψει η Αθήνα, αυτό το αστείο τελείωσε ήδη στο Παρίσι - και, φυσικά, όχι μόνον εκεί. Και ο Ερντογάν το ξέρει καλά. Γιατί όμως δεν ξεσπαθώνει κατά του Σαρκοζί, αλλά αντιθέτως σπεύδει να του τηλεφωνήσει και να υποβάλει τα σέβη του; Μήπως επειδή εκεί δεν περνάνε οι σκληράδες; Μήπως επειδή το μόνο που τον ενδιέφερε πραγματικά από την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας ήταν απλώς το να υπονομεύσει το εσωτερικό πολιτικό σύστημα της χώρας του προς όφελός του; Η ευρωπαϊκή πορεία αποδυναμώνει τους στρατηγούς, ενθαρρύνει τις μειονότητες, τον κάνει πανίσχυρο. Αλλά και αν είναι αλήθεια φιλοευρωπαιαστής, από την ώρα που η Ευρώπη έχει κλείσει αυτή την πόρτα, τι σημασία έχει πια;

Τέλος, ακόμα κι αν δεχθεί κανείς ότι ο Ερντογάν δεν έχει «κρυφή» μουσουλμανική ατζέντα για την Τουρκία, τι είναι πιο πιθανό: αυτή να γίνει τελικά μια μέρα «Ιράν» όσο παραμένει κοσμική ή όταν οι ισλαμιστές έχουν κυριαρχήσει και κάποια στιγμή οι αληθινά σκληροί ίσως πάρουν τελικά το «πάνω χέρι»; Και καλά, έστω ότι ο Ερντογάν είναι τόσο ισλαμιστής όσο ο Ανδρέας ήταν αντιαμερικανός. Αλλά οι επόμενοι που έρχονται πίσω του είναι το ίδιο ή μήπως κάποιοι εξ αυτών είναι αληθινά «με το μαχαίρι στο στόμα»; Και η Ελλάδα θέλει ένα Ιράν στα σύνορά της; Είναι σίγουρη; Το έχει σκεφτεί καλά; Αλλάχ, Αλλάχ!

Μάλλον πρέπει να μας... δει γιατρός: από την απόλυτη αδράνεια, μπλέκουμε ξαφνικά άνευ λόγου σε ένα σκληρότατο διεθνές παίγνιο, που ούτε το καταλαβαίνουμε ούτε το θέλουμε. Ε, δεν τ’ αφήνουμε καλύτερα;