από καθημερινή. ψήφος ομογενών

Aνεμοδεικτης

Tου Θανου Oικονομοπουλου

Mάλλον έσπευσε να δεσμευτεί ο πρωθυπουργός στο ομογενειακό ακροατήριό του στην Αυστραλία, πως «φέρνουμε σύντομα προς ψήφιση στη Βουλή νόμο, με τον οποίο παρέχεται η δυνατότητα ψήφου στους Ελληνες, που διαβιούν στο εξωτερικό...» – και πάντως η κυβέρνηση μπορεί (αν και δεν το βλέπουμε πιθανόν...) μεν να φέρει το νομοσχέδιο στη Βουλή, αλλά την απαιτούμενη εκ του Συντάγματος υπερψήφισή του από τα 2/3 του συνόλου του σώματος, δηλαδή από 200 βουλευτές, δεν δείχνουν τα πράγματα πως μπορεί να την εξασφαλίσει. Το απαιτούμενο συναινετικό πνεύμα, κάθε άλλο παρά προέκυψε κατά τη συζήτηση του προσχεδίου νόμου για την επιστολική ψήφο των ομογενών, στην Επιτροπή Απόδημου Ελληνισμού της Βουλής. Το ΚΚΕ, είναι κάθετα αντίθετο, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ (που συμφωνούν επί της αρχής, όπως έχει ήδη φανεί κατά τις συζητήσεις για το αναθεωρημένο Σύνταγμα...), έχουν σοβαρότατες επιφυλάξεις για διάφορες επιμέρους διατάξεις, η δε κυβέρνηση, απέρριψε όλες τις αντιπροτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τη συμφωνία της οποίας και μόνο θα μπορούσε να περάσει το νομοσχέδιο...

Πέρα και άσχετα, όμως, από τα διαδικαστικά (ενδεχομένως και τα μικροπολιτικά προεκλογικής σκοπιμότητας...) που πολύ πιθανόν «αύριο» να αλλάξουν μαζί με την αλλαγή συσχετισμών εξουσίας, η δική μας απορία, αλλά και αντίρρηση αφορά αυτήν καθ’ αυτήν τη φιλοσοφία και τη σκοπιμότητα (και με το «σκοπιμότητα» εννοούμε την... πέραν της κομματικής συμφεροντολογικής των δύο μεγάλων κομμάτων!) μιας τέτοιας αλλαγής, την οποία μάλιστα ο Κ. Καραμανλής χαρακτήρισε στην Αυστραλία ως «εκπλήρωση ακόμη μιας υποχρέωσης της πολιτείας» απέναντι στην ομογένεια...

Οπως αναφέρεται στο προσχέδιο του νόμου, δικαίωμα τέτοιας επιστολικής ψήφου, θα έχουν οι ομογενείς που είναι εγγεγραμμένοι στους οικείους (του τόπου καταγωγής τους) καταλόγους. Που σημαίνει, πως ακόμη και ο γεννημένος στην Αυστραλία ή στις ΗΠΑ ή οπουδήποτε αλλού, από Ελληνες γονείς, αλλά υπηκοότητας της χώρας διαμονής του και ο οποίος ενδεχομένως δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα, θα μπορεί να έχει δικαίωμα ψήφου, αν στους οικείους καταλόγους (δημοτολόγια και εκλογικούς) είναι εγγεγραμμένος ο πατέρας του!

Ολόκληρη κουβέντα είχε γίνει (και σωστά...) για το ότι είναι παράλογο εμείς, που ζούμε μόνιμα στην Ελλάδα, να έχουμε τα εκλογικά μας δικαιώματα (και για τις βουλευτικές, αλλά κυρίως για τις δημοτικές και νομαρχιακές, τις «τοπικές» εκλογές) στην επαρχία, αλλά ο τόπος μόνιμης κατοικίας μας να είναι στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να «βγάζουμε» με την ψήφο μας βουλευτές και τοπικούς άρχοντες για μια περιοχή που δεν «βιώνουμε», δεν ξέρουμε τα συγκεκριμένα προβλήματά της! Τι το πιο... λογικά αυτονόητο, να ψηφίζεις στην και «για» την περιοχή που ζεις και αναπτύσσεις τη δραστηριότητά σου;

Και τώρα τι πάμε να κάνουμε – και μάλιστα με τον μανδύα της «υποχρέωσης της πολιτείας»: να δώσουμε το δικαίωμα «λόγου» και αποφασιστικής (μιλάμε ίσως και για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ομογενείς…) ψήφου, σε ελληνικής καταγωγής άτομα μεν, τα οποία όμως δεν έχουν την παραμικρή ουσιαστική επαφή με την ελληνική καθημερινότητα και τα προβλήματά της, αλλά παρ’ όλο τούτο θα μπορούν με τη ψήφο τους να βγάζουν (πολιτικούς και κόμματα!) εξουσίες πού θα διαχειρίζονται ζητήματα και προβλήματα τα οποία οι ομογενείς ψηφοφόροι μόνο διά… αραιών και που τηλεφωνημάτων ή «e-maill» θα πληροφορούνται! Δεν αντιλέγει κανείς: οι ομογενείς μας είναι και αισθάνονται Ελληνες μέσα τους, αλλά μια και δυο γενιές μετανάστευσης, είναι απολύτως φυσιολογικό να τους έχει εκ των πραγμάτων απομακρύνει από την «τρέχουσα», την «καθημερινή» Ελλάδα και τα προβλήματά της, με την οποία κυρίως συναισθηματικούς, και όχι πρακτικούς, καθημερινούς δεσμούς διατηρούν…

Το σχετικό άρθρο του αναθεωρημένου το 2001 Συντάγματος, προβλέπει την επιστολική ψήφο («ως νόμος ορίζει», με πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής) για τους «εκλογείς εκτός Επικράτειας». Αυτό, όμως, επί της ουσίας, είναι τελείως άλλο πράγμα από τους «εν δυνάμει» εκλογείς της ομογένειας, που το εκλογικό δικαίωμα το έχουν ή μπορούν να το αποκτήσουν επειδή… ο πατέρας τους είναι εγγεγραμμένος στους «οικείους καταλόγους» του τόπου καταγωγής του, έστω κι αν έχει να ψηφίσει στην Ελλάδα 50 και πλέον χρόνια. Φυσικά και θα πρέπει να μπορεί να ψηφίζει, να αποφασίζει για το ποιος κυβερνά την Ελλάδα, ένας μόνιμος κάτοικος Ελλάδος, που για κάποιο λόγο και για κάποιο χρονικό διάστημα (λ.χ. σπουδές, εργασία ή υπηρεσία σε θέση του ελληνικού κράτους στο εξωτερικό), κατ’ ανάγκην βρίσκεται κατά την ώρα της εκλογικής διαδικασίας «εκτός Επικράτειας» και σε κάποια στιγμή, θα επιστρέψει.

Θα λέγαμε, πως ακόμη και για τους Ελληνες υπηκόους αλλά «μόνιμους κάτοικους εξωτερικού», το δικαίωμα του εκλέγειν θα πρέπει να εξαρτάται από το εάν οι ίδιοι είναι ήδη εγγεγραμμένοι στους οικείους εκλογικούς καταλόγους, και όχι απλά αν… «ιστορικά» και εν δυνάμει μπορούν να εγγραφούν, επειδή οι γονείς τους είχαν στοιχειοθετημένα εκλογικά δικαιώματα. Αλλά, υποπτευόμαστε πως η πρεμούρα των κομμάτων εξουσίας (άλλο τώρα αν για λόγους προεκλογικής συγκυρίας δεν τα βρίσκουν…) για τις εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους (σε μεγάλο βαθμό «συναισθηματικές» –και πάντως δύσκολα ριζοσπαστικές!– των ομογενών, δεν έχει να κάνει με το «δικαίωμα» των Ελλήνων της διασποράς, ούτε με την «υποχρέωση» της πολιτείας απέναντί τους. Πιο… πεζά και «ρεαλιστικά» κριτήρια πρυτανεύουν.