Ενας σπάνιος Ελληνας /καθημερινή

Του Αλεξη Παπαχελα Η ελληνική πολιτεία έκανε, επιτέλους, το χρέος της απέναντι σε έναν άνθρωπο που πάλεψε για την Ελλάδα όσο κανείς τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πρώην γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης ήταν ο άνθρωπος που υποστήριζε πάντοτε την Ελλάδα και την Κύπρο στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο. Τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο βοήθησε με το εμπάργκο στην παροχή όπλων στην Τουρκία και επέβαλε την –κρίσιμη για την εποχή της– αναλογία 7:10. Τα χρόνια των ακροβατισμών της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου επιχειρηματολογούσε σθεναρά υπέρ των ελληνικών απόψεων και προσπαθούσε πάντοτε να αμβλύνει το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε στην Ουάσιγκτον. Στην υπόθεση των Σκοπίων επίσης έπαιξε τον δικό του καταλυτικό ρόλο. Ο κ. Σαρμπάνης είχε πάντοτε ένα μεγάλο ατού: τον σεβασμό των υπόλοιπων μελών του κλειστού κλαμπ της Γερουσίας. Η ικανότητά του να αναλύει σύνθετα ζητήματα με ψυχραιμία και διεισδυτικότητα, το ήθος του και η διάθεση συνεργασίας με όλους, του είχαν δικαιολογημένα προσδώσει ατύπως ρόλο «Νέστορα» στο Καπιτώλιο. Οποτε συνέβαινε κάτι σε σχέση με την Ελλάδα, όλοι, από τον πρόεδρο μέχρι τον νεότερο γερουσιαστή, δήλωναν πως «θα μιλήσουμε με τον Πολ, να δούμε τι σκέπτεται και θα αποφασίσουμε». Και εκείνος ήξερε πάντοτε να διαπραγματεύεται αποτελεσματικά εκεί που μετράει, στους διαδρόμους και στα πηγαδάκια του Κογκρέσου. Ηξερε επίσης να ανταλλάσσει χάρες, να δίνει κάτι σε ένα μέλος του Κογκρέσου σε ένα άσχετο νομοσχέδιο και να παίρνει κάτι παραπάνω σε βοήθεια προς την Ελλάδα την εποχή που μετρούσε. Ποτέ δεν ζήτησε κάποια αναγνώριση ή κάποια επιβράβευση για τον εαυτό του, αν και ήταν γνωστό σε όλους πως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ήταν ουσιαστικά μόνος του... το ελληνικό λόμπι. Ολοι άλλωστε οι νεότεροι Ελληνοαμερικανοί που ασχολήθηκαν με την πολιτική πέρασαν από το γραφείο του για μία συμβουλή ή μία συστατική επιστολή. Ο κ. Σαρμπάνης είναι ο ομογενής που ξέρει καλά τα ελαττώματα της πατρίδας των γονιών του, αλλά που την υπερασπιζόταν όπου και όπως μπορούσε. Με λίγα λόγια, είναι ένας σπάνιος Ελληνας τον οποίο δικαιολογημένα τίμησε τις προάλλες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν η Ελλάδα είχε μερικούς ακόμη «Σαρμπάνηδες» θα ήταν πολύ τυχερή.