4 χρόνια ψέματα
Τέσσερα χρόνια γεμάτα ψέματα στο Ιράκ
Αμερικανοί και Βρετανοί, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση δεν μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας και ανάπτυξης στη χώρα
The Guardian
Μας υποχρεώνουν να εορτάσουμε την τέταρτη επέτειο ενός ψεύδους. Το 2003 είπαν ψέματα για το οπλοστάσιο του Ιράκ. Είπαν ψέματα για την «άμεση απειλή» του Σαντάμ Χουσεΐν κατά της Βρετανίας. Σήμερα, βουτηγμένοι στην ψυχολογία της άρνησης, λένε ψέματα ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, ότι βελτιώνονται, είναι καλύτερα από πριν, περνούν μεταβατική φάση. Μπορεί να υπήρξαν λάθη, αλλά δεν υπήρξε κανένα Μεγάλο Λάθος.
Οι Βρετανοί δεν θα έπρεπε να εορτάζουν την τέταρτη επέτειο από την εισβολή στο Ιράκ. Οι εορτασμοί είναι γι’ αυτούς τους τυχερούς Ιρακινούς, οι οποίοι δικαιούνται να νιώθουν γνήσια ικανοποίηση για τα τέσσερα χρόνια ελευθερίας από τον Σαντάμ, να αποδέχονται το ωφέλιμο πλεονέκτημα της κατά τα άλλα τραγικής ιστορίας που γράφεται στη χώρα τους.
Η σημαντική επέτειος δεν είναι αυτή του παρελθόντος, αλλά εκείνη του μέλλοντος. Μπορεί άραγε ο Μάρτιος του 2008 να φέρει επιτέλους τη λαμπρή έκβαση της δυτικής επέμβασης;
Πόλεμος συμμοριών
Το σχέδιο που εγκαινιάστηκε τον περασμένο μήνα από τον στρατηγό Πετρέους στη Βαγδάτη είναι η πρώτη έξυπνη κίνηση που έχουν κάνει οι Αμερικανοί μέσα σε τέσσερα χρόνια. Οχυρώνοντας γειτονιές, ελέγχοντας τις εισόδους, περιπολώντας στους δρόμους και παρέχοντας προσωπική προστασία στους κατοίκους, τα στρατεύματα κατάφεραν να αποκαταστήσουν εν μέρει την τάξη στην πόλη. Ο Πετρέους δεν μπορεί μεν να εμποδίσει την εθνοκάθαρση που οδηγεί ταχύτατα στη διαίρεση της Βαγδάτης σε σουνιτικές και σιιτικές συνοικίες, αλλά μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση που βρήκε. Μπορεί να οχυρώσει τα γκέτο.
Υστερα από τέσσερα χρόνια αταξίας, είναι δύσκολο να ελπίζουμε στη διατήρηση μιας τέτοιας ασφάλειας. Το Ιράκ μαστίζεται από τον πλέον σκληρό πόλεμο συμμοριών και η ασφάλεια δεν βασίζεται στους στρατιώτες αλλά στις οικογένειες, στα όπλα, στους δρόμους, στα οδοφράγματα και τα μόνα πρόσωπα που αναγνωρίζεις. Το να αποκαλείς αυτό το πράγμα «εμφύλιο πόλεμο» είναι άστοχο.
Οι Αμερικανοί δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να βρουν τους δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που χρειάζονται για να αστυνομεύουν κάθε γειτονιά της Βαγδάτης επί μήνες, για να μην πούμε χρόνια. Το ότι ο Πετρέους έπρεπε να φέρει Κούρδους πεσμεργκά από τον Βορρά για να υποστηρίξουν το σχέδιό του αποκαλύπτει απλώς πόσο άχρηστη είναι η ιρακινή αστυνομία και ο στρατός. Είναι μια αλλαγή για τους Αμερικανούς να προστατεύουν τώρα Ιρακινούς, αφού πέρασαν δύο χρόνια προσποιούμενοι ότι εκπαίδευαν τον ιρακινό στρατό. Το μόνο που μπορεί να πετύχει το σχέδιο Πετρέους είναι να δώσει σε ορισμένες ιρακινές γειτονιές μια ανάσα και μερικές καλές φωτογραφίες για την Ουάσιγκτον.
Το κλειδί της ασφάλειας των Ιρακινών πολιτών βρίσκεται στη μετατροπή των ένοπλων συμμοριών σ’ ένα είδος πειθαρχημένου σώματος. Για τα δύο εκατομμύρια των Ιρακινών εξόριστων, του εσωτερικού και του εξωτερικού, το να επιστρέψουν στην ενεργό οικονομική ζωή προϋποθέτει να νιώσουν ασφαλείς στα σπίτια και τις γειτονιές τους. Οι ξένοι δεν μπορούν να το εγγυηθούν αυτό, ούτε οιοσδήποτε εθνικός στρατός. Τον επόμενο χρόνο, συνεπώς, θα πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ τοπικών διοικητών, σεΐχηδων και θρησκευτικών ηγετών, πρέπει να γίνουν συμμαχίες μεταξύ συνοικιών, συμφωνίες και συνθήκες. Αυτά τα βάναυσα παζάρια για τη ζωή και τον θάνατο θα είναι το μόνο ίχνος αυτονομίας που θα μείνει για τους Ιρακινούς μετά τέσσερα χρόνια κατοχής, μοναδική βάση για να ξαναχτίσουν τους κοινωνικούς τους θεσμούς.
Την ώρα που οι αμερικανικές περιπολίες σαρώνουν την επαρχία Ανμπάρ, οι πυρήνες της Αλ Κάιντα συνεχίζουν να προσηλυτίζουν μέλη από το εξωτερικό. Την ώρα που τα αμερικανικά τανκς συνθλίβουν δρόμους και χωριά, αποκτηνώνουν ό,τι αγγίζουν. Η υπεροψία της ιδέας ότι με την απλή παραμονή τους μπορούν να διασφαλίσουν «τη βελτίωση» ή «την αποτροπή του εμφυλίου» ξεπερνά το όριο της χυδαιότητας. Η παρουσία των ξένων στρατευμάτων στους δρόμους του Ιράκ αποτελεί εξευτελισμό και πρόκληση. Είναι δυνάμεις κατοχής αλλά δεν κατέχουν την εξουσία.
Ας το αφήσουν ήσυχο
Οι οικονομίες ανακάμπτουν πιο γρήγορα όταν οι άλλοι τις αφήνουν στην ησυχία τους. Ενα πράγμα που θα επισπεύσει την οικονομική αποκατάσταση του Ιράκ θα ήταν η απόφαση όλων να το αφήσουν ήσυχο. Τις προάλλες συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Μια εφιαλτική συνάθροιση 13 εθνών, περιλαμβανομένων των Αμερικανών, Βρετανών, Ρώσων, Γάλλων, Σύρων, Ιρανών, Κινέζων, Σαουδαράβων, Ιορδανών και Αιγυπτίων, οι οποίοι μαζεύτηκαν στη Βαγδάτη για να συγχαρούν ο ένας τον άλλον για την τόλμη τους να εμφανιστούν εν μέσω του χάους και να διακηρύξουν την επιθυμία τους να βοηθήσουν το Ιράκ. Μίλησαν για εμπόριο, ασφάλεια, σύνορα, βοήθεια, πετρέλαιο και πρόσφυγες. Χτύπησαν ο ένας τον άλλον φιλικά στην πλάτη και γύρισαν σπίτι. Φτωχό Ιράκ, σκέφτηκα. Πρώτα τα ψέματα και τώρα, ακόμη χειρότερα, πρέπει να υποστεί περαιτέρω βοήθεια.
πηγή καθημερνή26.3.2007 ΕΠΙΛΟΓΈΣ lornion.blogspot.com
Αμερικανοί και Βρετανοί, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση δεν μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας και ανάπτυξης στη χώρα
The Guardian
Μας υποχρεώνουν να εορτάσουμε την τέταρτη επέτειο ενός ψεύδους. Το 2003 είπαν ψέματα για το οπλοστάσιο του Ιράκ. Είπαν ψέματα για την «άμεση απειλή» του Σαντάμ Χουσεΐν κατά της Βρετανίας. Σήμερα, βουτηγμένοι στην ψυχολογία της άρνησης, λένε ψέματα ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, ότι βελτιώνονται, είναι καλύτερα από πριν, περνούν μεταβατική φάση. Μπορεί να υπήρξαν λάθη, αλλά δεν υπήρξε κανένα Μεγάλο Λάθος.
Οι Βρετανοί δεν θα έπρεπε να εορτάζουν την τέταρτη επέτειο από την εισβολή στο Ιράκ. Οι εορτασμοί είναι γι’ αυτούς τους τυχερούς Ιρακινούς, οι οποίοι δικαιούνται να νιώθουν γνήσια ικανοποίηση για τα τέσσερα χρόνια ελευθερίας από τον Σαντάμ, να αποδέχονται το ωφέλιμο πλεονέκτημα της κατά τα άλλα τραγικής ιστορίας που γράφεται στη χώρα τους.
Η σημαντική επέτειος δεν είναι αυτή του παρελθόντος, αλλά εκείνη του μέλλοντος. Μπορεί άραγε ο Μάρτιος του 2008 να φέρει επιτέλους τη λαμπρή έκβαση της δυτικής επέμβασης;
Πόλεμος συμμοριών
Το σχέδιο που εγκαινιάστηκε τον περασμένο μήνα από τον στρατηγό Πετρέους στη Βαγδάτη είναι η πρώτη έξυπνη κίνηση που έχουν κάνει οι Αμερικανοί μέσα σε τέσσερα χρόνια. Οχυρώνοντας γειτονιές, ελέγχοντας τις εισόδους, περιπολώντας στους δρόμους και παρέχοντας προσωπική προστασία στους κατοίκους, τα στρατεύματα κατάφεραν να αποκαταστήσουν εν μέρει την τάξη στην πόλη. Ο Πετρέους δεν μπορεί μεν να εμποδίσει την εθνοκάθαρση που οδηγεί ταχύτατα στη διαίρεση της Βαγδάτης σε σουνιτικές και σιιτικές συνοικίες, αλλά μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση που βρήκε. Μπορεί να οχυρώσει τα γκέτο.
Υστερα από τέσσερα χρόνια αταξίας, είναι δύσκολο να ελπίζουμε στη διατήρηση μιας τέτοιας ασφάλειας. Το Ιράκ μαστίζεται από τον πλέον σκληρό πόλεμο συμμοριών και η ασφάλεια δεν βασίζεται στους στρατιώτες αλλά στις οικογένειες, στα όπλα, στους δρόμους, στα οδοφράγματα και τα μόνα πρόσωπα που αναγνωρίζεις. Το να αποκαλείς αυτό το πράγμα «εμφύλιο πόλεμο» είναι άστοχο.
Οι Αμερικανοί δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να βρουν τους δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που χρειάζονται για να αστυνομεύουν κάθε γειτονιά της Βαγδάτης επί μήνες, για να μην πούμε χρόνια. Το ότι ο Πετρέους έπρεπε να φέρει Κούρδους πεσμεργκά από τον Βορρά για να υποστηρίξουν το σχέδιό του αποκαλύπτει απλώς πόσο άχρηστη είναι η ιρακινή αστυνομία και ο στρατός. Είναι μια αλλαγή για τους Αμερικανούς να προστατεύουν τώρα Ιρακινούς, αφού πέρασαν δύο χρόνια προσποιούμενοι ότι εκπαίδευαν τον ιρακινό στρατό. Το μόνο που μπορεί να πετύχει το σχέδιο Πετρέους είναι να δώσει σε ορισμένες ιρακινές γειτονιές μια ανάσα και μερικές καλές φωτογραφίες για την Ουάσιγκτον.
Το κλειδί της ασφάλειας των Ιρακινών πολιτών βρίσκεται στη μετατροπή των ένοπλων συμμοριών σ’ ένα είδος πειθαρχημένου σώματος. Για τα δύο εκατομμύρια των Ιρακινών εξόριστων, του εσωτερικού και του εξωτερικού, το να επιστρέψουν στην ενεργό οικονομική ζωή προϋποθέτει να νιώσουν ασφαλείς στα σπίτια και τις γειτονιές τους. Οι ξένοι δεν μπορούν να το εγγυηθούν αυτό, ούτε οιοσδήποτε εθνικός στρατός. Τον επόμενο χρόνο, συνεπώς, θα πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ τοπικών διοικητών, σεΐχηδων και θρησκευτικών ηγετών, πρέπει να γίνουν συμμαχίες μεταξύ συνοικιών, συμφωνίες και συνθήκες. Αυτά τα βάναυσα παζάρια για τη ζωή και τον θάνατο θα είναι το μόνο ίχνος αυτονομίας που θα μείνει για τους Ιρακινούς μετά τέσσερα χρόνια κατοχής, μοναδική βάση για να ξαναχτίσουν τους κοινωνικούς τους θεσμούς.
Την ώρα που οι αμερικανικές περιπολίες σαρώνουν την επαρχία Ανμπάρ, οι πυρήνες της Αλ Κάιντα συνεχίζουν να προσηλυτίζουν μέλη από το εξωτερικό. Την ώρα που τα αμερικανικά τανκς συνθλίβουν δρόμους και χωριά, αποκτηνώνουν ό,τι αγγίζουν. Η υπεροψία της ιδέας ότι με την απλή παραμονή τους μπορούν να διασφαλίσουν «τη βελτίωση» ή «την αποτροπή του εμφυλίου» ξεπερνά το όριο της χυδαιότητας. Η παρουσία των ξένων στρατευμάτων στους δρόμους του Ιράκ αποτελεί εξευτελισμό και πρόκληση. Είναι δυνάμεις κατοχής αλλά δεν κατέχουν την εξουσία.
Ας το αφήσουν ήσυχο
Οι οικονομίες ανακάμπτουν πιο γρήγορα όταν οι άλλοι τις αφήνουν στην ησυχία τους. Ενα πράγμα που θα επισπεύσει την οικονομική αποκατάσταση του Ιράκ θα ήταν η απόφαση όλων να το αφήσουν ήσυχο. Τις προάλλες συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Μια εφιαλτική συνάθροιση 13 εθνών, περιλαμβανομένων των Αμερικανών, Βρετανών, Ρώσων, Γάλλων, Σύρων, Ιρανών, Κινέζων, Σαουδαράβων, Ιορδανών και Αιγυπτίων, οι οποίοι μαζεύτηκαν στη Βαγδάτη για να συγχαρούν ο ένας τον άλλον για την τόλμη τους να εμφανιστούν εν μέσω του χάους και να διακηρύξουν την επιθυμία τους να βοηθήσουν το Ιράκ. Μίλησαν για εμπόριο, ασφάλεια, σύνορα, βοήθεια, πετρέλαιο και πρόσφυγες. Χτύπησαν ο ένας τον άλλον φιλικά στην πλάτη και γύρισαν σπίτι. Φτωχό Ιράκ, σκέφτηκα. Πρώτα τα ψέματα και τώρα, ακόμη χειρότερα, πρέπει να υποστεί περαιτέρω βοήθεια.
πηγή καθημερνή26.3.2007 ΕΠΙΛΟΓΈΣ lornion.blogspot.com
Comments