Τείχη αποκλεισμού..
Hμερομηνία δημοσίευσης: 31-03-07
Υψώνοντας τείχη αποκλεισμού
Από Καθημερινή.
Tης Αγγελικης Στουπακη
Ο πόλεμος στο Ιράκ συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια αυτόν τον μήνα, και το τέλος του δεν είναι ορατό. Η εισβολή Αμερικανών, Βρετανών και των «συμμάχων» τους, που θα καθιστούσε υποτίθεται τη χώρα δημοκρατική και ευημερούσα, τη μετέτρεψε σε πεδίο τρομακτικών συγκρούσεων χωρίς διέξοδο. Πολλοί Ιρακινοί, βλέποντας ότι η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα (υπολογίζεται ότι πάνω από μισό εκατομμύριο άμαχοι έχουν σκοτωθεί μετά το 2003) εγκαταλείπουν τη σπαρασσόμενη πατρίδα τους. Ηδη, κοντά στα δύο εκατομμύρια έχουν φύγει, κυρίως στη γειτονική Ιορδανία και τη Συρία, όπου φυτοζωούν χωρίς δικαιώματα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σχολείο για τα παιδιά τους. Οι χώρες αυτές παραπονούνται ότι δεν αντέχουν το βάρος τόσων προσφύγων και ζητούν μάταια βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα. Μερικοί πρόσφυγες καταφέρνουν να φτάσουν σε ευρωπαϊκές χώρες, κι εκεί όμως το άσυλο παρέχεται με το σταγονόμετρο και οι περισσότεροι ζουν με τον φόβο της απέλασης. Το γεγονός ότι έρχονται από μια χώρα που έχει μετατραπεί σε κόλαση πολέμου, με τη συνέργεια και ευρωπαϊκών χωρών, δεν θεωρείται επαρκής λόγος για να τους προσφέρει η Ευρώπη μια στοιχειώδη φιλοξενία.
Οταν έρχονται στα μέρη μας άνθρωποι που έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή κινδύνευε η ίδια η ζωή τους -από τον πόλεμο, την πολιτική καταπίεση ή καταστάσεις που τελευταία τις αποκαλούμε «ανθρωπιστικές καταστροφές»- είναι αδιανόητο να τους στέλνουμε πίσω, στο θάνατο. Αδιανόητα σκληρό και απάνθρωπο, κι όμως πολύ συχνά συμβαίνει. Γιορτάζοντας τα 50 χρόνια της, η Ευρωπαϊκή Ενωση πρόβαλε και πάλι τις αξίες του ανθρωπισμού που υποτίθεται ότι την εμπνέουν· στην πράξη όμως επιδεικνύει όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία μπροστά στην αγωνία εκείνων που χτυπούν κυνηγημένοι την πόρτα της.
Οι αριθμοί μιλούν πολύ εύγλωττα: Τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό χορήγησης πολιτικού ασύλου επί των συνολικών αιτήσεων που εξετάζονται στις χώρες της Ε.Ε. μειώθηκε στο μισό σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1990 - από 25% έπεσε στο 12%. Και η Ελλάδα κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στην αναγνώριση προσφύγων -μόλις 1,5% των αιτήσεων που εξετάστηκαν πήραν θετική απάντηση το 2006. Υψώνουμε τείχη στους απελπισμένους, συχνά χωρίς να τους δώσουμε καν την ευκαιρία να υποβάλουν αίτημα ασύλου. Οπως έγινε πρόσφατα, όταν «επαναπροωθήθηκαν» στην Τουρκία, μόλις πάτησαν το πόδι τους στο ελληνικό έδαφος, η σύζυγος και η εξάχρονη κόρη ενός Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα από το Ιράν ο οποίος βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια στην Ελλάδα.
Η περίπτωση αυτή αντιπροσωπεύει χιλιάδες άλλες που δεν έρχονται στο φως της δημοσιότητας για να τραυματίσουν την ευαισθησία μας. Τραυματίζουν όμως καθημερινά τον πολιτισμό μας. Οσα προβλήματα κι αν δημιουργεί η μετανάστευση, «ευλογία και κατάρα» για να θυμηθούμε πώς μιλούσαμε άλλοτε για τη δική μας μετανάστευση, η στοιχειώδης ανθρώπινη αλληλεγγύη επιβάλλει να μη συνεργούμε στον χαμό ανθρώπων που μας ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια.
lornion.blogspot.com
Υψώνοντας τείχη αποκλεισμού
Από Καθημερινή.
Tης Αγγελικης Στουπακη
Ο πόλεμος στο Ιράκ συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια αυτόν τον μήνα, και το τέλος του δεν είναι ορατό. Η εισβολή Αμερικανών, Βρετανών και των «συμμάχων» τους, που θα καθιστούσε υποτίθεται τη χώρα δημοκρατική και ευημερούσα, τη μετέτρεψε σε πεδίο τρομακτικών συγκρούσεων χωρίς διέξοδο. Πολλοί Ιρακινοί, βλέποντας ότι η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα (υπολογίζεται ότι πάνω από μισό εκατομμύριο άμαχοι έχουν σκοτωθεί μετά το 2003) εγκαταλείπουν τη σπαρασσόμενη πατρίδα τους. Ηδη, κοντά στα δύο εκατομμύρια έχουν φύγει, κυρίως στη γειτονική Ιορδανία και τη Συρία, όπου φυτοζωούν χωρίς δικαιώματα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σχολείο για τα παιδιά τους. Οι χώρες αυτές παραπονούνται ότι δεν αντέχουν το βάρος τόσων προσφύγων και ζητούν μάταια βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα. Μερικοί πρόσφυγες καταφέρνουν να φτάσουν σε ευρωπαϊκές χώρες, κι εκεί όμως το άσυλο παρέχεται με το σταγονόμετρο και οι περισσότεροι ζουν με τον φόβο της απέλασης. Το γεγονός ότι έρχονται από μια χώρα που έχει μετατραπεί σε κόλαση πολέμου, με τη συνέργεια και ευρωπαϊκών χωρών, δεν θεωρείται επαρκής λόγος για να τους προσφέρει η Ευρώπη μια στοιχειώδη φιλοξενία.
Οταν έρχονται στα μέρη μας άνθρωποι που έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή κινδύνευε η ίδια η ζωή τους -από τον πόλεμο, την πολιτική καταπίεση ή καταστάσεις που τελευταία τις αποκαλούμε «ανθρωπιστικές καταστροφές»- είναι αδιανόητο να τους στέλνουμε πίσω, στο θάνατο. Αδιανόητα σκληρό και απάνθρωπο, κι όμως πολύ συχνά συμβαίνει. Γιορτάζοντας τα 50 χρόνια της, η Ευρωπαϊκή Ενωση πρόβαλε και πάλι τις αξίες του ανθρωπισμού που υποτίθεται ότι την εμπνέουν· στην πράξη όμως επιδεικνύει όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία μπροστά στην αγωνία εκείνων που χτυπούν κυνηγημένοι την πόρτα της.
Οι αριθμοί μιλούν πολύ εύγλωττα: Τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό χορήγησης πολιτικού ασύλου επί των συνολικών αιτήσεων που εξετάζονται στις χώρες της Ε.Ε. μειώθηκε στο μισό σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1990 - από 25% έπεσε στο 12%. Και η Ελλάδα κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στην αναγνώριση προσφύγων -μόλις 1,5% των αιτήσεων που εξετάστηκαν πήραν θετική απάντηση το 2006. Υψώνουμε τείχη στους απελπισμένους, συχνά χωρίς να τους δώσουμε καν την ευκαιρία να υποβάλουν αίτημα ασύλου. Οπως έγινε πρόσφατα, όταν «επαναπροωθήθηκαν» στην Τουρκία, μόλις πάτησαν το πόδι τους στο ελληνικό έδαφος, η σύζυγος και η εξάχρονη κόρη ενός Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα από το Ιράν ο οποίος βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια στην Ελλάδα.
Η περίπτωση αυτή αντιπροσωπεύει χιλιάδες άλλες που δεν έρχονται στο φως της δημοσιότητας για να τραυματίσουν την ευαισθησία μας. Τραυματίζουν όμως καθημερινά τον πολιτισμό μας. Οσα προβλήματα κι αν δημιουργεί η μετανάστευση, «ευλογία και κατάρα» για να θυμηθούμε πώς μιλούσαμε άλλοτε για τη δική μας μετανάστευση, η στοιχειώδης ανθρώπινη αλληλεγγύη επιβάλλει να μη συνεργούμε στον χαμό ανθρώπων που μας ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια.
lornion.blogspot.com
Comments