η διαμάχη Λευκού οίκου -Κογκρέσου.
Hμερομηνία δημοσίευσης: 31-03-07
Η διαμάχη Λευκού Οίκου και Κογκρέσου
The Economist
Εάν η αντίδραση είναι δείγμα πραγματικής φιλίας, όπως έλεγε ο ποιητής Ουίλιαμ Μπλέικ, τότε ο Τζορτζ Μπους θα ήταν ένας πολύ δημοφιλής άνθρωπος. Την περασμένη εβδομάδα, η Βουλή των Αντιπροσώπων στην πραγματικότητα αρνήθηκε στον πρόεδρο τα χρήματα που χρειάζεται για να πραγματοποιήσει την «ενίσχυση» στο Ιράκ, προσθέτοντας στο αίτημά του για την επιπλέον διάθεση 124 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον όρο ότι όλοι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα πρέπει να έχουν αποχωρήσει από το Ιράκ σε διάστημα 17 μηνών από σήμερα. Τώρα η Γερουσία εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει την αναχώρηση των στρατευμάτων εντός δωδεκάμηνου. Οι δύο εκδοχές πρέπει να εναρμονιστούν πριν φτάσουν στο γραφείο του προέδρου (και το βέτο του). Οι ελιγμοί των Δημοκρατικών αποτελούν την ισχυρότερη επίθεση κατά της εξουσίας του προέδρου να εξαπολύει πόλεμο από την εποχή του νομοσχεδίου του Κογκρέσου, το οποίο απαγόρευε την περαιτέρω εμπλοκή στο Βιετνάμ, το 1973.
Ομως αυτή δεν είναι η μοναδική μάχη, η οποία μαίνεται. Οι Δημοκρατικοί επιζητούν την παραπομπή σε δίκη του στενότερου συνεργάτη του Μπους, Καρλ Ρόουβ με την κατηγορία ότι σχεδίασε την απομάκρυνση οκτώ κυβερνητικών εισαγγελέων για πολιτικούς λόγους. Ασκούν, επίσης, μεγάλες πιέσεις για την παραίτηση ενός άλλου στενού συνεργάτη, του γενικού εισαγγελέα Αλμπέρτο Γκονζάλες για τους ίδιους λόγους.
Πολλοί απολαμβάνουν να βλέπουν την πολιορκία του Λευκού Οίκου και την αγχωμένη προσπάθεια των Μπους και Τσένι να καλυφθούν. Ωστόσο, ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στην Ουάσιγκτον εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, τόσο για την Αμερική, όσο και για εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στην πραγματικότητα η διένεξη αφορά δύο μεγάλα ζητήματα: τα προνόμια της εκτελεστικής εξουσίας και το Ιράκ. Η αντίδραση στη μεταχείριση των εισαγγελέων ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Υπάρχουν στοιχεία ότι πολλοί από αυτούς που απομακρύνθηκαν ήταν εξαίρετοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι απολύθηκαν διότι αρνήθηκαν να υποκύψουν σε ανάρμοστες πολιτικές πιέσεις. Ωστόσο, η μάχη για το Ιράκ είναι πολύ πιο σοβαρή. Κι απ’ ό,τι φαίνεται οι Δημοκρατικοί υπερέβησαν εαυτούς. Η λογική τους είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη. Είναι γεγονός ότι χαίρουν της στήριξης μεγάλης ομάδας ισχυρών μελών του Κογκρέσου, οι οποίοι αντιτίθενται στον πόλεμο. Διακόπτοντας όμως τη χρηματοδότηση οι Δημοκρατικοί μπορούν εύκολα να κατηγορηθούν ότι πλήττουν το ηθικό, ενδεχομένως και τις δυνατότητες αντίδρασης των στρατιωτών στο μέτωπο. Πρόκειται σχεδόν για διαστροφή καθώς πραγματοποιείται μόλις δύο μήνες μετά την ομόφωνη έγκριση από τη Γερουσία του διορισμού του νέου διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, στρατηγού, Ντέιβιντ Πετρέους, ο οποίος θεωρεί ότι η «ενίσχυση» ενδέχεται να φέρει αποτελέσματα.
Οι Δημοκρατικοί θέλουν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο ενός «ατελεύτητου πολέμου». Πιστεύουν επίσης ότι με αυτό τον τρόπο θα εξαναγκάσουν την κατά πλειοψηφία σιιτική κυβέρνηση να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για την ενίσχυση της ασφάλειας και την προσέγγιση της σουνιτικής μειοψηφίας. Αφ’ ενός όμως είναι νωρίς για να προβεί κανείς σε απολογισμό, καθώς η στρατηγική της ενίσχυσης ενδέχεται να δώσει καρπούς, επιτρέποντας στον Μπους να αρχίσει την αποχώρηση τη στιγμή που εκείνος θα επιλέξει, με σχετικό πλεονέκτημα. Αφ’ ετέρου ο ορισμός διορίας είναι δίκοπο μαχαίρι. Ενδέχεται να εξωθήσει τους σιίτες να εντείνουν τις επιθέσεις κατά των σουνιτών.
Αργά ή γρήγορα, οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν από το Ιράκ. Το ουσιαστικό είναι η αποχώρηση να γίνει σωστά. Αν ο Μπους εξαναγκαστεί σε αποχώρηση τότε θα πληγεί η ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάζουν τα γεγονότα στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή. Ενδέχεται να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα στο Ιράκ, να δώσει μεγαλύτερο θάρρος στο Ιράν για την προώθηση των πυρηνικών του φιλοδοξιών και να χαροποιήσει τους απανταχού Αντιαμερικανούς. Εάν οι Δημοκρατικοί είναι σώφρονες δεν θα θελήσουν να πάρουν την ευθύνη για όλα αυτά.
FROM kathimerini...........lornion.blogspot.com
Η διαμάχη Λευκού Οίκου και Κογκρέσου
The Economist
Εάν η αντίδραση είναι δείγμα πραγματικής φιλίας, όπως έλεγε ο ποιητής Ουίλιαμ Μπλέικ, τότε ο Τζορτζ Μπους θα ήταν ένας πολύ δημοφιλής άνθρωπος. Την περασμένη εβδομάδα, η Βουλή των Αντιπροσώπων στην πραγματικότητα αρνήθηκε στον πρόεδρο τα χρήματα που χρειάζεται για να πραγματοποιήσει την «ενίσχυση» στο Ιράκ, προσθέτοντας στο αίτημά του για την επιπλέον διάθεση 124 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον όρο ότι όλοι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα πρέπει να έχουν αποχωρήσει από το Ιράκ σε διάστημα 17 μηνών από σήμερα. Τώρα η Γερουσία εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει την αναχώρηση των στρατευμάτων εντός δωδεκάμηνου. Οι δύο εκδοχές πρέπει να εναρμονιστούν πριν φτάσουν στο γραφείο του προέδρου (και το βέτο του). Οι ελιγμοί των Δημοκρατικών αποτελούν την ισχυρότερη επίθεση κατά της εξουσίας του προέδρου να εξαπολύει πόλεμο από την εποχή του νομοσχεδίου του Κογκρέσου, το οποίο απαγόρευε την περαιτέρω εμπλοκή στο Βιετνάμ, το 1973.
Ομως αυτή δεν είναι η μοναδική μάχη, η οποία μαίνεται. Οι Δημοκρατικοί επιζητούν την παραπομπή σε δίκη του στενότερου συνεργάτη του Μπους, Καρλ Ρόουβ με την κατηγορία ότι σχεδίασε την απομάκρυνση οκτώ κυβερνητικών εισαγγελέων για πολιτικούς λόγους. Ασκούν, επίσης, μεγάλες πιέσεις για την παραίτηση ενός άλλου στενού συνεργάτη, του γενικού εισαγγελέα Αλμπέρτο Γκονζάλες για τους ίδιους λόγους.
Πολλοί απολαμβάνουν να βλέπουν την πολιορκία του Λευκού Οίκου και την αγχωμένη προσπάθεια των Μπους και Τσένι να καλυφθούν. Ωστόσο, ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στην Ουάσιγκτον εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, τόσο για την Αμερική, όσο και για εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στην πραγματικότητα η διένεξη αφορά δύο μεγάλα ζητήματα: τα προνόμια της εκτελεστικής εξουσίας και το Ιράκ. Η αντίδραση στη μεταχείριση των εισαγγελέων ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Υπάρχουν στοιχεία ότι πολλοί από αυτούς που απομακρύνθηκαν ήταν εξαίρετοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι απολύθηκαν διότι αρνήθηκαν να υποκύψουν σε ανάρμοστες πολιτικές πιέσεις. Ωστόσο, η μάχη για το Ιράκ είναι πολύ πιο σοβαρή. Κι απ’ ό,τι φαίνεται οι Δημοκρατικοί υπερέβησαν εαυτούς. Η λογική τους είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη. Είναι γεγονός ότι χαίρουν της στήριξης μεγάλης ομάδας ισχυρών μελών του Κογκρέσου, οι οποίοι αντιτίθενται στον πόλεμο. Διακόπτοντας όμως τη χρηματοδότηση οι Δημοκρατικοί μπορούν εύκολα να κατηγορηθούν ότι πλήττουν το ηθικό, ενδεχομένως και τις δυνατότητες αντίδρασης των στρατιωτών στο μέτωπο. Πρόκειται σχεδόν για διαστροφή καθώς πραγματοποιείται μόλις δύο μήνες μετά την ομόφωνη έγκριση από τη Γερουσία του διορισμού του νέου διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, στρατηγού, Ντέιβιντ Πετρέους, ο οποίος θεωρεί ότι η «ενίσχυση» ενδέχεται να φέρει αποτελέσματα.
Οι Δημοκρατικοί θέλουν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο ενός «ατελεύτητου πολέμου». Πιστεύουν επίσης ότι με αυτό τον τρόπο θα εξαναγκάσουν την κατά πλειοψηφία σιιτική κυβέρνηση να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για την ενίσχυση της ασφάλειας και την προσέγγιση της σουνιτικής μειοψηφίας. Αφ’ ενός όμως είναι νωρίς για να προβεί κανείς σε απολογισμό, καθώς η στρατηγική της ενίσχυσης ενδέχεται να δώσει καρπούς, επιτρέποντας στον Μπους να αρχίσει την αποχώρηση τη στιγμή που εκείνος θα επιλέξει, με σχετικό πλεονέκτημα. Αφ’ ετέρου ο ορισμός διορίας είναι δίκοπο μαχαίρι. Ενδέχεται να εξωθήσει τους σιίτες να εντείνουν τις επιθέσεις κατά των σουνιτών.
Αργά ή γρήγορα, οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν από το Ιράκ. Το ουσιαστικό είναι η αποχώρηση να γίνει σωστά. Αν ο Μπους εξαναγκαστεί σε αποχώρηση τότε θα πληγεί η ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάζουν τα γεγονότα στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή. Ενδέχεται να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα στο Ιράκ, να δώσει μεγαλύτερο θάρρος στο Ιράν για την προώθηση των πυρηνικών του φιλοδοξιών και να χαροποιήσει τους απανταχού Αντιαμερικανούς. Εάν οι Δημοκρατικοί είναι σώφρονες δεν θα θελήσουν να πάρουν την ευθύνη για όλα αυτά.
FROM kathimerini...........lornion.blogspot.com
Comments