Λεωνίδας η Θεμιστοκλής για τις ΗΠΑ?
Ενας Λεωνίδας ή ένας Θεμιστοκλής για τις ΗΠΑ;
International Herald Tribune
Από Καθημετινή 28.3.07
Ο Λεωνίδας οδήγησε τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες και όσοι είδαν τους «300» μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι διέθετε όλες τις αρετές του τέλειου κινηματογραφικού ήρωα. Ηταν θαρραλέος, ευθύς και πρόθυμος να θυσιαστεί.
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι ο Λεωνίδας δεν κέρδισε τον Περσικό Πόλεμο. Ο Θεμιστοκλής τον κέρδισε, διαθέτοντας άλλες αρετές. Δεν ήταν ευθύς, στην πραγματικότητα μπορούσε να εξαπατά και να χειραγωγεί. Δεν ήταν άνθρωπος της αυτοθυσίας. Απέπνεε έναν αέρα διαφθοράς και υπέρμετρης φιλοδοξίας. Ηταν πανούργος κι αποτελεσματικός. Μετά την ήττα των Θερμοπυλών χειραγώγησε τις απογοητευμένες ελληνικές πόλεις-κράτη, τις οποίες έπεισε να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα. Ψυχανεμίστηκε την ανυπομονησία των Περσών, τους οποίους παρέσυρε σε μια θαλάσσια μάχη σε νερά, τα οποία ευνοούσαν τα πιο βαριά και βραδυκίνητα ελληνικά πλοία. Είπε απ’ ό,τι φαίνεται ψέματα στον Ξέρξη, ότι προτίθεται να προδώσει τους δικούς του και εξώθησε τους Πέρσες στην πραγματοποίηση μιας βιαστικής επίθεσης. Οι Αθηναίοι αναγνώρισαν την αξία του, αλλά δεν τον αγάπησαν ποτέ.
Οταν εμείς οι Αμερικανοί επιλέγουμε έναν ηγέτη συνήθως αναζητάμε κάποιον σαν τον Λεωνίδα: ευθύ, πιστό και αδέκαστο. Ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Watergate, οι Αμερικανοί αναζητούμε αδιάφθορους προέδρους. Από τον Κάρτερ στον Ρέιγκαν, στον Κλίντον και στον Μπους δεν επιλέξαμε τους ευνοούμενους της Ουάσιγκτον, αλλά ανθρώπους, οι οποίοι έμοιαζαν αυθεντικοί και γεμάτοι φρεσκάδα, οι οποίοι διεκδικούσαν την ηγεσία εξωθούμενοι από μια αγνή εσωτερική παρόρμηση κι όχι λόγω της τραχιάς γνώσης του σκληρού και απεχθούς επαγγέλματος της πολιτικής.
Αναρωτιέμαι αν σε αυτές οι εκλογές οι ψηφοφόροι αναζητήσουν έναν Θεμιστοκλή, αν θα σταματήσουν να ονειρεύονται κάποιον αγνό και καλό κι επιλέξουν κάποιον που να θεωρούν πονηρό κι αποτελεσματικό.
Διότι τα τελευταία χρόνια οι εχθροί των ΗΠΑ έγιναν πολύ πιο πανούργοι. Είτε πρόκειται για τον Μοχάμεντ Ατα, τον Οσάμα μπιν Λάντεν, τον Αλ Ζαρκάουι, ή τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, οι εχθροί της Αμερικής μοιάζουν να έγιναν εξυπνότεροι λόγω της σχετικής τους αδυναμίας, ενώ εμείς γίναμε πιο ανόητοι λόγω της παντοδυναμίας μας. Και οι μελλοντικές προκλήσεις απαιτούν εξυπνάδα στον χειρισμό τους. Ο επόμενος ηγέτης θα πρέπει να χτίσει έναν συνασπισμό ανθρώπων με ισχυρό χαρακτήρα και πυγμή, για να αντιπαρατεθούν στους εξτρεμιστές κι όχι να εμφανίζεται αποπληκτικά άκαμπτος απέναντι στη βαρβαρότητά τους. Ο επόμενος ηγέτης θα πρέπει να έχει βαθιά γνώση του ανθρώπινου δυναμικού της κυβέρνησης καθώς και των ορίων και των δυνατοτήτων της.
Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να διαθέτει όλες αυτές τις αρετές και μια μεγάλη δόση αμερικανικού ιδεαλισμού. Ή όπως το έθεσε ο Ρέινολντ Νίμπερ πριν από μερικές δεκαετίες: «Για τη διατήρηση του δημοκρατικού πολιτισμού απαιτείται η σοφία του φιδιού και η αγνότητα του περιστεριού. Τα παιδιά του φωτός πρέπει να οπλιστούν με τη σοφία των παιδιών του σκότους, χωρίς να επηρεαστούν από τη κακεντρέχειά τους. Θα πρέπει να γνωρίζουν τη δύναμη της ιδιοτέλειας στην ανθρώπινη κοινωνία χωρίς να τη δικαιολογούν ηθικά. Θα πρέπει να διαθέτουν αυτού του είδους τη σοφία καθώς ενδέχεται να χρειαστεί να εξαπατήσουν, να εκτραπούν, να τιθασεύσουν την ιδιοτέλεια, ατομική και συλλογική προς όφελος της κοινωνίας».
Πρόκειται για ένα μοναδικό συνδυασμό αρετών: πιο πολύ Θεμιστοκλής και λιγότερο Λεωνίδας, πιο πολύ Μπίσμαρκ και Σαρόν και λιγότερο Γκάντι, Χάβελ και Μαντέλα. Οι άνθρωποι που διαθέτουν αυτό το μείγμα ιδεαλισμού και θέλησης συνήθως κατηγορούνται για σκάνδαλα. Υποψιάζομαι ωστόσο ότι οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες με πιο ψυχρό βλέμμα. Σε κάθε περίπτωση πριν χαθούμε στις τακτικές και τις προσωπικότητες της προεκλογικής εκστρατείας καλό θα είναι να αναλογιστούμε τι είδος ηγέτη αναζητούμε ως Αμερικανοί, ποιες αρετές απαιτούν οι συγκυρίες. Αν είναι εκείνες του Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα ή κάποιου τρίτου. lornion.blogspot.com
International Herald Tribune
Από Καθημετινή 28.3.07
Ο Λεωνίδας οδήγησε τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες και όσοι είδαν τους «300» μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι διέθετε όλες τις αρετές του τέλειου κινηματογραφικού ήρωα. Ηταν θαρραλέος, ευθύς και πρόθυμος να θυσιαστεί.
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι ο Λεωνίδας δεν κέρδισε τον Περσικό Πόλεμο. Ο Θεμιστοκλής τον κέρδισε, διαθέτοντας άλλες αρετές. Δεν ήταν ευθύς, στην πραγματικότητα μπορούσε να εξαπατά και να χειραγωγεί. Δεν ήταν άνθρωπος της αυτοθυσίας. Απέπνεε έναν αέρα διαφθοράς και υπέρμετρης φιλοδοξίας. Ηταν πανούργος κι αποτελεσματικός. Μετά την ήττα των Θερμοπυλών χειραγώγησε τις απογοητευμένες ελληνικές πόλεις-κράτη, τις οποίες έπεισε να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα. Ψυχανεμίστηκε την ανυπομονησία των Περσών, τους οποίους παρέσυρε σε μια θαλάσσια μάχη σε νερά, τα οποία ευνοούσαν τα πιο βαριά και βραδυκίνητα ελληνικά πλοία. Είπε απ’ ό,τι φαίνεται ψέματα στον Ξέρξη, ότι προτίθεται να προδώσει τους δικούς του και εξώθησε τους Πέρσες στην πραγματοποίηση μιας βιαστικής επίθεσης. Οι Αθηναίοι αναγνώρισαν την αξία του, αλλά δεν τον αγάπησαν ποτέ.
Οταν εμείς οι Αμερικανοί επιλέγουμε έναν ηγέτη συνήθως αναζητάμε κάποιον σαν τον Λεωνίδα: ευθύ, πιστό και αδέκαστο. Ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Watergate, οι Αμερικανοί αναζητούμε αδιάφθορους προέδρους. Από τον Κάρτερ στον Ρέιγκαν, στον Κλίντον και στον Μπους δεν επιλέξαμε τους ευνοούμενους της Ουάσιγκτον, αλλά ανθρώπους, οι οποίοι έμοιαζαν αυθεντικοί και γεμάτοι φρεσκάδα, οι οποίοι διεκδικούσαν την ηγεσία εξωθούμενοι από μια αγνή εσωτερική παρόρμηση κι όχι λόγω της τραχιάς γνώσης του σκληρού και απεχθούς επαγγέλματος της πολιτικής.
Αναρωτιέμαι αν σε αυτές οι εκλογές οι ψηφοφόροι αναζητήσουν έναν Θεμιστοκλή, αν θα σταματήσουν να ονειρεύονται κάποιον αγνό και καλό κι επιλέξουν κάποιον που να θεωρούν πονηρό κι αποτελεσματικό.
Διότι τα τελευταία χρόνια οι εχθροί των ΗΠΑ έγιναν πολύ πιο πανούργοι. Είτε πρόκειται για τον Μοχάμεντ Ατα, τον Οσάμα μπιν Λάντεν, τον Αλ Ζαρκάουι, ή τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, οι εχθροί της Αμερικής μοιάζουν να έγιναν εξυπνότεροι λόγω της σχετικής τους αδυναμίας, ενώ εμείς γίναμε πιο ανόητοι λόγω της παντοδυναμίας μας. Και οι μελλοντικές προκλήσεις απαιτούν εξυπνάδα στον χειρισμό τους. Ο επόμενος ηγέτης θα πρέπει να χτίσει έναν συνασπισμό ανθρώπων με ισχυρό χαρακτήρα και πυγμή, για να αντιπαρατεθούν στους εξτρεμιστές κι όχι να εμφανίζεται αποπληκτικά άκαμπτος απέναντι στη βαρβαρότητά τους. Ο επόμενος ηγέτης θα πρέπει να έχει βαθιά γνώση του ανθρώπινου δυναμικού της κυβέρνησης καθώς και των ορίων και των δυνατοτήτων της.
Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να διαθέτει όλες αυτές τις αρετές και μια μεγάλη δόση αμερικανικού ιδεαλισμού. Ή όπως το έθεσε ο Ρέινολντ Νίμπερ πριν από μερικές δεκαετίες: «Για τη διατήρηση του δημοκρατικού πολιτισμού απαιτείται η σοφία του φιδιού και η αγνότητα του περιστεριού. Τα παιδιά του φωτός πρέπει να οπλιστούν με τη σοφία των παιδιών του σκότους, χωρίς να επηρεαστούν από τη κακεντρέχειά τους. Θα πρέπει να γνωρίζουν τη δύναμη της ιδιοτέλειας στην ανθρώπινη κοινωνία χωρίς να τη δικαιολογούν ηθικά. Θα πρέπει να διαθέτουν αυτού του είδους τη σοφία καθώς ενδέχεται να χρειαστεί να εξαπατήσουν, να εκτραπούν, να τιθασεύσουν την ιδιοτέλεια, ατομική και συλλογική προς όφελος της κοινωνίας».
Πρόκειται για ένα μοναδικό συνδυασμό αρετών: πιο πολύ Θεμιστοκλής και λιγότερο Λεωνίδας, πιο πολύ Μπίσμαρκ και Σαρόν και λιγότερο Γκάντι, Χάβελ και Μαντέλα. Οι άνθρωποι που διαθέτουν αυτό το μείγμα ιδεαλισμού και θέλησης συνήθως κατηγορούνται για σκάνδαλα. Υποψιάζομαι ωστόσο ότι οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες με πιο ψυχρό βλέμμα. Σε κάθε περίπτωση πριν χαθούμε στις τακτικές και τις προσωπικότητες της προεκλογικής εκστρατείας καλό θα είναι να αναλογιστούμε τι είδος ηγέτη αναζητούμε ως Αμερικανοί, ποιες αρετές απαιτούν οι συγκυρίες. Αν είναι εκείνες του Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα ή κάποιου τρίτου. lornion.blogspot.com
Comments