μέση ηλικία για την Ευρώπη?
Άρθρο του Economist με αφορμή τα 50χρονα
Η Ευρώπη σε "κρίση μέσης ηλικίας"
20/3/2007 10:33:00 μμ
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όποιος γίνεται πενήντα χρονών είναι λογικό να σκέφτεται λίγο τι πέτυχε στη ζωή του και πού απέτυχε. Το ίδιο συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Ενωση, που την ερχόμενη Κυριακή θα τιμήσει τα πενήντα χρόνια από την υπογραφή της ιδρυτικής της συνθήκης, στη Ρώμη, το 1957. Οι ηγέτες της Ευρώπης ετοιμάζουν μια μεγάλη γιορτή στο Βερολίνο. Αλλά οι ψηφοφόροι δεν είναι και τόσο εντυπωσιασμένοι. Κι αυτό, γιατί η Ευρώπη περνά τη γνωστή κρίση της μέσης ηλικίας. Το μεγαλύτερό της πρόβλημα είναι οικονομικό. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν ανακάμψει τελευταία, αλλά η ανάπτυξη παραμένει χαμηλή και η ανεργία υψηλή. Η ευθύνη δεν ανήκει τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο στις εθνικές κυβερνήσεις, αλλά η κατάσταση δύσκολα μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Όπως επισημαίνει ο Economist, τα οικονομικά προβλήματα καθιστούν τους ψηφοφόρους δύσπιστους όχι μόνο απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, αλλά απέναντι σε ευρωπαϊκά προγράμματα όπως η διεύρυνση και η ενιαία αγορά. Κάπως έτσι απορρίφθηκε το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία και την Ολλανδία. "Αν η ανεργία στη Γαλλία ήταν 3% και όχι 10%, οι Γάλλοι μπορεί να έλεγαν ναι", επισημαίνει ο αρθρογράφος. Να σημαίνουν όλα αυτά ότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα απέτυχε; Ασφαλώς όχι. Σ’ αυτόν τον μισό αιώνα ζωής, η Ευρωπαϊκή Ένωση πέτυχε πολλά μικρά θαύματα, ωστόσο είναι αντιμέτωπη με πελώριες προκλήσεις.
Πελώριες προκλήσεις
Τα 50 χρόνια που προηγήθηκαν της Συνθήκης της Ρώμης σημαδεύτηκαν από δύο παγκοσμίους πολέμους και μια μεγάλη ύφεση. Τα 50 χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίζονται από μια ανεπανάληπτη ειρήνη και ευημερία. Το 2004, η ήπειρος επανενώθηκε. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι πλέον μέλη της Ενωσης.
Αλλά η ειρήνη θεωρείται σήμερα δεδομένη. Για περισσότερη διεύρυνση, αντίθετα, δεν υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός. Οσο για την ευημερία, οι νέοι Ευρωπαίοι είναι πιο απαισιόδοξοι από τους γονείς τους.
Τα δύο μεγάλα καθήκοντα που έχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι σαφή. Το πρώτο είναι να ενισχυθούν οι οικονομίες τους. Χρειάζονται επώδυνες αλλαγές για να γίνουν οι αγορές εργασίας πιο ευέλικτες, να μεταρρυθμιστεί το κοινωνικό κράτος και να γίνει ο τομέας των υπηρεσιών πιο ανταγωνιστικός. Οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να στηρίζουν, κι όχι να υπονομεύουν, τους κανόνες της Ευρώπης.
Ορισμένοι υποψήφιοι για τη γαλλική προεδρία προσφέρουν κακές υπηρεσίες κατηγορώντας το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τα δικά τους προβλήματα.
Το δεύτερο καθήκον των Ευρωπαίων ηγετών είναι να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι έχουν ωφεληθεί από τη διεύρυνση του ομίλου. Όλες οι ανεξάρτητες αναλύσεις έχουν αποδείξει ότι η διεύρυνση έχει αποφέρει οικονομικά κέρδη όχι μόνο στις χώρες που εντάχθηκαν στην Ένωση, αλλά και στα παλιά μέλη.
Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οικονομίες της Ευρώπης έχουν τελευταία ανακάμψει. Τα μεγαλύτερα κέρδη τα είχαν οι χώρες που άνοιξαν πλήρως τις αγορές τους σε εργαζόμενους από τις νέες χώρες: η Βρετανία, η Ιρλανδία και η Σουηδία. Μια περαιτέρω διεύρυνση θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη.
Η συνάντηση του Βερολίνου, υπό την προεδρία της Αγκελα Μέρκελ, θα ασχοληθεί όμως κυρίως με ένα άλλο ζήτημα: την αναβίωση του Ευρωσυντάγματος. Η Γερμανίδα καγκελάριος πιστεύει ότι η Ενωση δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ούτε να διευρυνθεί περαιτέρω χωρίς ένα Σύνταγμα και ότι πρέπει να δοθεί προσοχή στις 18 χώρες που το έχουν εγκρίνει και στις 4 που ετοιμάζονται να το κάνουν. Ο Economist πιστεύει ότι κάνει λάθος. Είναι αλήθεια ότι οι θεσμοί της Ευρώπης σχεδιάστηκαν για έξι, όχι για είκοσι επτά μέλη. Ομως σήμερα υπάρχουν ριζικές διαφωνίες για το Σύνταγμα.
Ορισμένες χώρες θέλουν μια συνθήκη με φιλόδοξες κοινωνικές διατάξεις, άλλες προτιμούν ένα μικρότερο κείμενο που δεν θα περιλαμβάνει νέες εξουσίες για τις Βρυξέλλες. Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές και η αλλαγή του βρετανού πρωθυπουργού θα καταστήσουν ακόμη δυσκολότερη μια συμφωνία για ένα νέο κείμενο.
Και στο κάτω-κάτω η Ευρωπαϊκή Ενωση λειτουργεί χωρίς Σύνταγμα. Χρειάζεται βέβαια περισσότερος χρόνος για τη λήψη αποφάσεων από 27 μέλη σε σχέση με τους 6 ή τους 15, αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται μια νέα συμφωνία μέχρι το 2009 για το μέγεθος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και για τις ψήφους κάθε χώρας, αλλά αυτό μπορεί να περιληφθεί στη συμφωνία ένταξης της Κροατίας. Και το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να ενταχθούν νέα μέλη χωρίς την ύπαρξη Συντάγματος είναι πολιτικό, όχι νομικό, και το χρησιμοποιούν όσοι δεν θέλουν την Τουρκία στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά.
Αυτό που θέλουν είναι μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και, βέβαια, πραγματικά οφέλη, κυρίως οικονομικού χαρακτήρα.
lornion.blogspot.com
Η Ευρώπη σε "κρίση μέσης ηλικίας"
20/3/2007 10:33:00 μμ
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όποιος γίνεται πενήντα χρονών είναι λογικό να σκέφτεται λίγο τι πέτυχε στη ζωή του και πού απέτυχε. Το ίδιο συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Ενωση, που την ερχόμενη Κυριακή θα τιμήσει τα πενήντα χρόνια από την υπογραφή της ιδρυτικής της συνθήκης, στη Ρώμη, το 1957. Οι ηγέτες της Ευρώπης ετοιμάζουν μια μεγάλη γιορτή στο Βερολίνο. Αλλά οι ψηφοφόροι δεν είναι και τόσο εντυπωσιασμένοι. Κι αυτό, γιατί η Ευρώπη περνά τη γνωστή κρίση της μέσης ηλικίας. Το μεγαλύτερό της πρόβλημα είναι οικονομικό. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν ανακάμψει τελευταία, αλλά η ανάπτυξη παραμένει χαμηλή και η ανεργία υψηλή. Η ευθύνη δεν ανήκει τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο στις εθνικές κυβερνήσεις, αλλά η κατάσταση δύσκολα μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Όπως επισημαίνει ο Economist, τα οικονομικά προβλήματα καθιστούν τους ψηφοφόρους δύσπιστους όχι μόνο απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, αλλά απέναντι σε ευρωπαϊκά προγράμματα όπως η διεύρυνση και η ενιαία αγορά. Κάπως έτσι απορρίφθηκε το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία και την Ολλανδία. "Αν η ανεργία στη Γαλλία ήταν 3% και όχι 10%, οι Γάλλοι μπορεί να έλεγαν ναι", επισημαίνει ο αρθρογράφος. Να σημαίνουν όλα αυτά ότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα απέτυχε; Ασφαλώς όχι. Σ’ αυτόν τον μισό αιώνα ζωής, η Ευρωπαϊκή Ένωση πέτυχε πολλά μικρά θαύματα, ωστόσο είναι αντιμέτωπη με πελώριες προκλήσεις.
Πελώριες προκλήσεις
Τα 50 χρόνια που προηγήθηκαν της Συνθήκης της Ρώμης σημαδεύτηκαν από δύο παγκοσμίους πολέμους και μια μεγάλη ύφεση. Τα 50 χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίζονται από μια ανεπανάληπτη ειρήνη και ευημερία. Το 2004, η ήπειρος επανενώθηκε. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι πλέον μέλη της Ενωσης.
Αλλά η ειρήνη θεωρείται σήμερα δεδομένη. Για περισσότερη διεύρυνση, αντίθετα, δεν υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός. Οσο για την ευημερία, οι νέοι Ευρωπαίοι είναι πιο απαισιόδοξοι από τους γονείς τους.
Τα δύο μεγάλα καθήκοντα που έχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι σαφή. Το πρώτο είναι να ενισχυθούν οι οικονομίες τους. Χρειάζονται επώδυνες αλλαγές για να γίνουν οι αγορές εργασίας πιο ευέλικτες, να μεταρρυθμιστεί το κοινωνικό κράτος και να γίνει ο τομέας των υπηρεσιών πιο ανταγωνιστικός. Οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να στηρίζουν, κι όχι να υπονομεύουν, τους κανόνες της Ευρώπης.
Ορισμένοι υποψήφιοι για τη γαλλική προεδρία προσφέρουν κακές υπηρεσίες κατηγορώντας το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τα δικά τους προβλήματα.
Το δεύτερο καθήκον των Ευρωπαίων ηγετών είναι να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι έχουν ωφεληθεί από τη διεύρυνση του ομίλου. Όλες οι ανεξάρτητες αναλύσεις έχουν αποδείξει ότι η διεύρυνση έχει αποφέρει οικονομικά κέρδη όχι μόνο στις χώρες που εντάχθηκαν στην Ένωση, αλλά και στα παλιά μέλη.
Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οικονομίες της Ευρώπης έχουν τελευταία ανακάμψει. Τα μεγαλύτερα κέρδη τα είχαν οι χώρες που άνοιξαν πλήρως τις αγορές τους σε εργαζόμενους από τις νέες χώρες: η Βρετανία, η Ιρλανδία και η Σουηδία. Μια περαιτέρω διεύρυνση θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη.
Η συνάντηση του Βερολίνου, υπό την προεδρία της Αγκελα Μέρκελ, θα ασχοληθεί όμως κυρίως με ένα άλλο ζήτημα: την αναβίωση του Ευρωσυντάγματος. Η Γερμανίδα καγκελάριος πιστεύει ότι η Ενωση δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ούτε να διευρυνθεί περαιτέρω χωρίς ένα Σύνταγμα και ότι πρέπει να δοθεί προσοχή στις 18 χώρες που το έχουν εγκρίνει και στις 4 που ετοιμάζονται να το κάνουν. Ο Economist πιστεύει ότι κάνει λάθος. Είναι αλήθεια ότι οι θεσμοί της Ευρώπης σχεδιάστηκαν για έξι, όχι για είκοσι επτά μέλη. Ομως σήμερα υπάρχουν ριζικές διαφωνίες για το Σύνταγμα.
Ορισμένες χώρες θέλουν μια συνθήκη με φιλόδοξες κοινωνικές διατάξεις, άλλες προτιμούν ένα μικρότερο κείμενο που δεν θα περιλαμβάνει νέες εξουσίες για τις Βρυξέλλες. Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές και η αλλαγή του βρετανού πρωθυπουργού θα καταστήσουν ακόμη δυσκολότερη μια συμφωνία για ένα νέο κείμενο.
Και στο κάτω-κάτω η Ευρωπαϊκή Ενωση λειτουργεί χωρίς Σύνταγμα. Χρειάζεται βέβαια περισσότερος χρόνος για τη λήψη αποφάσεων από 27 μέλη σε σχέση με τους 6 ή τους 15, αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται μια νέα συμφωνία μέχρι το 2009 για το μέγεθος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και για τις ψήφους κάθε χώρας, αλλά αυτό μπορεί να περιληφθεί στη συμφωνία ένταξης της Κροατίας. Και το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να ενταχθούν νέα μέλη χωρίς την ύπαρξη Συντάγματος είναι πολιτικό, όχι νομικό, και το χρησιμοποιούν όσοι δεν θέλουν την Τουρκία στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά.
Αυτό που θέλουν είναι μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και, βέβαια, πραγματικά οφέλη, κυρίως οικονομικού χαρακτήρα.
lornion.blogspot.com
Comments