παράσταση για ένα ρόλο.

Του Αλεξη Παπαχελα

Λένε για τους επαγγελματίες σωματοφύλακες πως εκπαιδεύονται σε όλη τους τη ζωή για το τι θα κάνουν κάποτε μέσα σε δύο δευτερόλεπτα. Κάπως έτσι είναι και στην πολιτική. Ο κ. Κώστας Καραμανλής σε 48 ώρες από τώρα θα ανέβει στη θεατρική σκηνή που λέγεται πολιτική, μόνος απέναντι σε μια κοινωνία που περιμένει κάτι θεαματικό ή ανατρεπτικό από αυτόν. Θα είναι μια παράσταση σόλο από την οποία θα κριθούν πολλά.

Ο πρωθυπουργός έχει διαβάσει Ιστορία και ξέρει καλά πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την αίσθηση της απογοήτευσης έπειτα από μια τέτοια παράσταση. Την προκάλεσε ο κ. Σημίτης, όταν προετοίμασε καλά το θέαμα, αποκαθήλωσε τον κ. Κώστα Λαλιώτη και μετά... τα έκανε απλά μούσκεμα με τον πλέον βαρετό ανασχηματισμό της θητείας του. Ολοι περίμεναν τον «λαγό» από το πρωθυπουργικό καπέλο και όταν δεν βγήκε άρχισε η πολιτική κατηφόρα. Σήμερα το κυβερνών κόμμα μοιάζει με τη Ν.Δ. των «πέτρινων χρόνων» της μακράς αντιπολίτευσης. Τα κορυφαία στελέχη έχουν βγάλει τα μαχαίρια, όπως συνήθως συμβαίνει στη νεοδημοκρατική παράταξη με τον πρώτο πανικό. Σαν να έχει απονεκρωθεί το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, ο καθένας τρέχει να σωθεί αναπαράγοντας την αίσθηση του πανικού.

Είναι δύσκολο να δει κανείς πώς θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτήν τη στενωπό ο κ. Καραμανλής. Υπάρχει μία μερίδα συμβούλων που του ζητάει να «τα αλλάξει όλα», από το προσωπικό του επιτελείο μέχρι δυο - τρεις κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης. Κατά την άποψή τους, μόνο έτσι θα σταματήσει η φθορά που ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη. Αλλοι πάλι, πιο κοντά στον πρωθυπουργό, εκτιμούν ότι απλά θα πάει στην Κεντρική Επιτροπή την Παρασκευή και θα επιχειρήσει να συσπειρώσει την παράταξη γύρω του, κάνοντας «μια νέα αρχή», χρησιμοποιώντας ενδεχομένως και μια αυστηρή πολιτικά γλώσσα. Ο ίδιος ακούει και δεν ανοίγει τα χαρτιά του, ως συνήθως. Προφανώς γνωρίζει ότι είναι μια οριακή στιγμή που απαιτεί ασυνήθεις δυνάμεις, όπως η μέρα μετά την καταστροφή της Ηλείας ή και η μέρα που διέγραψε κορυφαία στελέχη της παράταξης. Και γνωρίζει ακόμη ότι η πολιτική έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το θέατρο: απαιτεί να εκπληρώνεις τις πιο δραματικές προσδοκίες του κοινού, να μην το απαγοητεύεις, να δίνεις μεγάλη σημασία στο πώς μπαίνεις αλλά και στο πώς βγαίνεις από τη σκηνή και να μπορείς –αδίκως– να συγκριθείς με άλλους μεγάλους πρωταγωνιστές που εκλήθησαν να παίξουν τον ίδιο ρόλο. Πιο δύσκολο «θεατρικό» ραντεβού με μια ολόκληρη κοινωνία ούτε και ο πιο σαδιστής κριτικός θεάτρου δεν θα μπορούσε να φανταστεί.