Πολιτισμός και επιστήμη | 20.07.2007
Μίχαελ Λουλάκης: «Η συλλογή έργων τέχνης είναι σαράκι»
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:
Ο ελληνικής καταγωγής Μίχαελ Λουλάκης ζει και εργάζεται στη Φρανκφούρτη.
Σε ένα προάστιο της Φρανκφούρτης, σε μια βιομηχανική περιοχή βρίσκονται τα γραφεία της εταιρείας «Λουλάκης». Μια μεγάλη χρυσή επιγραφή είναι στημένη έξω από το κτίριο, ενώ το εσωτερικό είναι επιβλητικό με μεγάλους χώρους.
Το γραφείο είναι γεμάτο έργα τέχνης, κυρίως φωτογραφίες και έργα σε χαρτί.
Ο Μίχαελ Λουλάκης ασχολείται με αγορές και πωλήσεις ακινήτων. Το μεράκι για την τέχνη το κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος ήρθε το 1920 στη Γερμανία από την Κρήτη για να κάνει τότε μια εγχείρηση και έκτοτε ρίζωσε. Έστησε μια επιχείρηση εισαγωγής ποτών την οποία αργότερα ανέλαβε ο Μίχαελ Λουλάκης, ενώ αργότερα ασχολήθηκε όπως είπαμε με τα ακίνητα. Πως επιλέγει όμως τα έργα που θα αγοράσει;
«Το πρώτο είναι το μέσο, τι είδους έργο τέχνης είναι δηλαδή αυτό. Προτιμώ να συλλέγω έργα σε χαρτί. Φυσικά αν δω ένα ωραίο γλυπτό ή κάτι άλλο δεν το αποκλείω. Είχα πάντα στενές σχέσεις και συνεργασία με ορισμένους γκαλερίστες, όπως ήταν για παράδειγμα ο Κόνραντ Φίσερ, ο οποίος πέθανε πριν από δέκα χρόνια. Από αυτόν προέρχεται και η ιδιαίτερη αγάπη μου για τον Κουνέλλη. Αργότερα συνεργάστηκα με άλλους γκαλερίστες εδώ στη Φρανκφούρτη. Τώρα δουλεύω μαζί με τον Μίχαελ Ντέφτε διότι επικεντρώνομαι σε νέους καλλιτέχνες. Τα έργα των παλιών δεν μπορώ πια να τα πληρώσω.»
Ο Μίχαελ Λουλάκης διαθέτει μια μεγάλη συλλογή έργω σε χαρτί με τρανταχτά ονόματα όπως είναι ο Λύπερτζ, ο Μπάζελιτζ, ο Πενκ, ο Χάμιλτον, ο Χόκνει, ο Μερτζ, ο Κλεμέντε. Το περιοδικό Spiegel είχε δημοσιεύσει πριν κάμποσο καιρό ένα άρθρο για το περίεργο αλισβερίσι συλλεκτών και μουσείων. Δηλαδή ότι επειδή τα μουσεία στη Γερμανία δεν έχουν πια αρκετά χρήματα πιέζονται από τους συλλέκτες να παίρνουν τις συλλογές τους. Με αυτόν τον τρόπο γεμίζουν τους χώρους τους αλλά και οι συλλογές των συλλεκτών παίρνουν αξία και μπορούν να πουλάνε πιο ακριβά. Ρωτήσαμε τη γνώμη του κ. Λουλάκη επ αυτού:
«Ο πραγματικός συλλέκτης συλλέγει από πάθος και είναι πρόθυμος να δανείσει τα έργα του στα μουσεία. Υπάρχουν βέβαια οι συλλέκτες που έχουν κερδίσει πολλά χρήματα από την τέχνη, έχουν έναν Γκούρσκι στον τοίχο τους και θέλουν να δείχνουν ότι έχουν καταφέρει να κερδίσουν εκατομμύρια. Αυτό όμως δυσκολεύει τη ζωή και στους πραγματικούς συλλέκτες διότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις τιμές και έτσι θα πρέπει να ανακαλύψει νέους καλλιτέχνες.»
Το τελευταίο διάστημα στη Γερμανία αλλά και στον κόσμο ολόκληρο ξεφυτρώνουν συνέχεια καινούργιες εκθέσεις τέχνης και μπιενάλε σαν τα μανιτάρια. Πως μπορεί κανείς αλήθεια να παρακολουθήσει όλα αυτά;
«Οι γκαλερί φυσικά το κρίνουν και αν μπορούν συμμετέχουν διότι είναι και αυτό μια επιχείρηση. Ο συλλέκτης όμως που δεν ζει από αυτό δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει όλα αυτά διαφορετικά θα έπρεπε να παρατήσει τη δουλειά του. Ο κάθε συλλέκτης λοιπόν θα πρέπει να επιλέξει τις εκθέσεις που θέλει και τις υπόλοιπες δεν θα τις επισκεφθεί.»
Μαρία Ρηγούτσου
Μίχαελ Λουλάκης: «Η συλλογή έργων τέχνης είναι σαράκι»
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:
Ο ελληνικής καταγωγής Μίχαελ Λουλάκης ζει και εργάζεται στη Φρανκφούρτη.
Σε ένα προάστιο της Φρανκφούρτης, σε μια βιομηχανική περιοχή βρίσκονται τα γραφεία της εταιρείας «Λουλάκης». Μια μεγάλη χρυσή επιγραφή είναι στημένη έξω από το κτίριο, ενώ το εσωτερικό είναι επιβλητικό με μεγάλους χώρους.
Το γραφείο είναι γεμάτο έργα τέχνης, κυρίως φωτογραφίες και έργα σε χαρτί.
Ο Μίχαελ Λουλάκης ασχολείται με αγορές και πωλήσεις ακινήτων. Το μεράκι για την τέχνη το κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος ήρθε το 1920 στη Γερμανία από την Κρήτη για να κάνει τότε μια εγχείρηση και έκτοτε ρίζωσε. Έστησε μια επιχείρηση εισαγωγής ποτών την οποία αργότερα ανέλαβε ο Μίχαελ Λουλάκης, ενώ αργότερα ασχολήθηκε όπως είπαμε με τα ακίνητα. Πως επιλέγει όμως τα έργα που θα αγοράσει;
«Το πρώτο είναι το μέσο, τι είδους έργο τέχνης είναι δηλαδή αυτό. Προτιμώ να συλλέγω έργα σε χαρτί. Φυσικά αν δω ένα ωραίο γλυπτό ή κάτι άλλο δεν το αποκλείω. Είχα πάντα στενές σχέσεις και συνεργασία με ορισμένους γκαλερίστες, όπως ήταν για παράδειγμα ο Κόνραντ Φίσερ, ο οποίος πέθανε πριν από δέκα χρόνια. Από αυτόν προέρχεται και η ιδιαίτερη αγάπη μου για τον Κουνέλλη. Αργότερα συνεργάστηκα με άλλους γκαλερίστες εδώ στη Φρανκφούρτη. Τώρα δουλεύω μαζί με τον Μίχαελ Ντέφτε διότι επικεντρώνομαι σε νέους καλλιτέχνες. Τα έργα των παλιών δεν μπορώ πια να τα πληρώσω.»
Ο Μίχαελ Λουλάκης διαθέτει μια μεγάλη συλλογή έργω σε χαρτί με τρανταχτά ονόματα όπως είναι ο Λύπερτζ, ο Μπάζελιτζ, ο Πενκ, ο Χάμιλτον, ο Χόκνει, ο Μερτζ, ο Κλεμέντε. Το περιοδικό Spiegel είχε δημοσιεύσει πριν κάμποσο καιρό ένα άρθρο για το περίεργο αλισβερίσι συλλεκτών και μουσείων. Δηλαδή ότι επειδή τα μουσεία στη Γερμανία δεν έχουν πια αρκετά χρήματα πιέζονται από τους συλλέκτες να παίρνουν τις συλλογές τους. Με αυτόν τον τρόπο γεμίζουν τους χώρους τους αλλά και οι συλλογές των συλλεκτών παίρνουν αξία και μπορούν να πουλάνε πιο ακριβά. Ρωτήσαμε τη γνώμη του κ. Λουλάκη επ αυτού:
«Ο πραγματικός συλλέκτης συλλέγει από πάθος και είναι πρόθυμος να δανείσει τα έργα του στα μουσεία. Υπάρχουν βέβαια οι συλλέκτες που έχουν κερδίσει πολλά χρήματα από την τέχνη, έχουν έναν Γκούρσκι στον τοίχο τους και θέλουν να δείχνουν ότι έχουν καταφέρει να κερδίσουν εκατομμύρια. Αυτό όμως δυσκολεύει τη ζωή και στους πραγματικούς συλλέκτες διότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις τιμές και έτσι θα πρέπει να ανακαλύψει νέους καλλιτέχνες.»
Το τελευταίο διάστημα στη Γερμανία αλλά και στον κόσμο ολόκληρο ξεφυτρώνουν συνέχεια καινούργιες εκθέσεις τέχνης και μπιενάλε σαν τα μανιτάρια. Πως μπορεί κανείς αλήθεια να παρακολουθήσει όλα αυτά;
«Οι γκαλερί φυσικά το κρίνουν και αν μπορούν συμμετέχουν διότι είναι και αυτό μια επιχείρηση. Ο συλλέκτης όμως που δεν ζει από αυτό δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει όλα αυτά διαφορετικά θα έπρεπε να παρατήσει τη δουλειά του. Ο κάθε συλλέκτης λοιπόν θα πρέπει να επιλέξει τις εκθέσεις που θέλει και τις υπόλοιπες δεν θα τις επισκεφθεί.»
Μαρία Ρηγούτσου
Comments