τι γράφει ο ξένος τύπος
MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 25-07-07
Tι γραφει ο ξενος Tυπος
καθημερινή.
FINANCIAL TIMES
Ενδυνάμωση της δημοκρατίας
Η νίκη του Ταγίπ Ερντογάν την περασμένη Κυριακή δεν αμφισβητείται από κανέναν. Οπως μάλιστα έγραψε η εφημερίδα «Χουριέτ», παραδοσιακή φωνή της κοσμικής ελίτ, «ο τουρκικός λαός αγκάλιασε τον Ερντογάν». Δεν ήταν απλώς μια προσωπική νίκη. Οι Τούρκοι ψηφοφόροι αποφάνθηκαν επί της διαμάχης ανάμεσα στο νεο-ισλαμικό κόμμα της Ανάπτυξης και της Δικαιοσύνης και στο στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο με αφορμή την εκλογή του προέδρου. Το αποτέλεσμα θεωρείται ενδυνάμωση της δημοκρατίας. Το Κόμμα της Ανάπτυξης και της Δικαιοσύνης αύξησε το ποσοστό του κατά 12% και άγγιξε σχεδόν το 47%.
Στο εξής τα πράγματα θα ’πρεπε να κυλήσουν ρολόι για τον Ερντογάν και να επιβάλει τον άνθρωπο της δικής του επιλογής για την προεδρία: τον χαρισματικό υπουργό Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ. Θα πρέπει να θυμάται ο Τούρκος ηγέτης, όμως, ότι η επιτυχία του κόμματος οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στην απόφαση να μην είναι εκείνος υποψήφιος για την προεδρία. Καλή ιδέα θα ήταν να συνεργαστεί τόσο με την κεμαλική αντιπολίτευση και τους εθνικιστές προκειμένου να περάσουν από τη Βουλή οι μεταρρυθμίσεις του. Η διαδρομή δεν αναμένεται να είναι εύκολη.
LE FIGARO
Iσλάμ και δημοκρατία
Ηρθε ο καιρός αυτή η τεράστια χώρα που συνδέει την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή να αποδείξει ότι το Ισλάμ και η δημοκρατία δεν είναι άσπονδοι εχθροί. Από ένα τέτοιο πρότυπο μπορεί να εμπνευστούν οι αραβικές χώρες και το Ιράν. Τι πρέπει να κάνει τώρα όμως η Ευρώπη; Πρώτον, πρέπει να εκδηλώσει τη χαρά της που η Τουρκία, ένας τόσο σημαντικός εταίρος της Ευρώπης, ξαναβρήκε την ισορροπία της και δεύτερον πρέπει να υλοποιήσει τη διαδικασία στενότερης σύνδεσης μαζί της. Θα ήταν ό,τι χειρότερο εάν αυτές οι εξαιρετικές σχέσεις Ευρώπης – Τουρκίας δεν έβρισκαν έναν κοινό παρονομαστή. Ας δώσουμε στη σχέση αυτή νέο στόχο: την προνομιακή εταιρική σχέση.
Η έννοια αυτή καθορίζει με τον καλύτερο τρόπο τις σχέσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς μεταξύ δύο γιγάντων που αποφασίζουν να συνδεθούν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν το απέδειξε: υπάρχει και τουρκικός δρόμος που περνάει μέσα από τις ευρωπαϊκές αξίες.
THE INDEPENDENT
Οφείλει να ισορροπήσει
Η επόμενη έκθεση προόδου της Ε.Ε. για την Τουρκία είναι τον Νοέμβριο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να αδράξουν την ευκαιρία και να στείλουν μήνυμα στην Τουρκία ότι η πόρτα για την ένταξή της στην Ε.Ε. είναι ανοιχτή. Εάν η Τουρκία πετύχει την ιστορική και γεωγραφική σύνδεση μεταξύ Ε.Ε. και Εγγύς Ανατολής, εάν ισορροπήσει ανάμεσα στους επιθετικούς θιασώτες του κοσμικού κράτους και στους φιλελεύθερους θρησκευόμενους του Ισλάμ, τότε δεν πρόκειται μόνον για ένα θρίαμβο της Τουρκίας, αλλά και για ένα θρίαμβο της δημοκρατίας.
FRANKFURTER RUNDSCHAU
Θα αιφνιδιάσει ο Μπλερ;
Πολλοί Ευρωπαίοι διατηρούν επιφυλάξεις για το νέο αξίωμα του Τόνι Μπλερ κι αυτό για τρεις κυρίως λόγους: διότι οι Βρετανοί δεν είναι γνήσιοι και συνειδητοί Ευρωπαίοι, γιατί η βρετανική συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ έχει πλήξει θανάσιμα την αξιοπιστία του Μπλερ στον αραβικό κόσμο και γιατί ο τρόπος με τον οποίο ο Μπους και ο Μπλερ διαχειρίστηκαν και επέβαλαν το νέο αυτό πόστο ήταν σχεδόν αυθαίρετος.
Και όμως, ενδέχεται ο Τόνι Μπλερ να μας αιφνιδιάσει θετικά, αν και οι Αμερικανοί δεν φαίνονται να παίρνουν στα σοβαρά τις διακηρύξεις τους περί νέας ειρηνευτικής διαδικασίας στην Εγγύς Ανατολή. Σε μια νέα ειρηνευτική διαδικασία στην περιοχή μπορεί σήμερα να συμβάλει και να ηγηθεί μόνον η Ε.Ε. σε στενή συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και ασφαλώς με τη συμφωνία των ΗΠΑ. Αυτόν ακριβώς τον συντονισμό μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ, όπου η Ε.Ε. θα «αφήσει διακριτικά» το προβάδισμα στον εντεταλμένο, μπορεί να επιβάλει ο Μπους μόνο μέσω ενός Ευρωπαίου της απόλυτης εμπιστοσύνης του, δηλαδή μόνο μέσω του Μπλερ.
THE TIMES
ΟΙ Iσραηλινοί θέλουν να ζήσουν
Ο Τόνι Μπλερ έφτασε προχθές στην Ιερουσαλήμ, εγκαινιάζοντας έτσι τη δεύτερη πολιτική καριέρα του. Ο διορισμός του ως διαμεσολαβητή του κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή ερμηνεύτηκε από τους αντιπάλους του ως πράξη αλαζονείας, ενώ από τους υποστηρικτές του ως αισιόδοξη προοπτική. Η χρονική στιγμή κατά την οποία εμφανίζεται ο Τόνι Μπλερ είναι ήδη βεβαρημένη. Εχουν προηγηθεί ο πόλεμος του Ισραήλ με τον Λίβανο και οι συζητήσεις για το κατά πόσον το Ισραήλ ηττήθηκε. Εχουν προηγηθεί ο εμφύλιος Χαμάς - Φατάχ και ο περιορισμός του Παλαιστίνιου προέδρου Αμπάς στη Δυτική Οχθη, αλλά και η ανέγερση του τείχους ασφαλείας με στόχο την αποτροπή επιθέσεων αυτοκτονίας από την πλευρά των Παλαιστινίων. Επομένως, στο Ισραήλ, μετά όλο αυτό τον ορυμαγδό, υφέρπει η αίσθηση του πολιτικού συμβιβασμού, καθώς οι Ισραηλινοί είναι ασφαλέστεροι απ’ ό,τι ήταν 25 χρόνια πριν. Οι Ισραηλινοί δεν επιθυμούν να ζουν σε συνθήκες γκέτο. Θα ήθελαν να έχουν μια επαφή με τη Δυτική Οχθη και τους Παλαιστίνιους. Γι’ αυτό και ο ρόλος του μεσολαβητή στη Μέση Ανατολή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα.
THE WALL STREET JOURNAL
Η δήθεν ανισότητα
Κρίνοντας από τη ρητορική των υποψηφίων των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον, Μπάρακ Ομπάμα και Τζον Εντουαρντς, ένα σοβαρό εσωτερικής εμβέλειας θέμα που θα παίξει στην προεκλογική εκστρατεία είναι το υποτιθέμενο ζήτημα της αυξανόμενης οικονομικής ανισότητας. Το περίεργο είναι ότι το θέμα συζητείται, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι μετά τη σταθερή βελτίωση της οικονομίας από το 2001 έως σήμερα και με τις βελτιώσεις στο φορολογικό σύστημα, πολλοί Αμερικανοί έχουν βγει κερδισμένοι και οι πλούσιοι πληρώνουν υψηλότερο μερίδιο των συνολικών φόρων, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.
NEWSWEEK
Νέος προστατευτισμός
Η λέξη «προστασία» σε θέματα εμπορίου δεν είναι πια ταμπού. Η δήλωση αυτή ανήκει στον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, η οποία ενδεχομένως να ανοίξει νέους δρόμους στην οικονομική ιστορία. Γιατί; Επί δεκαετίες, οι ηγέτες της Δύσης πίστευαν ότι ανοίγοντας τις αγορές έπρατταν σωστά. Η κίνηση αυτή θα βοηθούσε στο να υπάρξει οικονομική αποτελεσματικότητα και παραγωγικότητα, η οποία θα βελτίωνε με τη σειρά της το επίπεδο ζωής των ανθρώπων. Κάπως έτσι, το ελεύθερο εμπόριο έγινε ηθικός και όχι μόνον οικονομικός σκοπός. Οι Δυτικοί ηγέτες δεν διαπνέονταν, βεβαίως, από τον αλτρουισμό. Γνώριζαν ότι οι οικονομίες τους ήταν οι πιο ανταγωνιστικές και έτσι θα κέρδιζαν από την απελευθέρωση. Και οι αναπτυσσόμενες χώρες διακατέχονταν από τον φόβο ότι οι οικονομίες τους θα σαρώνονταν από την υπεροχή της δυτικής παραγωγικότητας. Σήμερα, ωστόσο, τα πράγματα έχουν ανατραπεί, αν και λίγοι το γνωρίζουν. Η Δύση συνεχίζει να πιστεύει στο ελεύθερο εμπόριο, αλλά το εφαρμόζει όλο και λιγότερο, κυρίως στον αγροτικό τομέα, γι’ αυτό και οι συνομιλίες της Ντόχα «πεθαίνουν». Η Ασία από την πλευρά της συνεχίζει να προτάσσει ειδική προστασία, αλλά εφαρμόζει όλο και πιο συχνά κανόνες ελεύθερου εμπορίου. Η Κίνα και η Ινδία έχουν μειώσει τις ποσοστώσεις σημαντικά.
HERALD TRIBUNE
Στο Ιράν... μέσω Κίνας
Τον Iούλιο του 1971, ο Χένρι Κίσινγκερ, εντολοδόχος του προέδρου Νίξον, ταξίδευσε στο Πεκίνο. Το ταξίδι του έγινε η βάση για ένα σημαντικό άνοιγμα μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ. Εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές αναταράξεις και με αρκετούς περιφερειακούς εχθρούς, οι Κινέζοι ηγέτες είδαν τις σχέσεις τους με την Ουάσιγκτον ως πιθανή άγκυρα σταθερότητας. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ, έχοντας αντιμετωπίσει το Βιετνάμ και με επιδεινούμενες τις σχέσεις τους με τους παραδοσιακούς εταίρους, έδειχναν να επιδιώκουν διπλωματικό άνοιγμα, το οποίο θα άφηνε περιθώρια πολιτικών επιλογών πριν από τις προεδρικές εκλογές. Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο πρόεδρος Μπους βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η θέση της Αμερικής έχει πληγεί διεθνώς και η εσωτερική αντιπολίτευση αυξάνεται. Το Ιράν -παλιός αντίπαλος των ΗΠΑ- αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα στο εξωτερικό. Οι ηγέτες στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Ο Λευκός Οίκος πρέπει να επιδιώξει άνοιγμα προς το Ιράν μέσω Κίνας.
Tι γραφει ο ξενος Tυπος
καθημερινή.
FINANCIAL TIMES
Ενδυνάμωση της δημοκρατίας
Η νίκη του Ταγίπ Ερντογάν την περασμένη Κυριακή δεν αμφισβητείται από κανέναν. Οπως μάλιστα έγραψε η εφημερίδα «Χουριέτ», παραδοσιακή φωνή της κοσμικής ελίτ, «ο τουρκικός λαός αγκάλιασε τον Ερντογάν». Δεν ήταν απλώς μια προσωπική νίκη. Οι Τούρκοι ψηφοφόροι αποφάνθηκαν επί της διαμάχης ανάμεσα στο νεο-ισλαμικό κόμμα της Ανάπτυξης και της Δικαιοσύνης και στο στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο με αφορμή την εκλογή του προέδρου. Το αποτέλεσμα θεωρείται ενδυνάμωση της δημοκρατίας. Το Κόμμα της Ανάπτυξης και της Δικαιοσύνης αύξησε το ποσοστό του κατά 12% και άγγιξε σχεδόν το 47%.
Στο εξής τα πράγματα θα ’πρεπε να κυλήσουν ρολόι για τον Ερντογάν και να επιβάλει τον άνθρωπο της δικής του επιλογής για την προεδρία: τον χαρισματικό υπουργό Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ. Θα πρέπει να θυμάται ο Τούρκος ηγέτης, όμως, ότι η επιτυχία του κόμματος οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στην απόφαση να μην είναι εκείνος υποψήφιος για την προεδρία. Καλή ιδέα θα ήταν να συνεργαστεί τόσο με την κεμαλική αντιπολίτευση και τους εθνικιστές προκειμένου να περάσουν από τη Βουλή οι μεταρρυθμίσεις του. Η διαδρομή δεν αναμένεται να είναι εύκολη.
LE FIGARO
Iσλάμ και δημοκρατία
Ηρθε ο καιρός αυτή η τεράστια χώρα που συνδέει την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή να αποδείξει ότι το Ισλάμ και η δημοκρατία δεν είναι άσπονδοι εχθροί. Από ένα τέτοιο πρότυπο μπορεί να εμπνευστούν οι αραβικές χώρες και το Ιράν. Τι πρέπει να κάνει τώρα όμως η Ευρώπη; Πρώτον, πρέπει να εκδηλώσει τη χαρά της που η Τουρκία, ένας τόσο σημαντικός εταίρος της Ευρώπης, ξαναβρήκε την ισορροπία της και δεύτερον πρέπει να υλοποιήσει τη διαδικασία στενότερης σύνδεσης μαζί της. Θα ήταν ό,τι χειρότερο εάν αυτές οι εξαιρετικές σχέσεις Ευρώπης – Τουρκίας δεν έβρισκαν έναν κοινό παρονομαστή. Ας δώσουμε στη σχέση αυτή νέο στόχο: την προνομιακή εταιρική σχέση.
Η έννοια αυτή καθορίζει με τον καλύτερο τρόπο τις σχέσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς μεταξύ δύο γιγάντων που αποφασίζουν να συνδεθούν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν το απέδειξε: υπάρχει και τουρκικός δρόμος που περνάει μέσα από τις ευρωπαϊκές αξίες.
THE INDEPENDENT
Οφείλει να ισορροπήσει
Η επόμενη έκθεση προόδου της Ε.Ε. για την Τουρκία είναι τον Νοέμβριο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να αδράξουν την ευκαιρία και να στείλουν μήνυμα στην Τουρκία ότι η πόρτα για την ένταξή της στην Ε.Ε. είναι ανοιχτή. Εάν η Τουρκία πετύχει την ιστορική και γεωγραφική σύνδεση μεταξύ Ε.Ε. και Εγγύς Ανατολής, εάν ισορροπήσει ανάμεσα στους επιθετικούς θιασώτες του κοσμικού κράτους και στους φιλελεύθερους θρησκευόμενους του Ισλάμ, τότε δεν πρόκειται μόνον για ένα θρίαμβο της Τουρκίας, αλλά και για ένα θρίαμβο της δημοκρατίας.
FRANKFURTER RUNDSCHAU
Θα αιφνιδιάσει ο Μπλερ;
Πολλοί Ευρωπαίοι διατηρούν επιφυλάξεις για το νέο αξίωμα του Τόνι Μπλερ κι αυτό για τρεις κυρίως λόγους: διότι οι Βρετανοί δεν είναι γνήσιοι και συνειδητοί Ευρωπαίοι, γιατί η βρετανική συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ έχει πλήξει θανάσιμα την αξιοπιστία του Μπλερ στον αραβικό κόσμο και γιατί ο τρόπος με τον οποίο ο Μπους και ο Μπλερ διαχειρίστηκαν και επέβαλαν το νέο αυτό πόστο ήταν σχεδόν αυθαίρετος.
Και όμως, ενδέχεται ο Τόνι Μπλερ να μας αιφνιδιάσει θετικά, αν και οι Αμερικανοί δεν φαίνονται να παίρνουν στα σοβαρά τις διακηρύξεις τους περί νέας ειρηνευτικής διαδικασίας στην Εγγύς Ανατολή. Σε μια νέα ειρηνευτική διαδικασία στην περιοχή μπορεί σήμερα να συμβάλει και να ηγηθεί μόνον η Ε.Ε. σε στενή συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και ασφαλώς με τη συμφωνία των ΗΠΑ. Αυτόν ακριβώς τον συντονισμό μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ, όπου η Ε.Ε. θα «αφήσει διακριτικά» το προβάδισμα στον εντεταλμένο, μπορεί να επιβάλει ο Μπους μόνο μέσω ενός Ευρωπαίου της απόλυτης εμπιστοσύνης του, δηλαδή μόνο μέσω του Μπλερ.
THE TIMES
ΟΙ Iσραηλινοί θέλουν να ζήσουν
Ο Τόνι Μπλερ έφτασε προχθές στην Ιερουσαλήμ, εγκαινιάζοντας έτσι τη δεύτερη πολιτική καριέρα του. Ο διορισμός του ως διαμεσολαβητή του κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή ερμηνεύτηκε από τους αντιπάλους του ως πράξη αλαζονείας, ενώ από τους υποστηρικτές του ως αισιόδοξη προοπτική. Η χρονική στιγμή κατά την οποία εμφανίζεται ο Τόνι Μπλερ είναι ήδη βεβαρημένη. Εχουν προηγηθεί ο πόλεμος του Ισραήλ με τον Λίβανο και οι συζητήσεις για το κατά πόσον το Ισραήλ ηττήθηκε. Εχουν προηγηθεί ο εμφύλιος Χαμάς - Φατάχ και ο περιορισμός του Παλαιστίνιου προέδρου Αμπάς στη Δυτική Οχθη, αλλά και η ανέγερση του τείχους ασφαλείας με στόχο την αποτροπή επιθέσεων αυτοκτονίας από την πλευρά των Παλαιστινίων. Επομένως, στο Ισραήλ, μετά όλο αυτό τον ορυμαγδό, υφέρπει η αίσθηση του πολιτικού συμβιβασμού, καθώς οι Ισραηλινοί είναι ασφαλέστεροι απ’ ό,τι ήταν 25 χρόνια πριν. Οι Ισραηλινοί δεν επιθυμούν να ζουν σε συνθήκες γκέτο. Θα ήθελαν να έχουν μια επαφή με τη Δυτική Οχθη και τους Παλαιστίνιους. Γι’ αυτό και ο ρόλος του μεσολαβητή στη Μέση Ανατολή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα.
THE WALL STREET JOURNAL
Η δήθεν ανισότητα
Κρίνοντας από τη ρητορική των υποψηφίων των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον, Μπάρακ Ομπάμα και Τζον Εντουαρντς, ένα σοβαρό εσωτερικής εμβέλειας θέμα που θα παίξει στην προεκλογική εκστρατεία είναι το υποτιθέμενο ζήτημα της αυξανόμενης οικονομικής ανισότητας. Το περίεργο είναι ότι το θέμα συζητείται, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι μετά τη σταθερή βελτίωση της οικονομίας από το 2001 έως σήμερα και με τις βελτιώσεις στο φορολογικό σύστημα, πολλοί Αμερικανοί έχουν βγει κερδισμένοι και οι πλούσιοι πληρώνουν υψηλότερο μερίδιο των συνολικών φόρων, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.
NEWSWEEK
Νέος προστατευτισμός
Η λέξη «προστασία» σε θέματα εμπορίου δεν είναι πια ταμπού. Η δήλωση αυτή ανήκει στον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, η οποία ενδεχομένως να ανοίξει νέους δρόμους στην οικονομική ιστορία. Γιατί; Επί δεκαετίες, οι ηγέτες της Δύσης πίστευαν ότι ανοίγοντας τις αγορές έπρατταν σωστά. Η κίνηση αυτή θα βοηθούσε στο να υπάρξει οικονομική αποτελεσματικότητα και παραγωγικότητα, η οποία θα βελτίωνε με τη σειρά της το επίπεδο ζωής των ανθρώπων. Κάπως έτσι, το ελεύθερο εμπόριο έγινε ηθικός και όχι μόνον οικονομικός σκοπός. Οι Δυτικοί ηγέτες δεν διαπνέονταν, βεβαίως, από τον αλτρουισμό. Γνώριζαν ότι οι οικονομίες τους ήταν οι πιο ανταγωνιστικές και έτσι θα κέρδιζαν από την απελευθέρωση. Και οι αναπτυσσόμενες χώρες διακατέχονταν από τον φόβο ότι οι οικονομίες τους θα σαρώνονταν από την υπεροχή της δυτικής παραγωγικότητας. Σήμερα, ωστόσο, τα πράγματα έχουν ανατραπεί, αν και λίγοι το γνωρίζουν. Η Δύση συνεχίζει να πιστεύει στο ελεύθερο εμπόριο, αλλά το εφαρμόζει όλο και λιγότερο, κυρίως στον αγροτικό τομέα, γι’ αυτό και οι συνομιλίες της Ντόχα «πεθαίνουν». Η Ασία από την πλευρά της συνεχίζει να προτάσσει ειδική προστασία, αλλά εφαρμόζει όλο και πιο συχνά κανόνες ελεύθερου εμπορίου. Η Κίνα και η Ινδία έχουν μειώσει τις ποσοστώσεις σημαντικά.
HERALD TRIBUNE
Στο Ιράν... μέσω Κίνας
Τον Iούλιο του 1971, ο Χένρι Κίσινγκερ, εντολοδόχος του προέδρου Νίξον, ταξίδευσε στο Πεκίνο. Το ταξίδι του έγινε η βάση για ένα σημαντικό άνοιγμα μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ. Εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές αναταράξεις και με αρκετούς περιφερειακούς εχθρούς, οι Κινέζοι ηγέτες είδαν τις σχέσεις τους με την Ουάσιγκτον ως πιθανή άγκυρα σταθερότητας. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ, έχοντας αντιμετωπίσει το Βιετνάμ και με επιδεινούμενες τις σχέσεις τους με τους παραδοσιακούς εταίρους, έδειχναν να επιδιώκουν διπλωματικό άνοιγμα, το οποίο θα άφηνε περιθώρια πολιτικών επιλογών πριν από τις προεδρικές εκλογές. Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο πρόεδρος Μπους βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η θέση της Αμερικής έχει πληγεί διεθνώς και η εσωτερική αντιπολίτευση αυξάνεται. Το Ιράν -παλιός αντίπαλος των ΗΠΑ- αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα στο εξωτερικό. Οι ηγέτες στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Ο Λευκός Οίκος πρέπει να επιδιώξει άνοιγμα προς το Ιράν μέσω Κίνας.
Comments