Ζωή στην Αθήνα
καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Η είδηση από τη χθεσινή «Καθημερινή»: Σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η Αθήνα κατατάσσεται στην τρίτη θέση από το τέλος (μετά τη Νάπολη και τη Σόφια) στη μόλυνση της ατμόσφαιρας, στο πράσινο ανά κάτοικο, στην ηχορρύπανση και στη ρύπανση των δρόμων. Κρατάει την ίδια θέση, τρίτη από το τέλος, με μέτρο τη δυσαρέσκεια των κατοίκων από την πόλη τους. Μόνο παρήγορο σημείο αναφέρεται η αισθητή βελτίωση των δημόσιων συγκοινωνιών, ιδιαίτερα μετά την κατασκευή και επέκτασή τους.
Μερικοί αμφισβητούν την αξία αυτών των ερευνών και ίσως δεν έχουν άδικο. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση οι καθημερινές εμπειρίες όλων μας συμπίπτουν με τα συμπεράσματα της έρευνας. Πράγματι, καθημερινά υποφέρουμε από την ατμοσφαιρική μόλυνση, από την έλλειψη πρασίνου, από την πυκνή κυκλοφορία των αυτοκινήτων, από τα πεταμένα στους δρόμους σκουπίδια ή από τους ξέχειλους κάδους του δήμου που περιμένουν μέρες για να περάσει το απορριμματοφόρο.
Ομως, αυτή είναι η μία Αθήνα, το κέντρο και οι πολυάνθρωπες συνοικίες που το περιβάλλουν, η Κυψέλη, το Παγκράτι, το Κουκάκι, τα Σεπόλια κ.λπ., γενικά το οικιστικό συγκρότημα που καλύπτει τα όρια του Δήμου Αθηναίων. Είναι το πιο προβληματικό κομμάτι του Λεκανοπεδίου, μαζί ίσως με μερικές δυτικές συνοικίες, αν και εκεί τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε σημαντική βελτίωση. Αυτά που σας γράφω σήμερα δεν διεκδικούν την ακρίβεια της στατιστικής καταγραφής. Προσωπικές παρατηρήσεις, εμπειρίες και εντυπώσεις είναι και σπεύδω να προσθέσω ότι αυτές οι προσωπικές εμπειρίες είναι ο χειρότερος δρόμος για να φτάσει κανείς στην πραγματικότητα και στην αλήθεια.
Υπάρχει όμως και η άλλη Αθήνα, αυτή των προαστίων και των αντίστοιχων δήμων που περιβάλλουν το κέντρο: των νοτίων, των βορείων, των ανατολικών και των ενδιαμέσων. Εκεί η κατάσταση είναι διαφορετική και συχνά εντελώς διαφορετική: περισσότερο πράσινο, λιγότερη μόλυνση και 3-4 ή και 5 βαθμούς χαμηλότερη θερμοκρασία σε μέρες καύσωνα, τόσο στο μέτωπο της θάλασσας όσο και σε κείνο των βουνών που περιβάλλον το Λεκανοπέδιο.
Παρατηρούμε, όμως (πάλι αυθαίρετη προσωπική παρατήρηση) ότι τα βασικά χαρακτηριστικά του κέντρου, η συσσώρευση ανθρώπων δραστηριοτήτων και τσιμέντου, η ρύπανση της ατμόσφαιρας και των δρόμων, η έλλειψη πρασίνου κ.λπ., όλα αυτά τα χαρακτηριστικά περίπου τα ίδια ή ακριβώς τα ίδια αναπαράγονται και εξακτινώνονται στην περιφέρεια, ακολουθώντας κατά πόδας την αυθόρμητη και άναρχη επέκταση της πόλης. Το κέντρο της Κηφισιάς, του Χαλανδρίου, της Αγίας Παρασκευής, της Γλυφάδας κ.λπ., συνεχώς και περισσότερο παίρνουν τα χαρακτηριστικά της Ομόνοιας και του Συντάγματος. Και επειδή αυτή η... προσομοίωση πλησιάζει τα φυσικά της όρια, ανοίξαμε διόδους μεταφοράς των ίδιων χαρακτηριστικών προς τα άλλοτε ειδυλλιακά Μεσόγεια.
Νομίζω ότι τίποτε άλλο δεν καταγράφει τόσο πιστά την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδος όσο η πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας.
καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Η είδηση από τη χθεσινή «Καθημερινή»: Σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η Αθήνα κατατάσσεται στην τρίτη θέση από το τέλος (μετά τη Νάπολη και τη Σόφια) στη μόλυνση της ατμόσφαιρας, στο πράσινο ανά κάτοικο, στην ηχορρύπανση και στη ρύπανση των δρόμων. Κρατάει την ίδια θέση, τρίτη από το τέλος, με μέτρο τη δυσαρέσκεια των κατοίκων από την πόλη τους. Μόνο παρήγορο σημείο αναφέρεται η αισθητή βελτίωση των δημόσιων συγκοινωνιών, ιδιαίτερα μετά την κατασκευή και επέκτασή τους.
Μερικοί αμφισβητούν την αξία αυτών των ερευνών και ίσως δεν έχουν άδικο. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση οι καθημερινές εμπειρίες όλων μας συμπίπτουν με τα συμπεράσματα της έρευνας. Πράγματι, καθημερινά υποφέρουμε από την ατμοσφαιρική μόλυνση, από την έλλειψη πρασίνου, από την πυκνή κυκλοφορία των αυτοκινήτων, από τα πεταμένα στους δρόμους σκουπίδια ή από τους ξέχειλους κάδους του δήμου που περιμένουν μέρες για να περάσει το απορριμματοφόρο.
Ομως, αυτή είναι η μία Αθήνα, το κέντρο και οι πολυάνθρωπες συνοικίες που το περιβάλλουν, η Κυψέλη, το Παγκράτι, το Κουκάκι, τα Σεπόλια κ.λπ., γενικά το οικιστικό συγκρότημα που καλύπτει τα όρια του Δήμου Αθηναίων. Είναι το πιο προβληματικό κομμάτι του Λεκανοπεδίου, μαζί ίσως με μερικές δυτικές συνοικίες, αν και εκεί τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε σημαντική βελτίωση. Αυτά που σας γράφω σήμερα δεν διεκδικούν την ακρίβεια της στατιστικής καταγραφής. Προσωπικές παρατηρήσεις, εμπειρίες και εντυπώσεις είναι και σπεύδω να προσθέσω ότι αυτές οι προσωπικές εμπειρίες είναι ο χειρότερος δρόμος για να φτάσει κανείς στην πραγματικότητα και στην αλήθεια.
Υπάρχει όμως και η άλλη Αθήνα, αυτή των προαστίων και των αντίστοιχων δήμων που περιβάλλουν το κέντρο: των νοτίων, των βορείων, των ανατολικών και των ενδιαμέσων. Εκεί η κατάσταση είναι διαφορετική και συχνά εντελώς διαφορετική: περισσότερο πράσινο, λιγότερη μόλυνση και 3-4 ή και 5 βαθμούς χαμηλότερη θερμοκρασία σε μέρες καύσωνα, τόσο στο μέτωπο της θάλασσας όσο και σε κείνο των βουνών που περιβάλλον το Λεκανοπέδιο.
Παρατηρούμε, όμως (πάλι αυθαίρετη προσωπική παρατήρηση) ότι τα βασικά χαρακτηριστικά του κέντρου, η συσσώρευση ανθρώπων δραστηριοτήτων και τσιμέντου, η ρύπανση της ατμόσφαιρας και των δρόμων, η έλλειψη πρασίνου κ.λπ., όλα αυτά τα χαρακτηριστικά περίπου τα ίδια ή ακριβώς τα ίδια αναπαράγονται και εξακτινώνονται στην περιφέρεια, ακολουθώντας κατά πόδας την αυθόρμητη και άναρχη επέκταση της πόλης. Το κέντρο της Κηφισιάς, του Χαλανδρίου, της Αγίας Παρασκευής, της Γλυφάδας κ.λπ., συνεχώς και περισσότερο παίρνουν τα χαρακτηριστικά της Ομόνοιας και του Συντάγματος. Και επειδή αυτή η... προσομοίωση πλησιάζει τα φυσικά της όρια, ανοίξαμε διόδους μεταφοράς των ίδιων χαρακτηριστικών προς τα άλλοτε ειδυλλιακά Μεσόγεια.
Νομίζω ότι τίποτε άλλο δεν καταγράφει τόσο πιστά την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδος όσο η πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας.
Comments