Το... «Ανακτοβούλιο»
καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Παράδοξη, βαθύτατα αντιδημοκρατική και πολιτικά κουτοπόνηρη η πρόταση να συγκληθεί το λεγόμενο «Συμβούλιο των Αρχηγών», για να συζητήσει και να εξετάσει τη «μεγάλη κρίση» από την ένταση των πυρκαγιών. Παράδοξη από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, στα χρόνια που κυβέρνησε την χώρα, δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να συγκαλέσει το εν λόγω Συμβούλιο, παρ’ όλο ότι ζήσαμε μέρες επικίνδυνων κρίσεων. Αλλά και τώρα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έκανε την πρόταση να συγκληθεί, αλλά δεν φαίνεται να το εννοούσε. Γνώριζε εκ των προτέρων, όφειλε να γνωρίζει ότι ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΚΚΕ, θα δέχονταν την πρότασή του. Προχώρησε, όμως, και την έκανε, γνωρίζοντας ότι θα απορριφθεί για να ενισχύσει το αντιπολιτευτικό οπλοστάσιό του, με την κατάλληλη και υποκριτική αξιοποίηση της καταστροφής από τις πυρκαγιές. Πολύ κρίμα που δεν είχε καμιά άλλη, πιο γόνιμη και εποικοδομητική αντιπολιτευτική ιδέα. Ηθελε ακόμη να δείξει ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να χειριστεί τη «μεγάλη κρίση», χωρίς τη συνδρομή των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Και πάλι κρίμα!
Το λεγόμενο «Συμβούλιο των Αρχηγών» είναι άτυπο, δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και εμπλέκει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε αρμοδιότητες που δεν του ανήκουν, δεν τις ορίζει και δεν τις περιγράφει το Σύνταγμα. Από την άποψη αυτή αποτελεί την ιστορική συνέχεια του «Συμβουλίου του Στέμματος» ή «Ανακτοβουλίου» που περισσότερο άμεσα εκείνο ανέθετε στο βασιλιά αρμοδιότητες που δεν του ανήκουν, τον έβαζαν από την πίσω πόρτα στον πολιτικό ανταγωνισμό και στην απροκάλυπτη δολοπλοκία.
Και για έναν άλλο, όμως, λόγο η σύναξη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική. Αφαιρεί ή περιορίζει την ευθύνη της διακυβέρνησης από το κόμμα της πλειοψηφίας και του στερεί την ευχέρεια της πρωτοβουλίας, που κατά το πολίτευμά μας του ανήκουν και είναι αναπολλοτρίωτες. Ούτε για το κυβερνών κόμμα το Συμβούλιο αυτό είναι δυνατόν να αποτελέσει πρόσχημα ανευθυνότητας ούτε για την αντιπολίτευση ευκαιρία ανάληψης ευθυνών που δεν της ανήκουν. Αν μάλιστα συμβεί να καταλήξει σε κάποια ομόφωνη απόφαση (σχεδόν πάντοτε αδύνατο), αυτή η απόφαση είναι δυνατό να δεσμεύσει την κυβέρνηση, την κυβερνώσα πλειοψηφία, τουλάχιστον ψυχολογικά και να μην τολμάει, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, να πάρει διαφορετική απόφαση και όταν ακόμη πιστεύει ότι την επιβάλλουν τα συμφέροντα της χώρας. Συνήθως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάθε συμφέρον να διατυπώνουν αδιάλλακτες απόψεις, επειδή σκοπός τους δεν είναι η συνεννόηση αλλά ακριβώς η διαφωνία που θα μείωνε και θα εξέθετε την κυβέρνηση.
Αρνητικότατες είναι οι εμπειρίες από τα δύο προηγούμενα Συμβούλια των Αρχηγών που αφορούσαν «εθνικά θέματα». Ιδιαίτερα εκείνου, τον Απρίλιο του 1992, στο οποίο, παρά τη μεγάλη πολιτική του πείρα και το οξύτατο πολιτικό ένστικτο, ενέπλεξαν και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εκτός του ότι αντιδημοκρατικότατα εξεδίωξαν τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Αντώνη Σαμαρά (πρωτοφανές), κατέληξαν, υπό την πολιτικώς ιδιοτελή πίεση του Ανδρέα Παπανδρέου, σε θέσεις (τραγελαφικά αντιφατικές με την εκδίωξη του Αντώνη Σαμαρά ), που έναν χρόνο μετά, εμπόδισαν τον κ. Μητσοτάκη να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που παρουσιάσθηκαν για την επίλυση του Σκοπιανού, κατά τρόπο που σήμερα θα νοσταλγούσαμε...
καθημερινή.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr
Παράδοξη, βαθύτατα αντιδημοκρατική και πολιτικά κουτοπόνηρη η πρόταση να συγκληθεί το λεγόμενο «Συμβούλιο των Αρχηγών», για να συζητήσει και να εξετάσει τη «μεγάλη κρίση» από την ένταση των πυρκαγιών. Παράδοξη από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, στα χρόνια που κυβέρνησε την χώρα, δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να συγκαλέσει το εν λόγω Συμβούλιο, παρ’ όλο ότι ζήσαμε μέρες επικίνδυνων κρίσεων. Αλλά και τώρα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έκανε την πρόταση να συγκληθεί, αλλά δεν φαίνεται να το εννοούσε. Γνώριζε εκ των προτέρων, όφειλε να γνωρίζει ότι ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΚΚΕ, θα δέχονταν την πρότασή του. Προχώρησε, όμως, και την έκανε, γνωρίζοντας ότι θα απορριφθεί για να ενισχύσει το αντιπολιτευτικό οπλοστάσιό του, με την κατάλληλη και υποκριτική αξιοποίηση της καταστροφής από τις πυρκαγιές. Πολύ κρίμα που δεν είχε καμιά άλλη, πιο γόνιμη και εποικοδομητική αντιπολιτευτική ιδέα. Ηθελε ακόμη να δείξει ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να χειριστεί τη «μεγάλη κρίση», χωρίς τη συνδρομή των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Και πάλι κρίμα!
Το λεγόμενο «Συμβούλιο των Αρχηγών» είναι άτυπο, δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και εμπλέκει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε αρμοδιότητες που δεν του ανήκουν, δεν τις ορίζει και δεν τις περιγράφει το Σύνταγμα. Από την άποψη αυτή αποτελεί την ιστορική συνέχεια του «Συμβουλίου του Στέμματος» ή «Ανακτοβουλίου» που περισσότερο άμεσα εκείνο ανέθετε στο βασιλιά αρμοδιότητες που δεν του ανήκουν, τον έβαζαν από την πίσω πόρτα στον πολιτικό ανταγωνισμό και στην απροκάλυπτη δολοπλοκία.
Και για έναν άλλο, όμως, λόγο η σύναξη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική. Αφαιρεί ή περιορίζει την ευθύνη της διακυβέρνησης από το κόμμα της πλειοψηφίας και του στερεί την ευχέρεια της πρωτοβουλίας, που κατά το πολίτευμά μας του ανήκουν και είναι αναπολλοτρίωτες. Ούτε για το κυβερνών κόμμα το Συμβούλιο αυτό είναι δυνατόν να αποτελέσει πρόσχημα ανευθυνότητας ούτε για την αντιπολίτευση ευκαιρία ανάληψης ευθυνών που δεν της ανήκουν. Αν μάλιστα συμβεί να καταλήξει σε κάποια ομόφωνη απόφαση (σχεδόν πάντοτε αδύνατο), αυτή η απόφαση είναι δυνατό να δεσμεύσει την κυβέρνηση, την κυβερνώσα πλειοψηφία, τουλάχιστον ψυχολογικά και να μην τολμάει, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, να πάρει διαφορετική απόφαση και όταν ακόμη πιστεύει ότι την επιβάλλουν τα συμφέροντα της χώρας. Συνήθως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάθε συμφέρον να διατυπώνουν αδιάλλακτες απόψεις, επειδή σκοπός τους δεν είναι η συνεννόηση αλλά ακριβώς η διαφωνία που θα μείωνε και θα εξέθετε την κυβέρνηση.
Αρνητικότατες είναι οι εμπειρίες από τα δύο προηγούμενα Συμβούλια των Αρχηγών που αφορούσαν «εθνικά θέματα». Ιδιαίτερα εκείνου, τον Απρίλιο του 1992, στο οποίο, παρά τη μεγάλη πολιτική του πείρα και το οξύτατο πολιτικό ένστικτο, ενέπλεξαν και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εκτός του ότι αντιδημοκρατικότατα εξεδίωξαν τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Αντώνη Σαμαρά (πρωτοφανές), κατέληξαν, υπό την πολιτικώς ιδιοτελή πίεση του Ανδρέα Παπανδρέου, σε θέσεις (τραγελαφικά αντιφατικές με την εκδίωξη του Αντώνη Σαμαρά ), που έναν χρόνο μετά, εμπόδισαν τον κ. Μητσοτάκη να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που παρουσιάσθηκαν για την επίλυση του Σκοπιανού, κατά τρόπο που σήμερα θα νοσταλγούσαμε...
Comments