Τι γράφει ο ξένος τύπος./καθημερινή
THE JERUSALEM POST
Mεταξύ ειρήνης και Aποκάλυψης
Για όσους εξακολουθούν να πιέζουν για την υλοποίηση των δεσμεύσεων της Ανάπολης, η διακήρυξη της ισραηλινής κυβέρνησης αναφορικά με το «πάγωμα» της επέκτασης των εποικισμών στη Δυτική Οχθη αποτέλεσε ικανοποιητική εξέλιξη. Δυστυχώς, ωστόσο, η διακήρυξη αυτή δεν έγινε αποδεκτή απ’ όλους τους Ισραηλινούς. Ιδιαίτερα το κίνημα των εποίκων αντέδρασε έντονα. Είναι σχεδόν βέβαιοι ότι το εν λόγω κίνημα απολαμβάνει τη στήριξη των λεγόμενων Χριστιανών Σιωνιστών, οι οποίοι συμμερίζονται την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη με τους Αραβες. Η στάση του κινήματος των εποίκων και των συμμάχων τους, οι οποίοι αναμειγνύουν την ιδεολογία με την πολιτική, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Η ειρήνη είναι συνυφασμένη με την ειρηνική διάλυση των περισσότερων εβραϊκών εποικισμών. Σαφώς και πρόκειται για μια επώδυνη απόφαση, πλην όμως, πρέπει να υποστηριχθεί απ’ όλους. Για τις μελλοντικές γενιές, οι οποίες ενδέχεται να μην ασπάζονται τη λογική του «τέλους του κόσμου», η ειρήνη αποτελεί την καλύτερη επιλογή είτε το λένε οι γραφές είτε όχι.
THE INDEPENDENT
Στο καλό Φιντέλ, αλλά να μη μας γράφεις
Η εξάντληση του Φιντέλ Κάστρο δεν προκάλεσε έκπληξη. Οταν η σύντροφος του Τσε Γκεβάρα είχε κάνει στον Κουβανό ηγέτη μια ερώτηση αναφορικά με την παγκόσμια οικονομία, ο τελευταίος της έδωσε μια απάντηση που ξεπέρασε σε διάρκεια τις τέσσερις ώρες. Το ίδιο μεγάλη ήταν η διάρκεια των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών του διαγγελμάτων. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, την ημέρα που αποσύρθηκε να είπε στη σύζυγό του: «Αρκετά είπα για μένα, πες μου τώρα τα νέα σου». Ανεξάρτητα, πάντως, απ’ ό,τι πιστεύει οποιοσδήποτε για την προσωπικότητα Κάστρο, πρόκειται για έναν ηγέτη ο οποίος άντεξε σαράντα εννέα ολόκληρα χρόνια επίσημου αμερικανικού μίσους. Εξ ου, άλλωστε, και θεωρείται λαϊκός ήρωας για τόσους ανθρώπους. Ο διάδοχος του Κάστρο μπορεί να επιτρέψει ξένες επενδύσεις στην Κούβα, αλλά η κατεύθυνση της χώρας θα αποφασιστεί από μια κλειστή ελίτ.
CORRIERE DELLA SERA
Ο καρπός της δημοκρατίας
Η υπόθεση της ισλαμικής μαντίλας βάζει φωτιά στην πολιτική ζωή της Τουρκίας πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι αυτονομιστικές τάσεις των Κούρδων. Τη θέση της τρομοκρατίας παίρνει η πολιτική ανυπακοή. Οι νέοι αμφισβητίες του στάτους κβο δεν είναι ένοπλοι αντάρτες, αλλά νέες γυναίκες που αρνούνται να βγάλουν τη μαντίλα, αψηφώντας τους κανόνες που ισχύουν στα πανεπιστήμια. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, η κεντρική εξουσία του τουρκικού κράτους που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτή τη στιγμή, η εξουσία του κόμματος AKP βασίζεται στις κοινωνικές ομάδες των νέων κατοίκων των πόλεων. Η κάλυψη των γυναικών με τη μαντίλα δεν είναι παρά μία στρατηγική για να παγιώσει το κόμμα την πολιτική του κυριαρχία. Ο πρωθυπουργός Ερντογάν, ο πρόεδρος Γκιουλ και οι μαντιλοφορούσες σύζυγοί τους είναι οι πρώτοι εκπρόσωποι της εξέγερσης απέναντι στο κράτος που ίδρυσε ο Ατατούρκ. Ιδού ο καρπός της δημοκρατίας.
LA REPUBBLICA
Ξαναφυτρώνει ο σπόρος του φόβου
Οι πολιτικοί της Ε.Ε. επαναλαμβάνουν ότι το Κόσοβο είναι «μοναδική περίπτωση», αλλά κανείς δεν εξηγεί γιατί συμβαίνει αυτό, ή ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι έτσι θα παραμείνει. Το γεγονός ότι η Ε.Ε. είναι χωρισμένη ανάμεσα σε 17 χώρες που θέλουν να αναγνωρίσουν το Κόσοβο και 10 που δεν θέλουν δείχνει ότι η Ε.Ε. δεν έχει τη δύναμη να χαράξει κοινή εξωτερική πολιτική. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτή η διάσπαση δημιουργεί ένα αίσθημα αβεβαιότητας, κυρίως γιατί στην περίπτωση αυτή, η Ρωσία στηρίζει τη μία πλευρά και οι ΗΠΑ την άλλη. Και τι να πει κανείς για την περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας και για την άποψη ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι η τελευταία πράξη των γιουγκοσλαβικών πολέμων; Αφήνοντας την οργή των Σέρβων για την ανεξαρτησία του Κοσόβου (που επίσης θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη) τώρα σε όλη την περιοχή εκφράζονται αποσχιστικές βλέψεις. Οι Σέρβοι της Βοσνίας, οι Κροάτες της Βοσνίας, οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ -ακόμη και οι Σέρβοι της κροατικής περιοχής της Κράινα- γιατί να μην ακολουθήσουν κι αυτοί τον ίδιο δρόμο; Ποιος θα τους εξηγήσει ότι δεν αποτελούν «ειδική περίπτωση;». Ο σπόρος του φόβου έχει φυτευτεί για μια ακόμη φορά. Αυτή είναι η θλιβερή συνέπεια μιας απόσχισης κατά τ’ άλλα σωστής και δικαιολογημένης.
Mεταξύ ειρήνης και Aποκάλυψης
Για όσους εξακολουθούν να πιέζουν για την υλοποίηση των δεσμεύσεων της Ανάπολης, η διακήρυξη της ισραηλινής κυβέρνησης αναφορικά με το «πάγωμα» της επέκτασης των εποικισμών στη Δυτική Οχθη αποτέλεσε ικανοποιητική εξέλιξη. Δυστυχώς, ωστόσο, η διακήρυξη αυτή δεν έγινε αποδεκτή απ’ όλους τους Ισραηλινούς. Ιδιαίτερα το κίνημα των εποίκων αντέδρασε έντονα. Είναι σχεδόν βέβαιοι ότι το εν λόγω κίνημα απολαμβάνει τη στήριξη των λεγόμενων Χριστιανών Σιωνιστών, οι οποίοι συμμερίζονται την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη με τους Αραβες. Η στάση του κινήματος των εποίκων και των συμμάχων τους, οι οποίοι αναμειγνύουν την ιδεολογία με την πολιτική, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Η ειρήνη είναι συνυφασμένη με την ειρηνική διάλυση των περισσότερων εβραϊκών εποικισμών. Σαφώς και πρόκειται για μια επώδυνη απόφαση, πλην όμως, πρέπει να υποστηριχθεί απ’ όλους. Για τις μελλοντικές γενιές, οι οποίες ενδέχεται να μην ασπάζονται τη λογική του «τέλους του κόσμου», η ειρήνη αποτελεί την καλύτερη επιλογή είτε το λένε οι γραφές είτε όχι.
THE INDEPENDENT
Στο καλό Φιντέλ, αλλά να μη μας γράφεις
Η εξάντληση του Φιντέλ Κάστρο δεν προκάλεσε έκπληξη. Οταν η σύντροφος του Τσε Γκεβάρα είχε κάνει στον Κουβανό ηγέτη μια ερώτηση αναφορικά με την παγκόσμια οικονομία, ο τελευταίος της έδωσε μια απάντηση που ξεπέρασε σε διάρκεια τις τέσσερις ώρες. Το ίδιο μεγάλη ήταν η διάρκεια των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών του διαγγελμάτων. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, την ημέρα που αποσύρθηκε να είπε στη σύζυγό του: «Αρκετά είπα για μένα, πες μου τώρα τα νέα σου». Ανεξάρτητα, πάντως, απ’ ό,τι πιστεύει οποιοσδήποτε για την προσωπικότητα Κάστρο, πρόκειται για έναν ηγέτη ο οποίος άντεξε σαράντα εννέα ολόκληρα χρόνια επίσημου αμερικανικού μίσους. Εξ ου, άλλωστε, και θεωρείται λαϊκός ήρωας για τόσους ανθρώπους. Ο διάδοχος του Κάστρο μπορεί να επιτρέψει ξένες επενδύσεις στην Κούβα, αλλά η κατεύθυνση της χώρας θα αποφασιστεί από μια κλειστή ελίτ.
CORRIERE DELLA SERA
Ο καρπός της δημοκρατίας
Η υπόθεση της ισλαμικής μαντίλας βάζει φωτιά στην πολιτική ζωή της Τουρκίας πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι αυτονομιστικές τάσεις των Κούρδων. Τη θέση της τρομοκρατίας παίρνει η πολιτική ανυπακοή. Οι νέοι αμφισβητίες του στάτους κβο δεν είναι ένοπλοι αντάρτες, αλλά νέες γυναίκες που αρνούνται να βγάλουν τη μαντίλα, αψηφώντας τους κανόνες που ισχύουν στα πανεπιστήμια. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, η κεντρική εξουσία του τουρκικού κράτους που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Αυτή τη στιγμή, η εξουσία του κόμματος AKP βασίζεται στις κοινωνικές ομάδες των νέων κατοίκων των πόλεων. Η κάλυψη των γυναικών με τη μαντίλα δεν είναι παρά μία στρατηγική για να παγιώσει το κόμμα την πολιτική του κυριαρχία. Ο πρωθυπουργός Ερντογάν, ο πρόεδρος Γκιουλ και οι μαντιλοφορούσες σύζυγοί τους είναι οι πρώτοι εκπρόσωποι της εξέγερσης απέναντι στο κράτος που ίδρυσε ο Ατατούρκ. Ιδού ο καρπός της δημοκρατίας.
LA REPUBBLICA
Ξαναφυτρώνει ο σπόρος του φόβου
Οι πολιτικοί της Ε.Ε. επαναλαμβάνουν ότι το Κόσοβο είναι «μοναδική περίπτωση», αλλά κανείς δεν εξηγεί γιατί συμβαίνει αυτό, ή ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι έτσι θα παραμείνει. Το γεγονός ότι η Ε.Ε. είναι χωρισμένη ανάμεσα σε 17 χώρες που θέλουν να αναγνωρίσουν το Κόσοβο και 10 που δεν θέλουν δείχνει ότι η Ε.Ε. δεν έχει τη δύναμη να χαράξει κοινή εξωτερική πολιτική. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτή η διάσπαση δημιουργεί ένα αίσθημα αβεβαιότητας, κυρίως γιατί στην περίπτωση αυτή, η Ρωσία στηρίζει τη μία πλευρά και οι ΗΠΑ την άλλη. Και τι να πει κανείς για την περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας και για την άποψη ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι η τελευταία πράξη των γιουγκοσλαβικών πολέμων; Αφήνοντας την οργή των Σέρβων για την ανεξαρτησία του Κοσόβου (που επίσης θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη) τώρα σε όλη την περιοχή εκφράζονται αποσχιστικές βλέψεις. Οι Σέρβοι της Βοσνίας, οι Κροάτες της Βοσνίας, οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ -ακόμη και οι Σέρβοι της κροατικής περιοχής της Κράινα- γιατί να μην ακολουθήσουν κι αυτοί τον ίδιο δρόμο; Ποιος θα τους εξηγήσει ότι δεν αποτελούν «ειδική περίπτωση;». Ο σπόρος του φόβου έχει φυτευτεί για μια ακόμη φορά. Αυτή είναι η θλιβερή συνέπεια μιας απόσχισης κατά τ’ άλλα σωστής και δικαιολογημένης.
Comments