Τι γράφει ο ξένος τύπος./καθημερινήHERALD TRIBUNE
HERALD TRIBUNE
Οταν η μαγεία φθίνει
Αρχικά όλες οι ενδείξεις συνηγορούσαν ότι πρόκειται για μερικές σποραδικές περιπτώσεις μεταξύ αφοσιωμένων οπαδών της Μέρι Τσάπλιν Κάρπεντερ στο Μπέρκλι, το Κέιμπριτζ και το Τσάπελ Χιλ. Στη συνέχεια, όμως, οι ψυχολόγοι συνειδητοποίησαν ότι πολλοί Αμερικανοί αισθάνονταν την ίδια δυσφορία. Ηταν τα πρώτα κρούσματα του συνδρόμου «Ομπάμα», που πλέον λαμβάνει εθνικές διαστάσεις. Τα θύματα λιποθυμούσαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μπαράκ Ομπάμα και δάκρυζαν όταν αντικατοπτρίζονταν το είδωλό του στους τηλεοπτικούς δέκτες. Οι ασθενείς -ήταν πλέον ξεκάθαρο- ήταν εθισμένοι στην ελπίδα. Και όσο ο γερουσιαστής από το Ιλινόις διευρύνει το προβάδισμά του έναντι της Χίλαρι Κλίντον στη μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών, τόσο θα μεγαλώνει και ο εθισμός των οπαδών του. Μερικά θύματα, ωστόσο, της υπερβολικής δόσης ελπίδας άρχισαν κάποια στιγμή να αντιλαμβάνονται ότι τα λόγια του «εκλεκτού κ. Ομπάμα» δεν έβγαζαν νόημα. Κάποιοι, μάλιστα, άρχισαν να αισθάνονται ακόμα και συμπάθεια για την κ. Κλίντον. Κάποιοι άλλοι νιώθουν ενοχές όταν καταλαβαίνουν ότι το σύστημα συμπεριφέρεται στην πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ λες και είναι ο νέος Ρίτσαρντ Νίξον. Τέλος, τα θύματα του συνδρόμου «Ομπάμα» αρχίζουν να αναρωτιούνται αναφορικά με τον ίδιο τον «εκλεκτό». Αναρωτιούνται αν θα πρέπει να ανησυχούν για την αθέτηση των υποσχέσεων αναφορικά με τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας. Προσπαθούν να καταλάβουν τι μπορεί να σημαίνει η τεράστια αυτοπεποίθησή του. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να τον συμπαθούν. Οταν η μαγεία φθίνει, εν τέλει, θα γνωρίζουν κάτι για την ψυχή του και ο Μπαράκ Ομπάμα κάτι για τις δικές τους. «Οποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τεράστια ζητήματα» λένε, «ο Ομπάμα δείχνει, τουλάχιστον, διατεθειμένος να κινηθεί στη σωστή κατεύθυνση».
HAARETZ
Ειρήνη με φθηνά κόλπα δεν γίνεται
Στις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμερτ, θυμίζει ολοένα και περισσότερο την αλεπού στο αμπέλι. Ο κ. Ολμερτ έχει επικεντρωθεί στην ανεύρεση τεχνασμάτων προκειμένου να κρατήσει ενωμένο τον κυβερνητικό συνασπισμό – εν ολίγοις προκειμένου να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον. Διατυμπανίζει, δε, ότι πρωταρχικός στόχος είναι η επιτυχία των διαπραγματεύσεων, αλλά καθιστά εμμέσως πλην σαφώς ξεκάθαρο ότι αυτό εξαρτάται από την επιβίωσή του. Προσπαθώντας, λοιπόν, να πείσει το υπερορθόδοξο κόμμα του Σας ότι δεν συζητάει για το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, καταδικάζει τις διαπραγματεύσεις με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς σε αποτυχία. Θα μπορούσαμε να δείξουμε κατανόηση, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο κ. Ολμερτ δεν δείχνει φτιαγμένος από το ίδιο ειδικό μέταλλο όπως ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Αριέλ Σαρόν. Οι τελευταίοι μπορούσαν να οδηγήσουν τον λαό στη σωστή κατεύθυνση. Ο κ. Ολμερτ, ωστόσο, είναι ένας συνηθισμένος πολιτικός καριέρας, χωρίς το χάρισμα του ηγέτη. Ο μεγάλος ηγέτης μιλάει με ειλικρίνεια στον λαό, δεν κρύβει το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης και μιλάει ανοικτά για τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν. Ο κ. Ολμερτ και οι συνεργάτες του, όμως, πιστεύουν ότι η ειρήνη είναι εφικτή με φθηνά κόλπα.
THE TIMES OF INDIA
Eίναι νωρίς για πανηγυρισμούς
Θυμάμαι την ευφορία με την οποία υποδεχτήκαμε στην Ινδία τις τελευταίες ελεύθερες εκλογές στο Πακιστάν. Ηταν το 1970 και ουκ ολίγοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές είχαν σπεύσει να χαιρετίσουν τη νέα εποχή της δημοκρατίας στη γειτονική χώρα. Τότε είχα υποχρεωθεί να κάνω την Κασσάνδρα και να προειδοποιήσω για τις επικίνδυνες φιλοδοξίες του Ζουλφικάρ Μπούτο και του πακιστανικού στρατού. Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο. Αυτή τη φορά, απλώς ελπίζω ότι η Ιστορία δεν θα επαναληφθεί. Τόσο οι εκλογές του 1970 όσο και αυτές του 2008 διεξήχθησαν εξαιτίας της λανθασμένης γνωμάτευσης των μυστικών υπηρεσιών του στρατού αναφορικά με την έκβασή τους. Οι πολιτικές εξελίξεις στο Πακιστάν θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα κηρύξει η Ουάσιγκτον. Αν οι Αμερικανοί αντιληφθούν, επιτέλους, ότι δίχως τη συνεργασία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων δεν μπορούν να συντρίψουν την τρομοκρατία στην περιοχή, τότε ο Περβέζ Μουσάραφ θα αποκαθηλωθεί. Ακόμα, όμως, και αν αυτό συμβεί, το Πακιστάν δεν θα μετουσιωθεί εν μια νυκτί σε σύγχρονη δημοκρατία. Θα έχει, απλώς, μπει στον δρόμο του εκδημοκρατισμού.
Οταν η μαγεία φθίνει
Αρχικά όλες οι ενδείξεις συνηγορούσαν ότι πρόκειται για μερικές σποραδικές περιπτώσεις μεταξύ αφοσιωμένων οπαδών της Μέρι Τσάπλιν Κάρπεντερ στο Μπέρκλι, το Κέιμπριτζ και το Τσάπελ Χιλ. Στη συνέχεια, όμως, οι ψυχολόγοι συνειδητοποίησαν ότι πολλοί Αμερικανοί αισθάνονταν την ίδια δυσφορία. Ηταν τα πρώτα κρούσματα του συνδρόμου «Ομπάμα», που πλέον λαμβάνει εθνικές διαστάσεις. Τα θύματα λιποθυμούσαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μπαράκ Ομπάμα και δάκρυζαν όταν αντικατοπτρίζονταν το είδωλό του στους τηλεοπτικούς δέκτες. Οι ασθενείς -ήταν πλέον ξεκάθαρο- ήταν εθισμένοι στην ελπίδα. Και όσο ο γερουσιαστής από το Ιλινόις διευρύνει το προβάδισμά του έναντι της Χίλαρι Κλίντον στη μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών, τόσο θα μεγαλώνει και ο εθισμός των οπαδών του. Μερικά θύματα, ωστόσο, της υπερβολικής δόσης ελπίδας άρχισαν κάποια στιγμή να αντιλαμβάνονται ότι τα λόγια του «εκλεκτού κ. Ομπάμα» δεν έβγαζαν νόημα. Κάποιοι, μάλιστα, άρχισαν να αισθάνονται ακόμα και συμπάθεια για την κ. Κλίντον. Κάποιοι άλλοι νιώθουν ενοχές όταν καταλαβαίνουν ότι το σύστημα συμπεριφέρεται στην πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ λες και είναι ο νέος Ρίτσαρντ Νίξον. Τέλος, τα θύματα του συνδρόμου «Ομπάμα» αρχίζουν να αναρωτιούνται αναφορικά με τον ίδιο τον «εκλεκτό». Αναρωτιούνται αν θα πρέπει να ανησυχούν για την αθέτηση των υποσχέσεων αναφορικά με τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας. Προσπαθούν να καταλάβουν τι μπορεί να σημαίνει η τεράστια αυτοπεποίθησή του. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να τον συμπαθούν. Οταν η μαγεία φθίνει, εν τέλει, θα γνωρίζουν κάτι για την ψυχή του και ο Μπαράκ Ομπάμα κάτι για τις δικές τους. «Οποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τεράστια ζητήματα» λένε, «ο Ομπάμα δείχνει, τουλάχιστον, διατεθειμένος να κινηθεί στη σωστή κατεύθυνση».
HAARETZ
Ειρήνη με φθηνά κόλπα δεν γίνεται
Στις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμερτ, θυμίζει ολοένα και περισσότερο την αλεπού στο αμπέλι. Ο κ. Ολμερτ έχει επικεντρωθεί στην ανεύρεση τεχνασμάτων προκειμένου να κρατήσει ενωμένο τον κυβερνητικό συνασπισμό – εν ολίγοις προκειμένου να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον. Διατυμπανίζει, δε, ότι πρωταρχικός στόχος είναι η επιτυχία των διαπραγματεύσεων, αλλά καθιστά εμμέσως πλην σαφώς ξεκάθαρο ότι αυτό εξαρτάται από την επιβίωσή του. Προσπαθώντας, λοιπόν, να πείσει το υπερορθόδοξο κόμμα του Σας ότι δεν συζητάει για το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, καταδικάζει τις διαπραγματεύσεις με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς σε αποτυχία. Θα μπορούσαμε να δείξουμε κατανόηση, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο κ. Ολμερτ δεν δείχνει φτιαγμένος από το ίδιο ειδικό μέταλλο όπως ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Αριέλ Σαρόν. Οι τελευταίοι μπορούσαν να οδηγήσουν τον λαό στη σωστή κατεύθυνση. Ο κ. Ολμερτ, ωστόσο, είναι ένας συνηθισμένος πολιτικός καριέρας, χωρίς το χάρισμα του ηγέτη. Ο μεγάλος ηγέτης μιλάει με ειλικρίνεια στον λαό, δεν κρύβει το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης και μιλάει ανοικτά για τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν. Ο κ. Ολμερτ και οι συνεργάτες του, όμως, πιστεύουν ότι η ειρήνη είναι εφικτή με φθηνά κόλπα.
THE TIMES OF INDIA
Eίναι νωρίς για πανηγυρισμούς
Θυμάμαι την ευφορία με την οποία υποδεχτήκαμε στην Ινδία τις τελευταίες ελεύθερες εκλογές στο Πακιστάν. Ηταν το 1970 και ουκ ολίγοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές είχαν σπεύσει να χαιρετίσουν τη νέα εποχή της δημοκρατίας στη γειτονική χώρα. Τότε είχα υποχρεωθεί να κάνω την Κασσάνδρα και να προειδοποιήσω για τις επικίνδυνες φιλοδοξίες του Ζουλφικάρ Μπούτο και του πακιστανικού στρατού. Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο. Αυτή τη φορά, απλώς ελπίζω ότι η Ιστορία δεν θα επαναληφθεί. Τόσο οι εκλογές του 1970 όσο και αυτές του 2008 διεξήχθησαν εξαιτίας της λανθασμένης γνωμάτευσης των μυστικών υπηρεσιών του στρατού αναφορικά με την έκβασή τους. Οι πολιτικές εξελίξεις στο Πακιστάν θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα κηρύξει η Ουάσιγκτον. Αν οι Αμερικανοί αντιληφθούν, επιτέλους, ότι δίχως τη συνεργασία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων δεν μπορούν να συντρίψουν την τρομοκρατία στην περιοχή, τότε ο Περβέζ Μουσάραφ θα αποκαθηλωθεί. Ακόμα, όμως, και αν αυτό συμβεί, το Πακιστάν δεν θα μετουσιωθεί εν μια νυκτί σε σύγχρονη δημοκρατία. Θα έχει, απλώς, μπει στον δρόμο του εκδημοκρατισμού.
Comments