Ο Μπαράκ Ομπάμα και εμείς -καθημερινή-
Ο Μπαράκ Ομπάμα και εμείς
Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Αν ήταν στο χέρι των Ελλήνων ψηφοφόρων ο Μπαράκ Ομπάμα θα ήταν από σήμερα ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Οσο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος με τις προσωπικές σφυγμομετρήσεις του στενού, φιλικού του περιβάλλοντος, ο έγχρωμος γερουσιαστής του Ιλινόις ασκεί και στους Ελληνες μια ιδιαίτερη έλξη που συχνά παίρνει τη μορφή σθεναρής υποστήριξης, κυρίως μέσα από το Ιντερνετ.
Φυσικά δεν έχουμε την ενημέρωση των Αμερικανών ψηφοφόρων για να κρίνουμε αντικειμενικά τις υποψηφιότητες του Δημοκρατικού Κόμματος. Aρκούν οι εικόνες της τηλεόρασης με τον νεότατο Αφροαμερικανό πολιτικό να συνεπαίρνει τα πλήθη μιλώντας για «αλλαγή», κατατροπώνοντας το λογικό φαβορί.
Τα έχει όλα ο Μπαράκ: είναι έγχρωμος, είναι το αουτσάιντερ (όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο άγνωστους υποψηφίους του ίδιου κόμματος, προτιμάς τον θεωρητικά πιο «αδύνατο»), επιτίθεται στον Πρόεδρο Μπους, έχει κάτι από τον «αέρα» του Τζορτζ Κένεντι.
Σ’ ένα τόσο «ομπαμικό» περιβάλλον ακούγονται πολύ λογικά τα ποσοστά των δύο υποψηφίων στις εκλογές των Αμερικανών πολιτών που ζουν στην Ελλάδα: 64,1% στον Ομπάμα έναντι 34,4% στη Χίλαρι. Αλλά, όπως διαβάζουμε, παρόμοια είναι τα ποσοστά σε όλες τις προκριματικές εκλογών που έγιναν για τους Δημοκρατικούς Αμερικανούς, οι οποίοι ζουν εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών: 65,6% για τον Μπαράκ Ομπάμα, 32,7% για τη Χίλαρι Κλίντον.
Τι ενώνει τόσους Αμερικάνους και τόσους άλλους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο κάτω από μια ούτως ή άλλως θολή ιδεολογική ομπρέλα; Γιατί ξαφνικά χιλιάδες Ελληνες ενδιαφέρονται για το ποιος θα επικρατήσει στην κούρσα του Δημοκρατικού Κόμματος; Είναι μόνο η σύγκρουση του Δαβίδ με τον Γολιάθ ή το απρόβλεπτο της προεκλογικής μάχης; Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ;
Γιατί, πιθανότητα, δεν αντέχουμε άλλα τέσσερα χρόνια να μισούμε μια μεγάλη χώρα στην οποία, το θέλουμε δεν το θέλουμε, προσβλέπει ένας ολόκληρος πλανήτης. Η μαζική υποστήριξη στον Μπαράκ Ομπάμα είναι η «μετάφραση» μίας κρυφής υπόσχεσης που εμείς επιλέγουμε να διαβάσουμε στα χείλη του φιλόδοξου γερουσιαστή. Είναι η μαζική επιθυμία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη η Αμερική να πάψει να είναι αυτό που έγινε υπό την ηγεσία του Τζορτζ Μπους: μια επιθετική, αντιπαθητική χώρα-φαντομάς που αρχίζει πολέμους ή εκτοξεύει απειλές κατά βούληση. Ο σημερινός, ασταθής, φοβισμένος μας κόσμος έχει ανάγκη από μια περισσότερο φιλική, περισσότερο διαλλακτική, περισσότερο «οικουμενική» Αμερική. Κι αυτήν την απελπισμένη ανάγκη εισπράττει ο Μπαράκ Ομπάμα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις 52 Πολιτείες που θα τον χρίσουν ή δεν θα τον χρίσουν επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Κανείς, φυσικά, δεν έχει ψευδαισθήσεις. Η (καθόλου εξασφαλισμένη) επικράτηση του Μπαράκ Ομπάμα δεν θα μας δώσει υποχρεωτικά μια εξαγνισμένη, Αγία Αμερική. Θα μας δώσει πίσω, παρ’ όλα αυτά, την ελπίδα να ξαναγαπήσουμε μια σπουδαία χώρα.
Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Αν ήταν στο χέρι των Ελλήνων ψηφοφόρων ο Μπαράκ Ομπάμα θα ήταν από σήμερα ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Οσο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος με τις προσωπικές σφυγμομετρήσεις του στενού, φιλικού του περιβάλλοντος, ο έγχρωμος γερουσιαστής του Ιλινόις ασκεί και στους Ελληνες μια ιδιαίτερη έλξη που συχνά παίρνει τη μορφή σθεναρής υποστήριξης, κυρίως μέσα από το Ιντερνετ.
Φυσικά δεν έχουμε την ενημέρωση των Αμερικανών ψηφοφόρων για να κρίνουμε αντικειμενικά τις υποψηφιότητες του Δημοκρατικού Κόμματος. Aρκούν οι εικόνες της τηλεόρασης με τον νεότατο Αφροαμερικανό πολιτικό να συνεπαίρνει τα πλήθη μιλώντας για «αλλαγή», κατατροπώνοντας το λογικό φαβορί.
Τα έχει όλα ο Μπαράκ: είναι έγχρωμος, είναι το αουτσάιντερ (όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο άγνωστους υποψηφίους του ίδιου κόμματος, προτιμάς τον θεωρητικά πιο «αδύνατο»), επιτίθεται στον Πρόεδρο Μπους, έχει κάτι από τον «αέρα» του Τζορτζ Κένεντι.
Σ’ ένα τόσο «ομπαμικό» περιβάλλον ακούγονται πολύ λογικά τα ποσοστά των δύο υποψηφίων στις εκλογές των Αμερικανών πολιτών που ζουν στην Ελλάδα: 64,1% στον Ομπάμα έναντι 34,4% στη Χίλαρι. Αλλά, όπως διαβάζουμε, παρόμοια είναι τα ποσοστά σε όλες τις προκριματικές εκλογών που έγιναν για τους Δημοκρατικούς Αμερικανούς, οι οποίοι ζουν εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών: 65,6% για τον Μπαράκ Ομπάμα, 32,7% για τη Χίλαρι Κλίντον.
Τι ενώνει τόσους Αμερικάνους και τόσους άλλους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο κάτω από μια ούτως ή άλλως θολή ιδεολογική ομπρέλα; Γιατί ξαφνικά χιλιάδες Ελληνες ενδιαφέρονται για το ποιος θα επικρατήσει στην κούρσα του Δημοκρατικού Κόμματος; Είναι μόνο η σύγκρουση του Δαβίδ με τον Γολιάθ ή το απρόβλεπτο της προεκλογικής μάχης; Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ;
Γιατί, πιθανότητα, δεν αντέχουμε άλλα τέσσερα χρόνια να μισούμε μια μεγάλη χώρα στην οποία, το θέλουμε δεν το θέλουμε, προσβλέπει ένας ολόκληρος πλανήτης. Η μαζική υποστήριξη στον Μπαράκ Ομπάμα είναι η «μετάφραση» μίας κρυφής υπόσχεσης που εμείς επιλέγουμε να διαβάσουμε στα χείλη του φιλόδοξου γερουσιαστή. Είναι η μαζική επιθυμία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη η Αμερική να πάψει να είναι αυτό που έγινε υπό την ηγεσία του Τζορτζ Μπους: μια επιθετική, αντιπαθητική χώρα-φαντομάς που αρχίζει πολέμους ή εκτοξεύει απειλές κατά βούληση. Ο σημερινός, ασταθής, φοβισμένος μας κόσμος έχει ανάγκη από μια περισσότερο φιλική, περισσότερο διαλλακτική, περισσότερο «οικουμενική» Αμερική. Κι αυτήν την απελπισμένη ανάγκη εισπράττει ο Μπαράκ Ομπάμα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις 52 Πολιτείες που θα τον χρίσουν ή δεν θα τον χρίσουν επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Κανείς, φυσικά, δεν έχει ψευδαισθήσεις. Η (καθόλου εξασφαλισμένη) επικράτηση του Μπαράκ Ομπάμα δεν θα μας δώσει υποχρεωτικά μια εξαγνισμένη, Αγία Αμερική. Θα μας δώσει πίσω, παρ’ όλα αυτά, την ελπίδα να ξαναγαπήσουμε μια σπουδαία χώρα.
Comments