Η Ευρώπη και η Σερβία απο καθημερινή
Του Σταυρου Τζιμα / stzimas@kathimerini.gr
Με κατάρρευση απειλείται η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα δυτικά Βαλκάνια εάν οι αντιευρωπαϊκοί και αντιδυτικοί άνεμοι που σαρώνουν τη Σερβία λόγω Κοσόβου δεν εκτονωθούν σύντομα, όπως ελπίζουν στη Δύση, και η χώρα πάρει τον δρόμο για τη σιβηρική στέπα. Οι ιθύνοντες της πολιτικής των Δυτικοευρωπαίων στη γιουγκοσλαβική κρίση προέβαλαν την προοπτική ένταξης των αδύναμων και ασταθών χωρών της περιοχής ως το φάρμακο που θα γιατρέψει τις πληγές των πολέμων και θα εξαλείψει εθνικισμούς και μίση του παρελθόντος.
Πίστευαν, και σωστά, ότι η ταχύτατη ενσωμάτωση των εμπόλεμων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες θα καταργούσε τα σύνορα, θα εξαφάνιζε τις εθνοτικές διενέξεις και θα επέφερε βαθμιαία την ειρήνη και τη σταθερότητα. Οι άνθρωποι στις ταλαιπωρημένες και φτωχές αυτές περιοχές, από την πλευρά τους, επένδυσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον στο ευρωπαϊκό όραμα και κάποιοι από αυτούς, όπως οι Σλοβένοι και οι Κροάτες, διάβηκαν ήδη την «πύλη του παραδείσου». Στην κρισιμότερη όμως καμπή των μετά το Ντέιτον, όπου διευθετήθηκε η κρίση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, εξελίξεων, η στρατηγική αυτή δοκιμάζεται τα μέγιστα καθώς απειλείται με εκτροχιασμό από την ευρωπαϊκή της τροχιά η Σερβία, ο παραδοσιακά σημαντικότερος παίκτης της «καυτής» ζώνης, χωρίς τη συναίνεση του οποίου, οι όποιες συνοριακές και εθνοτικές διευθετήσεις επιχειρηθούν είναι καταδικασμένες να παραπαίουν επί πολλές δεκαετίες. Με απλά λόγια: Αν η Σερβία στο άμεσο μέλλον και αργότερα το Κόσοβο ενταχθούν στην Ε.Ε., οι μεταξύ τους διαφορές, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται σήμερα, δεν θα έχουν πια νόημα, και σε βάθος χρόνου Σέρβοι και Αλβανοί θα αναγκαστούν να μάθουν να ζουν ο ένας πλάι στον άλλο σε μια πατρίδα χωρίς σύνορα, αφήνοντας πίσω το αίμα και το μίσος που του χωρίζει.
Αν όμως το Βελιγράδι απομακρυνθεί από τις Βρυξέλλες, τότε τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα για την περιοχή αφού θα συντηρείται μονίμως κλίμα αμφισβήτησης και αντιπαλότητας μεταξύ σερβικού και αλβανικού εθνικισμού και η προαιώνια βαλκανική καχυποψία θα κρατάει διαρκώς ανοιχτή τη «μαύρη τρύπα».
Τι κάνουν οι Ευρωπαίοι –γιατί οι Aμερικανοί αυτό που θέλουν είναι να τα παρατήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται από τα Βαλκάνια– για να φέρουν κοντά τους Σέρβους; Προσπαθούν να τους ταπεινώσουν, να τους σύρουν κάτω από τα καβδιανά δίκρανα, να τους συνθλίψουν και μετά να τους πουν περάστε μέσα. Για παράδειγμα, την ώρα που φιλοευρωπαίοι στις προεδρικές εκλογές έδιναν σκληρή μάχη για να κρατήσουν τη Σερβία στις ευρωπαϊκές ράγες, η Ολλανδία τορπίλιζε την υπογραφή σύνδεσης και σταθερότητας, γιατί θυμήθηκε ότι δεν έχει συλληφθεί ακόμη ο σφαγέας της Σρεμπρένιτσα στρατηγός Μλάντιτς, με τον οποίο λίγο προτού αρχίσει το «θεάρεστο έργο του» οι στρατιώτες της –φύλακες των αμάχων, υποτίθεται– τσούγκριζαν ποτήρια και έπιναν σαμπάνια στην είσοδο της πόλης. Με αυτήν την τακτική όμως, της ισοπέδωσης του σερβικού έθνους, η σταθερότητα στην περιοχή θα αποτελεί ζητούμενο για πολλά χρόνια ακόμη.
Με κατάρρευση απειλείται η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα δυτικά Βαλκάνια εάν οι αντιευρωπαϊκοί και αντιδυτικοί άνεμοι που σαρώνουν τη Σερβία λόγω Κοσόβου δεν εκτονωθούν σύντομα, όπως ελπίζουν στη Δύση, και η χώρα πάρει τον δρόμο για τη σιβηρική στέπα. Οι ιθύνοντες της πολιτικής των Δυτικοευρωπαίων στη γιουγκοσλαβική κρίση προέβαλαν την προοπτική ένταξης των αδύναμων και ασταθών χωρών της περιοχής ως το φάρμακο που θα γιατρέψει τις πληγές των πολέμων και θα εξαλείψει εθνικισμούς και μίση του παρελθόντος.
Πίστευαν, και σωστά, ότι η ταχύτατη ενσωμάτωση των εμπόλεμων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες θα καταργούσε τα σύνορα, θα εξαφάνιζε τις εθνοτικές διενέξεις και θα επέφερε βαθμιαία την ειρήνη και τη σταθερότητα. Οι άνθρωποι στις ταλαιπωρημένες και φτωχές αυτές περιοχές, από την πλευρά τους, επένδυσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον στο ευρωπαϊκό όραμα και κάποιοι από αυτούς, όπως οι Σλοβένοι και οι Κροάτες, διάβηκαν ήδη την «πύλη του παραδείσου». Στην κρισιμότερη όμως καμπή των μετά το Ντέιτον, όπου διευθετήθηκε η κρίση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, εξελίξεων, η στρατηγική αυτή δοκιμάζεται τα μέγιστα καθώς απειλείται με εκτροχιασμό από την ευρωπαϊκή της τροχιά η Σερβία, ο παραδοσιακά σημαντικότερος παίκτης της «καυτής» ζώνης, χωρίς τη συναίνεση του οποίου, οι όποιες συνοριακές και εθνοτικές διευθετήσεις επιχειρηθούν είναι καταδικασμένες να παραπαίουν επί πολλές δεκαετίες. Με απλά λόγια: Αν η Σερβία στο άμεσο μέλλον και αργότερα το Κόσοβο ενταχθούν στην Ε.Ε., οι μεταξύ τους διαφορές, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται σήμερα, δεν θα έχουν πια νόημα, και σε βάθος χρόνου Σέρβοι και Αλβανοί θα αναγκαστούν να μάθουν να ζουν ο ένας πλάι στον άλλο σε μια πατρίδα χωρίς σύνορα, αφήνοντας πίσω το αίμα και το μίσος που του χωρίζει.
Αν όμως το Βελιγράδι απομακρυνθεί από τις Βρυξέλλες, τότε τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα για την περιοχή αφού θα συντηρείται μονίμως κλίμα αμφισβήτησης και αντιπαλότητας μεταξύ σερβικού και αλβανικού εθνικισμού και η προαιώνια βαλκανική καχυποψία θα κρατάει διαρκώς ανοιχτή τη «μαύρη τρύπα».
Τι κάνουν οι Ευρωπαίοι –γιατί οι Aμερικανοί αυτό που θέλουν είναι να τα παρατήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται από τα Βαλκάνια– για να φέρουν κοντά τους Σέρβους; Προσπαθούν να τους ταπεινώσουν, να τους σύρουν κάτω από τα καβδιανά δίκρανα, να τους συνθλίψουν και μετά να τους πουν περάστε μέσα. Για παράδειγμα, την ώρα που φιλοευρωπαίοι στις προεδρικές εκλογές έδιναν σκληρή μάχη για να κρατήσουν τη Σερβία στις ευρωπαϊκές ράγες, η Ολλανδία τορπίλιζε την υπογραφή σύνδεσης και σταθερότητας, γιατί θυμήθηκε ότι δεν έχει συλληφθεί ακόμη ο σφαγέας της Σρεμπρένιτσα στρατηγός Μλάντιτς, με τον οποίο λίγο προτού αρχίσει το «θεάρεστο έργο του» οι στρατιώτες της –φύλακες των αμάχων, υποτίθεται– τσούγκριζαν ποτήρια και έπιναν σαμπάνια στην είσοδο της πόλης. Με αυτήν την τακτική όμως, της ισοπέδωσης του σερβικού έθνους, η σταθερότητα στην περιοχή θα αποτελεί ζητούμενο για πολλά χρόνια ακόμη.
Comments