γράμματα αναγνωστών -καθημερινή
Hμερομηνία δημοσίευσης: 28-02-08
Γραμματα Aναγνωστων
Σιδηροδρομικά έργα
Κύριε διευθυντά
Σύμφωνα με το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για το έτος 2008 προβλέπεται για συγκοινωνιακά εν γένει έργα (πλην σιδηροδρόμων) το ποσόν του 1,8 δισ. ευρώ, ενώ το αντίστοιχο ποσόν για σιδηροδρομικά έργα είναι μόλις 200 εκατ. ευρώ.
Παρά την εν γένει σημασία που έχει για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας η κατασκευή οδικών αξόνων, εν τούτοις σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορεί να παραγνωρισθεί η αντίστοιχη σπουδαιότητα που έχει για τη χώρα μας, η ανάπτυξη και βελτίωση των σιδηροδρόμων, μέσου άλλωστε φιλικότερου προς το περιβάλλον σε σχέση με τις οδικές μεταφορές.
Θα πρέπει συνεπώς να αυξηθούν, σε βάρος άλλων περιττών ή και σαφώς αμφιλεγόμενων δαπανών του προϋπολογισμού (π.χ. ειδικοί λογαριασμοί διαφόρων υπουργείων), λαμβανομένης υπ’ όψη και της αντίστοιχης απορρόφησης των κοινοτικών συνεισφορών, τα ποσά που προβλέπονται για το 2008 αλλά και τα προσεχή χρόνια για σιδηροδρομικά έργα ανά την επικράτεια.
Τα απαιτούμενα προς τούτο σιδηροδρομικά έργα, τα οποία θα πρέπει επιτέλους να κατασκευασθούν εντός ευλόγου μάλιστα χρόνου και στα οποία έχω και στο παρελθόν διεξοδικά αναφερθεί, συνοπτικά είναι τα εξής:
1. Ολοκλήρωση των έργων στον άξονα Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Λόγω των χαμηλών χρηματοδοτήσεων το έργο προβλέπεται να ολοκληρωθεί το... 2013 με τη λήξη του Δ΄ ΚΠΣ.
2. Σιδηροδρομική σύνδεση της Καβάλας με το δίκτυο του ΟΣΕ, για την απευθείας σύνδεση αυτής με τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια με την Ξάνθη, στη θέση Τοξότες.
3. Κατασκευή του Δυτικού Σιδηροδρομικού Αξονα (Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Κοζάνη), ώστε να επιτευχθεί εκ των ενόντων η κατασκευή των 2 διευρωπαϊκών σιδηροδρομικών αξόνων Ανατολής - Δύσης. Ητοι, του άξονα Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Βόλος και από τον Βόλο σύνδεση με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και του άξονα Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Κοζάνη - Θεσσαλονίκη και από τη Θεσσαλονίκη σύνδεση με τα ενδότερα Βαλκάνια, τη Θράκη και τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Το εν λόγω έργο μπορεί να ξεκινήσει, σε πρώτη φάση, με τη σιδηροδρομική σύνδεση Κοζάνης - Καλαμπάκας.
4. Βελτίωση της χάραξης και μετατροπή της γραμμής Πελοποννήσου από μετρική (πλ. 1,00 μ.) σε κανονική (πλ. 1,43 μ.) προς αποφυγή της μετεπιβίβασης επιβατών και μεταφόρτωσης εμπορευμάτων.
Βλασιος Καραβας - Πολιτικός Μηχανικός - Πολεοδόμος / Χάμιλτον 5, Αθήνα
Τιμητική εκδήλωση
Κύριε διευθυντά
Στις 25 Φεβρουαρίου το απόγευμα έγινε στην Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών μια τιμητική εκδήλωση για τον Τίτο Πατρίκιο.
Κάνει εντύπωση πως καμιά εφημερίδα πλην μιας (και αυτή σε τέσσερις μόνο γραμμές), δεν αναφερόταν στο γεγονός.
Το ποιος είναι ο Τίτος Πατρίκιος είναι γνωστό και όχι μόνο στον τόπο μας.
Για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, την καταδίκη του σε θάνατο από τους Γερμανούς, τα 8 χρόνια φυλακής και εξορίας στη Μακρόνησο, τον Αη Στράτη.
Και βέβαια για τη μεγάλη του προσφορά στην ελληνική λογοτεχνία και ποίηση.
Ηταν μια αφηγηματική εκδήλωση για τη δημιουργική του ζωή και παράλληλα ένα μάθημα ήθους.
Φυσικά δεν ήταν κοσμικό το γεγονός για να ασχοληθεί ο Τύπος και τα μέσα προβολής. Ούτε έχει σχέση με σκάνδαλα για να κινήσει το ενδιαφέρον. Παραμένει, όμως, περίεργο ότι αξιόλογα έντυπα δεν έγραψαν τίποτα.
Δεν πειράζει, σήμερα τα δημιουργικά πράγματα δεν παρουσιάζονται, ενοχλούν.
Παρ’ όλα αυτά η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και όλοι όσοι παραβρεθήκαμε, πήραμε ένα μάθημα δημιουργίας πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο!
Κωστας Καλυβιωτης / Ερμού 8, Αθήνα
Ποιος ευθύνεται…
Αξιότιμε κ. Καρκαγιάννη
Διάβασα σε κυριακάτικο άρθρο σας στην «Καθημερινή» και για τις εύστοχες διαπιστώσεις του συμβούλου ε.τ. κ. Σοφοκλή Χαραλαμπίδη που εξηγεί ποιος ευθύνεται για τη σώρευση των προσφυγών στο ΣτΕ. Παραθέτω την 145/1854 απόφαση του Αρείου Πάγου που ψέγει τον υπουργό των Οικονομικών της εποχής εκείνης:
«Απόφασις Πολιτική 145 Το δικαστήριον του Αρείου Πάγου
Συγκείμενον εκ των δικαστών Γ. Α. Ράλλη, προέδρου, Α. Πολυζωίδου, αντιπροέδρου, Β. Κουρουσόπουλου, Π. Σπηλιάδου, Α. Βούλγαρη, Π. Παπαρηγοπούλου και Β. Τ. Οικονομίδου, παρόντων του τε εισαγγελέως Ι.Α. Σωμάκη και του υπογραμματέως Δ. Σαρδέλη. Συνελθόν εις δημοσίαν συνεδρίασιν την 3ην Μαΐου 1854, ίνα δικάση επί της αιτήσεως του δημοσίου… Της αποφάσεως ταύτης εξητήσατο την αναίρεσιν το δημόσιον, διά τους ακολούθους λόγους… Σκεφθέν κατά τον νόμον. Επειδή η από 5ης Νοεμβρίου 1837 πράξις της επί των εκποιήσεων των Οθωμανικών κτημάτων επιτροπής, και η από 20ής Νοεμβρίου 1837 έγκρισις αυτής υπό του επί των οικονομικών υπουργού, καθ’ ήν το δημόσιον ουδεμίαν έχει απαίτησιν επί του επιδίκου κτήματος, δεν είναι πράξις εκποιήσεως κτήματος του δημοσίου, ως ορθώς σκέπτεται το της ουσίας δικαστήριον, ο δε υπουργός των οικονομικών, ως αντιπρόσωπος του δημοσίου, δύναται, και οφείλει μάλιστα, άμα πεισθείς, ότι το δημόσιον δεν έχει αξίωσιν επί τινος κτήματος, ή έχει τινά υποχρέωσιν, να δηλοί τούτο ή να εκπληροί την υποχρέωσιν αποφεύγων ματαίας και επιβλαβείς εις το δημόσιον δίκας ή αδίκους αποποιήσεις της εκπληρώσεως των ενοχών αυτού, κατά τους εν τη προσβαλλομένη αποφάσει παρατεθειμένους νόμους ώστε ειρημένη πράξις του υπουργού, γενομένη μάλιστα δυνάμει Β. διατάγματος, επιβάλλοντος εις αυτόν την υποχρέωσιν τού εξελέγχειν και εγκρίνειν ή αποδοκιμάζειν τας πράξεις της επιτροπής, ουδόλως είναι άκυρος.
Διά ταύτα, ιδόν τα άρθρ. 830, 210 και 219 της πολιτ. Δικονομίας. Απορρίπτει την από 30ήν Ιανουαρίου 1854 αναιρέσεως αίτησιν του δημοσίου, την γενομένην κατά της υπ’ αριθμ. 11, 105 και από 29ης Δεκεμβρίου 1853 αποφάσεως των εν Αθήναις εφετών». Τα 154 χρόνια που πέρασαν από τότε δεν άλλαξαν τα πράγματα. Για του λόγου το ασφαλές θα σας στείλω με το ταχυδρομείο φωτοτυπία του χειρογράφου της απόφασης και αίτηση πελατών μου χαρακτηριστική της συνεχιζόμενης πρακτικής του υπ. Οικονομικών.
Ζωη Μπαλαμπανη - Δικηγόρος
Σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων
Κύριε διευθυντά
Δεν είναι δικαία η καταφρόνησις στο άρθρο σας «Για να μας παίρνουν σοβαρά την επομένη», σχετικό με την ονομασία των Σκοπίων.
Εμείς δεν είμαστε λοιπόν οι σοβαροί και είναι σοβαροί οι Αμερικανοί πολιτικοί που εσκώφθησαν από όλο τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένων και πολλών ορθοφρονούντων Αμερικανών πολιτών) για τις αστοχίες τους π.χ. στο Βιετνάμ το 1975, στο Ιράν το 1979, στα Βαλκάνια το 1999, στο Ιράκ το 2003 (στην τελευταία περίπτωση οι ισχυρισμοί τους προκάλεσαν παγκόσμια θυμηδία) κ.λπ.;
Εκτός εάν «σοβαρότης» σημαίνει να έχεις μόνο οικονομική και στρατιωτική ισχύ και πυρηνικά όπλα για να κάνεις τον δερβέναγα, ινστρούχτορα και κήνσορα παντού σε όλο τον κόσμο, χωρίς όμως πραγματικά φόντα κύρους και σοβαρότητος. Είναι προφανέστατο ότι η πολιτική τους στα Βαλκάνια θα κάνει την Ελλάδα (και την Κύπρο εμμέσως) να περιέλθει σύντομα σε δυσχερεστάτη θέση, μη αποκλειομένου και του εδαφικού ακρωτηριασμού δι’ αλλαγής συνόρων, όπως «προφήτευσε» και η πρώην πρόεδρος της Βουλής μας.
Αλεξης Καρνεζης - Αθήναι
Υπάρχει και θέμα Γραμματικής
Κύριε διευθυντά
Τώρα που κόπασε ο πάταγος για την «Ιστορία Εκτης Δημοτικού», θεωρώ αναγκαίο να επισημανθεί ότι υπάρχει και άλλο –σοβαρότερο, θα έλεγα– θέμα στα σχολικά βιβλία. Υπάρχει και θέμα Γραμματικής. Και αναφέρομαι στο σχολικό βιβλίο με τίτλο «Νεοελληνική Γραμματική - Αναπροσαρμογή της Μικρής Νεοελληνικής Γραμματικής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη».
Ούτε γλωσσολόγος είμαι ούτε φιλόλογος. Είμαι όμως επαγγελματίας του γραπτού λόγου, συνταξιούχος δημοσιογράφος και συγγραφέας. Εζησα και την καθαρεύουσα και τη μετάβαση στη δημοτική, ξεκινώντας από την αρχαία ελληνική, με την οποία μας παίδεψαν μάταια στο σχολείο. Κατέληξα προ πολλού στη νέα ελληνική γλώσσα και, για να τη γράφω σωστά, αναζήτησα την κωδικοποίησή της, δηλαδή τη Γραμματική της γλώσσας που μιλάμε σήμερα και δεν είναι βέβαια η αρχαία ή η καθαρεύουσα, δεν είναι όμως ούτε η δημοτική του Ψυχάρη ούτε οι εκδοχές διαφόρων δημοτικιστών του εικοστού αιώνα. Είναι αυτή που σωστά αποκαλείται τώρα από πολλούς «νεοελληνική κοινή», αποτελώντας καταστάλαγμα των γλωσσικών διενέξεων, αλλά και συγχώνευση ιδιωμάτων. Λοιπόν, η κωδικοποίηση που προσφέρει η Γραμματική πάσχει τριπλά: Εχει αναμφισβήτητα λάθη, αφήνει απορίες αναπάντητες και διδάσκει τύπους που δεν τους ακούει κανείς σήμερα πουθενά.
Και πρώτα πρώτα σημειώνω ότι στη Γραμματική αυτή υπάρχει ένας αξιοθρήνητος δήθεν κανόνας, που υποτίθεται ότι μας διδάσκει πού βάζουμε τελεία, άνω τελεία και κόμμα. Και μας λέει ότι: «Τελεία σημειώνουμε στο τέλος μιας φράσης που έχει ακέραιο νόημα. Με την τελεία δείχνουμε ότι πρέπει να σταματήσει λίγο η φωνή. Ανω τελεία σημειώνουμε όταν θέλουμε να δείξουμε μικρότερο σταμάτημα παρά με την τελεία και μεγαλύτερο παρά με το κόμμα. (...) Κόμμα σημειώνουμε για να δείξουμε πολύ μικρό σταμάτημα της φωνής» (σελ. 28, 29). Πώς μετριέται, όμως, το σταμάτημα της φωνής; Αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν κανείς δεν τολμάει να χρησιμοποιήσει την άνω τελεία ενώ για το κόμμα βλέπουμε αντιφατικές λύσεις ακόμα και μέσα στο ίδιο κείμενο κάποιου συγγραφέα ή δημοσιογράφου. Ακόμα και στην ίδια τη Γραμματική! Παραδείγματα: Σελ. 7 «Αυτή λοιπόν, τη νεοελληνική». (Ετσι, με ένα κόμμα). Σελ. 8: «Θα μάθεις, ύστερα, να σκέπτεσαι» (Με δύο κόμματα). «Θα μάθεις ακόμη ότι». (Χωρίς κανένα κόμμα). Σελ. 11: «Τα γράφουμε, για να παραστήσουμε». (Με κόμμα). «Μεταχειριζόμαστε για να γράψουμε». (Χωρίς κόμμα).
Για τους τόνους (που αποκαλούνται άλλοτε τονικά σημάδια και άλλοτε τονικά σημεία – π.χ. σελ. 26 και 27) και ειδικότερα για λέξεις που είναι ή παρουσιάζονται ως μονοσύλλαβες υπάρχει ένα μπέρδεμα, που θα έλειπε αν έμπαινε τόνος σε μερικές ακόμη περιπτώσεις (σελ. 23-25). Λέει η Γραμματική: «Φέρ’ το» (με τόνο), «μου ’φερε) (χωρίς τόνο), «θά μπω» (με τόνο), «θα μπω» (όταν τονίζεται το μπω, χωρίς τόνο). Βάζει τόνο στα ερωτηματικά πού και πώς αλλά αγνοεί το ερωτηματικό τί (σελ. 24). Αγνοεί το γεγονός ότι και τα μονοσύλλαβα μα, να, για, ως αλλάζουν νόημα ανάλογα με τον τονισμό τους (π.χ. μα γιατί φωνάζεις; – μά το Θεό, να γράψω – νά η ευκαιρία, για να προσέξεις – γιά πρόσεξε, ως φίλος – ώς εδώ).
Στα ρήματα και στην κλίση τους (σελ. 156-174) η Γραμματική δίνει τύπους τουλάχιστον αμφίβολους: είστε, δένεστε, δένονταν - δενόντανε, κρύβεστε, πλέκεστε, δροσίζεστε, αγαπιέστε, αγαπιόνταν - αγαπιούνταν, θυμούμαστε, θυμόνταν-θυμούνταν. Από όσο ακούω γύρω μου, επικρατέστεροι είναι οι τύποι: είσαστε, δενόσαστε, δενόντουσαν, κρυβόσαστε, πλεκόσαστε, δροσιζόσαστε, αγαπιόσαστε, αγαπιόντουσαν, θυμόμαστε, θυμόντουσαν. Δίνει επίσης τον παρατατικό: στερούμουν, στερούσουν, στερούνταν. Δεν έχω ακούσει τέτοιους ήχους. Προτιμά τον τύπο φυλάγω. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ.
Μειονέκτημά της επίσης είναι ότι τα περιεχόμενα δεν είναι αναλυτικά και δεν έχει ευρετήριο.
Τελειώνοντας, καταφεύγω στην ποίηση. Ο Οδυσσέας Ελύτης λέει στο «Αξιον Εστί»: «Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα». Οποιος ασχολείται με τον γραπτό λόγο, κάτι τέτοιο ζητάει: Μια κρατική Γραμματική που θα παρουσιάζει σωστά τη νεοελληνική γλώσσα του 21ου αιώνα.
Ηλιας Ν. Μιχαλος - δημοσιογράφος - συγγραφέας / Αθήνα
Γραμματα Aναγνωστων
Σιδηροδρομικά έργα
Κύριε διευθυντά
Σύμφωνα με το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για το έτος 2008 προβλέπεται για συγκοινωνιακά εν γένει έργα (πλην σιδηροδρόμων) το ποσόν του 1,8 δισ. ευρώ, ενώ το αντίστοιχο ποσόν για σιδηροδρομικά έργα είναι μόλις 200 εκατ. ευρώ.
Παρά την εν γένει σημασία που έχει για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας η κατασκευή οδικών αξόνων, εν τούτοις σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορεί να παραγνωρισθεί η αντίστοιχη σπουδαιότητα που έχει για τη χώρα μας, η ανάπτυξη και βελτίωση των σιδηροδρόμων, μέσου άλλωστε φιλικότερου προς το περιβάλλον σε σχέση με τις οδικές μεταφορές.
Θα πρέπει συνεπώς να αυξηθούν, σε βάρος άλλων περιττών ή και σαφώς αμφιλεγόμενων δαπανών του προϋπολογισμού (π.χ. ειδικοί λογαριασμοί διαφόρων υπουργείων), λαμβανομένης υπ’ όψη και της αντίστοιχης απορρόφησης των κοινοτικών συνεισφορών, τα ποσά που προβλέπονται για το 2008 αλλά και τα προσεχή χρόνια για σιδηροδρομικά έργα ανά την επικράτεια.
Τα απαιτούμενα προς τούτο σιδηροδρομικά έργα, τα οποία θα πρέπει επιτέλους να κατασκευασθούν εντός ευλόγου μάλιστα χρόνου και στα οποία έχω και στο παρελθόν διεξοδικά αναφερθεί, συνοπτικά είναι τα εξής:
1. Ολοκλήρωση των έργων στον άξονα Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Λόγω των χαμηλών χρηματοδοτήσεων το έργο προβλέπεται να ολοκληρωθεί το... 2013 με τη λήξη του Δ΄ ΚΠΣ.
2. Σιδηροδρομική σύνδεση της Καβάλας με το δίκτυο του ΟΣΕ, για την απευθείας σύνδεση αυτής με τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια με την Ξάνθη, στη θέση Τοξότες.
3. Κατασκευή του Δυτικού Σιδηροδρομικού Αξονα (Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Κοζάνη), ώστε να επιτευχθεί εκ των ενόντων η κατασκευή των 2 διευρωπαϊκών σιδηροδρομικών αξόνων Ανατολής - Δύσης. Ητοι, του άξονα Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Βόλος και από τον Βόλο σύνδεση με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και του άξονα Ηγουμενίτσα - Ιωάννινα - Καλαμπάκα - Κοζάνη - Θεσσαλονίκη και από τη Θεσσαλονίκη σύνδεση με τα ενδότερα Βαλκάνια, τη Θράκη και τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Το εν λόγω έργο μπορεί να ξεκινήσει, σε πρώτη φάση, με τη σιδηροδρομική σύνδεση Κοζάνης - Καλαμπάκας.
4. Βελτίωση της χάραξης και μετατροπή της γραμμής Πελοποννήσου από μετρική (πλ. 1,00 μ.) σε κανονική (πλ. 1,43 μ.) προς αποφυγή της μετεπιβίβασης επιβατών και μεταφόρτωσης εμπορευμάτων.
Βλασιος Καραβας - Πολιτικός Μηχανικός - Πολεοδόμος / Χάμιλτον 5, Αθήνα
Τιμητική εκδήλωση
Κύριε διευθυντά
Στις 25 Φεβρουαρίου το απόγευμα έγινε στην Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών μια τιμητική εκδήλωση για τον Τίτο Πατρίκιο.
Κάνει εντύπωση πως καμιά εφημερίδα πλην μιας (και αυτή σε τέσσερις μόνο γραμμές), δεν αναφερόταν στο γεγονός.
Το ποιος είναι ο Τίτος Πατρίκιος είναι γνωστό και όχι μόνο στον τόπο μας.
Για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, την καταδίκη του σε θάνατο από τους Γερμανούς, τα 8 χρόνια φυλακής και εξορίας στη Μακρόνησο, τον Αη Στράτη.
Και βέβαια για τη μεγάλη του προσφορά στην ελληνική λογοτεχνία και ποίηση.
Ηταν μια αφηγηματική εκδήλωση για τη δημιουργική του ζωή και παράλληλα ένα μάθημα ήθους.
Φυσικά δεν ήταν κοσμικό το γεγονός για να ασχοληθεί ο Τύπος και τα μέσα προβολής. Ούτε έχει σχέση με σκάνδαλα για να κινήσει το ενδιαφέρον. Παραμένει, όμως, περίεργο ότι αξιόλογα έντυπα δεν έγραψαν τίποτα.
Δεν πειράζει, σήμερα τα δημιουργικά πράγματα δεν παρουσιάζονται, ενοχλούν.
Παρ’ όλα αυτά η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και όλοι όσοι παραβρεθήκαμε, πήραμε ένα μάθημα δημιουργίας πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο!
Κωστας Καλυβιωτης / Ερμού 8, Αθήνα
Ποιος ευθύνεται…
Αξιότιμε κ. Καρκαγιάννη
Διάβασα σε κυριακάτικο άρθρο σας στην «Καθημερινή» και για τις εύστοχες διαπιστώσεις του συμβούλου ε.τ. κ. Σοφοκλή Χαραλαμπίδη που εξηγεί ποιος ευθύνεται για τη σώρευση των προσφυγών στο ΣτΕ. Παραθέτω την 145/1854 απόφαση του Αρείου Πάγου που ψέγει τον υπουργό των Οικονομικών της εποχής εκείνης:
«Απόφασις Πολιτική 145 Το δικαστήριον του Αρείου Πάγου
Συγκείμενον εκ των δικαστών Γ. Α. Ράλλη, προέδρου, Α. Πολυζωίδου, αντιπροέδρου, Β. Κουρουσόπουλου, Π. Σπηλιάδου, Α. Βούλγαρη, Π. Παπαρηγοπούλου και Β. Τ. Οικονομίδου, παρόντων του τε εισαγγελέως Ι.Α. Σωμάκη και του υπογραμματέως Δ. Σαρδέλη. Συνελθόν εις δημοσίαν συνεδρίασιν την 3ην Μαΐου 1854, ίνα δικάση επί της αιτήσεως του δημοσίου… Της αποφάσεως ταύτης εξητήσατο την αναίρεσιν το δημόσιον, διά τους ακολούθους λόγους… Σκεφθέν κατά τον νόμον. Επειδή η από 5ης Νοεμβρίου 1837 πράξις της επί των εκποιήσεων των Οθωμανικών κτημάτων επιτροπής, και η από 20ής Νοεμβρίου 1837 έγκρισις αυτής υπό του επί των οικονομικών υπουργού, καθ’ ήν το δημόσιον ουδεμίαν έχει απαίτησιν επί του επιδίκου κτήματος, δεν είναι πράξις εκποιήσεως κτήματος του δημοσίου, ως ορθώς σκέπτεται το της ουσίας δικαστήριον, ο δε υπουργός των οικονομικών, ως αντιπρόσωπος του δημοσίου, δύναται, και οφείλει μάλιστα, άμα πεισθείς, ότι το δημόσιον δεν έχει αξίωσιν επί τινος κτήματος, ή έχει τινά υποχρέωσιν, να δηλοί τούτο ή να εκπληροί την υποχρέωσιν αποφεύγων ματαίας και επιβλαβείς εις το δημόσιον δίκας ή αδίκους αποποιήσεις της εκπληρώσεως των ενοχών αυτού, κατά τους εν τη προσβαλλομένη αποφάσει παρατεθειμένους νόμους ώστε ειρημένη πράξις του υπουργού, γενομένη μάλιστα δυνάμει Β. διατάγματος, επιβάλλοντος εις αυτόν την υποχρέωσιν τού εξελέγχειν και εγκρίνειν ή αποδοκιμάζειν τας πράξεις της επιτροπής, ουδόλως είναι άκυρος.
Διά ταύτα, ιδόν τα άρθρ. 830, 210 και 219 της πολιτ. Δικονομίας. Απορρίπτει την από 30ήν Ιανουαρίου 1854 αναιρέσεως αίτησιν του δημοσίου, την γενομένην κατά της υπ’ αριθμ. 11, 105 και από 29ης Δεκεμβρίου 1853 αποφάσεως των εν Αθήναις εφετών». Τα 154 χρόνια που πέρασαν από τότε δεν άλλαξαν τα πράγματα. Για του λόγου το ασφαλές θα σας στείλω με το ταχυδρομείο φωτοτυπία του χειρογράφου της απόφασης και αίτηση πελατών μου χαρακτηριστική της συνεχιζόμενης πρακτικής του υπ. Οικονομικών.
Ζωη Μπαλαμπανη - Δικηγόρος
Σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων
Κύριε διευθυντά
Δεν είναι δικαία η καταφρόνησις στο άρθρο σας «Για να μας παίρνουν σοβαρά την επομένη», σχετικό με την ονομασία των Σκοπίων.
Εμείς δεν είμαστε λοιπόν οι σοβαροί και είναι σοβαροί οι Αμερικανοί πολιτικοί που εσκώφθησαν από όλο τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένων και πολλών ορθοφρονούντων Αμερικανών πολιτών) για τις αστοχίες τους π.χ. στο Βιετνάμ το 1975, στο Ιράν το 1979, στα Βαλκάνια το 1999, στο Ιράκ το 2003 (στην τελευταία περίπτωση οι ισχυρισμοί τους προκάλεσαν παγκόσμια θυμηδία) κ.λπ.;
Εκτός εάν «σοβαρότης» σημαίνει να έχεις μόνο οικονομική και στρατιωτική ισχύ και πυρηνικά όπλα για να κάνεις τον δερβέναγα, ινστρούχτορα και κήνσορα παντού σε όλο τον κόσμο, χωρίς όμως πραγματικά φόντα κύρους και σοβαρότητος. Είναι προφανέστατο ότι η πολιτική τους στα Βαλκάνια θα κάνει την Ελλάδα (και την Κύπρο εμμέσως) να περιέλθει σύντομα σε δυσχερεστάτη θέση, μη αποκλειομένου και του εδαφικού ακρωτηριασμού δι’ αλλαγής συνόρων, όπως «προφήτευσε» και η πρώην πρόεδρος της Βουλής μας.
Αλεξης Καρνεζης - Αθήναι
Υπάρχει και θέμα Γραμματικής
Κύριε διευθυντά
Τώρα που κόπασε ο πάταγος για την «Ιστορία Εκτης Δημοτικού», θεωρώ αναγκαίο να επισημανθεί ότι υπάρχει και άλλο –σοβαρότερο, θα έλεγα– θέμα στα σχολικά βιβλία. Υπάρχει και θέμα Γραμματικής. Και αναφέρομαι στο σχολικό βιβλίο με τίτλο «Νεοελληνική Γραμματική - Αναπροσαρμογή της Μικρής Νεοελληνικής Γραμματικής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη».
Ούτε γλωσσολόγος είμαι ούτε φιλόλογος. Είμαι όμως επαγγελματίας του γραπτού λόγου, συνταξιούχος δημοσιογράφος και συγγραφέας. Εζησα και την καθαρεύουσα και τη μετάβαση στη δημοτική, ξεκινώντας από την αρχαία ελληνική, με την οποία μας παίδεψαν μάταια στο σχολείο. Κατέληξα προ πολλού στη νέα ελληνική γλώσσα και, για να τη γράφω σωστά, αναζήτησα την κωδικοποίησή της, δηλαδή τη Γραμματική της γλώσσας που μιλάμε σήμερα και δεν είναι βέβαια η αρχαία ή η καθαρεύουσα, δεν είναι όμως ούτε η δημοτική του Ψυχάρη ούτε οι εκδοχές διαφόρων δημοτικιστών του εικοστού αιώνα. Είναι αυτή που σωστά αποκαλείται τώρα από πολλούς «νεοελληνική κοινή», αποτελώντας καταστάλαγμα των γλωσσικών διενέξεων, αλλά και συγχώνευση ιδιωμάτων. Λοιπόν, η κωδικοποίηση που προσφέρει η Γραμματική πάσχει τριπλά: Εχει αναμφισβήτητα λάθη, αφήνει απορίες αναπάντητες και διδάσκει τύπους που δεν τους ακούει κανείς σήμερα πουθενά.
Και πρώτα πρώτα σημειώνω ότι στη Γραμματική αυτή υπάρχει ένας αξιοθρήνητος δήθεν κανόνας, που υποτίθεται ότι μας διδάσκει πού βάζουμε τελεία, άνω τελεία και κόμμα. Και μας λέει ότι: «Τελεία σημειώνουμε στο τέλος μιας φράσης που έχει ακέραιο νόημα. Με την τελεία δείχνουμε ότι πρέπει να σταματήσει λίγο η φωνή. Ανω τελεία σημειώνουμε όταν θέλουμε να δείξουμε μικρότερο σταμάτημα παρά με την τελεία και μεγαλύτερο παρά με το κόμμα. (...) Κόμμα σημειώνουμε για να δείξουμε πολύ μικρό σταμάτημα της φωνής» (σελ. 28, 29). Πώς μετριέται, όμως, το σταμάτημα της φωνής; Αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν κανείς δεν τολμάει να χρησιμοποιήσει την άνω τελεία ενώ για το κόμμα βλέπουμε αντιφατικές λύσεις ακόμα και μέσα στο ίδιο κείμενο κάποιου συγγραφέα ή δημοσιογράφου. Ακόμα και στην ίδια τη Γραμματική! Παραδείγματα: Σελ. 7 «Αυτή λοιπόν, τη νεοελληνική». (Ετσι, με ένα κόμμα). Σελ. 8: «Θα μάθεις, ύστερα, να σκέπτεσαι» (Με δύο κόμματα). «Θα μάθεις ακόμη ότι». (Χωρίς κανένα κόμμα). Σελ. 11: «Τα γράφουμε, για να παραστήσουμε». (Με κόμμα). «Μεταχειριζόμαστε για να γράψουμε». (Χωρίς κόμμα).
Για τους τόνους (που αποκαλούνται άλλοτε τονικά σημάδια και άλλοτε τονικά σημεία – π.χ. σελ. 26 και 27) και ειδικότερα για λέξεις που είναι ή παρουσιάζονται ως μονοσύλλαβες υπάρχει ένα μπέρδεμα, που θα έλειπε αν έμπαινε τόνος σε μερικές ακόμη περιπτώσεις (σελ. 23-25). Λέει η Γραμματική: «Φέρ’ το» (με τόνο), «μου ’φερε) (χωρίς τόνο), «θά μπω» (με τόνο), «θα μπω» (όταν τονίζεται το μπω, χωρίς τόνο). Βάζει τόνο στα ερωτηματικά πού και πώς αλλά αγνοεί το ερωτηματικό τί (σελ. 24). Αγνοεί το γεγονός ότι και τα μονοσύλλαβα μα, να, για, ως αλλάζουν νόημα ανάλογα με τον τονισμό τους (π.χ. μα γιατί φωνάζεις; – μά το Θεό, να γράψω – νά η ευκαιρία, για να προσέξεις – γιά πρόσεξε, ως φίλος – ώς εδώ).
Στα ρήματα και στην κλίση τους (σελ. 156-174) η Γραμματική δίνει τύπους τουλάχιστον αμφίβολους: είστε, δένεστε, δένονταν - δενόντανε, κρύβεστε, πλέκεστε, δροσίζεστε, αγαπιέστε, αγαπιόνταν - αγαπιούνταν, θυμούμαστε, θυμόνταν-θυμούνταν. Από όσο ακούω γύρω μου, επικρατέστεροι είναι οι τύποι: είσαστε, δενόσαστε, δενόντουσαν, κρυβόσαστε, πλεκόσαστε, δροσιζόσαστε, αγαπιόσαστε, αγαπιόντουσαν, θυμόμαστε, θυμόντουσαν. Δίνει επίσης τον παρατατικό: στερούμουν, στερούσουν, στερούνταν. Δεν έχω ακούσει τέτοιους ήχους. Προτιμά τον τύπο φυλάγω. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ.
Μειονέκτημά της επίσης είναι ότι τα περιεχόμενα δεν είναι αναλυτικά και δεν έχει ευρετήριο.
Τελειώνοντας, καταφεύγω στην ποίηση. Ο Οδυσσέας Ελύτης λέει στο «Αξιον Εστί»: «Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα». Οποιος ασχολείται με τον γραπτό λόγο, κάτι τέτοιο ζητάει: Μια κρατική Γραμματική που θα παρουσιάζει σωστά τη νεοελληνική γλώσσα του 21ου αιώνα.
Ηλιας Ν. Μιχαλος - δημοσιογράφος - συγγραφέας / Αθήνα
Comments