Αντίστροφος αλυτρωτισμός/ kathimerini
Του Ανδρεα Ανδριανοπουλου*
Το διεθνές δίκαιο δεν εδράζεται σε ισχυρούς νομικούς κανόνες. Αλλά είναι βασικά προϊόν πολιτικών ισχύος. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα υπάρχει στα χέρια μας εργαλείο που θα μας διευκόλυνε να επιβάλουμε την άποψή μας. Αν προβάλουμε βέτο και αγνοηθούμε δεν θα υπάρχει οδός καταφυγής για τη δικαίωση της θέσης μας. Κανένας υπερεθνικός οργανισμός δεν υφίσταται που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση νομικά των δικαιωμάτων μας. Μοναδική διέξοδος θα είναι τότε η δική μας αποχώρηση από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ! Το βέτο μας δηλ. θα μπορούσε να καταλήξει σε δική μας στην πράξη καταδίκη.
Είναι αυτονόητο πως σε μια τέτοια περίπτωση τα εθνικά μας συμφέροντα θα υφίσταντο πλήγμα καταλυτικό. Ζωτικές μας διεκδικήσεις θα έμπαιναν στο ντουλάπι, ενώ νευραλγικά ζητήματα κρατικής οντότητας (Σκοπιανό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά) θα κινδύνευαν να συνθλιβούν. Το βέτο λοιπόν αντί για ελιγμός ισχύος θα μπορούσε να αποδειχθεί χειρισμός καταστροφής.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να γίνει; Το βασικό ζήτημα είναι να οριοθετήσουμε τις προτεραιότητές μας. Δίχως πάθος και χωρίς λαϊκισμούς. Το καίριο ζήτημα προφανώς δεν είναι το όνομα. Αλλά ο ενδεχόμενος μελλοντικός αλυτρωτισμός των βορείων γειτόνων μας. Πάνω σ’ αυτό το θέμα υπάρχουν λύσεις. Με την προϋπόθεση να υπάρξει σοβαρότητα και ενιαία πολιτική. Πάνω στη γραμμή αυτή υπάρχει ένα ενδιαφέρον προηγούμενο. Η συμπεριφορά δηλ. της Βουλγαρίας, που αντιμετωπίζει με το μικρό αυτό κράτος της νότιας Βαλκανικής παρόμοια προβλήματα με τα δικά μας. Εν τούτοις η Σόφια δεν δίστασε να τους αναγνωρίσει από την πρώτη στιγμή σαν Μακεδονία. Με τη σαφέστατη διευκρίνιση πως ο ονοματικός αυτός προσδιορισμός έχει αποκλειστικά και μόνο γεωγραφική διάσταση. Και όχι εθνική. Η Βουλγαρία έχει καταστήσει έμμεσα σαφή την πρόθεσή της πως στην περίπτωση που τα Σκόπια θα τολμούσαν να εγείρουν στο μέλλον αλυτρωτικούς ισχυρισμούς τότε η πολιτική της Σόφιας θα μπορούσε να είναι η απόλυτη αντιστροφή του αλυτρωτισμού αυτού.
Παρόμοια θα μπορούσε να είναι και η ελληνική πολιτική. Στην περίπτωση που στο μέλλον η «Μακεδονία», που θα την είχαμε αναγνωρίσει με όποιο όνομα αυτή επιθυμεί, θα αποφάσιζε να προβάλει εθνικές ή εδαφικές διεκδικήσεις τότε η Αθήνα θα ήταν έτοιμη να εγείρει θέμα ενσωμάτωσης της χώρας αυτής στον δικό της εθνικό χώρο. Με βάση σαφή εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Η ενδεχόμενη αντιστροφή αυτή του αλυτρωτισμού θα μπορούσε να αποτελέσει το αποτελεσματικότερο ανάχωμα για την εξασφάλιση συμπεριφοράς καλού γείτονα από τη μικρή αυτή χώρα...
* Ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός
Το διεθνές δίκαιο δεν εδράζεται σε ισχυρούς νομικούς κανόνες. Αλλά είναι βασικά προϊόν πολιτικών ισχύος. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα υπάρχει στα χέρια μας εργαλείο που θα μας διευκόλυνε να επιβάλουμε την άποψή μας. Αν προβάλουμε βέτο και αγνοηθούμε δεν θα υπάρχει οδός καταφυγής για τη δικαίωση της θέσης μας. Κανένας υπερεθνικός οργανισμός δεν υφίσταται που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση νομικά των δικαιωμάτων μας. Μοναδική διέξοδος θα είναι τότε η δική μας αποχώρηση από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ! Το βέτο μας δηλ. θα μπορούσε να καταλήξει σε δική μας στην πράξη καταδίκη.
Είναι αυτονόητο πως σε μια τέτοια περίπτωση τα εθνικά μας συμφέροντα θα υφίσταντο πλήγμα καταλυτικό. Ζωτικές μας διεκδικήσεις θα έμπαιναν στο ντουλάπι, ενώ νευραλγικά ζητήματα κρατικής οντότητας (Σκοπιανό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά) θα κινδύνευαν να συνθλιβούν. Το βέτο λοιπόν αντί για ελιγμός ισχύος θα μπορούσε να αποδειχθεί χειρισμός καταστροφής.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να γίνει; Το βασικό ζήτημα είναι να οριοθετήσουμε τις προτεραιότητές μας. Δίχως πάθος και χωρίς λαϊκισμούς. Το καίριο ζήτημα προφανώς δεν είναι το όνομα. Αλλά ο ενδεχόμενος μελλοντικός αλυτρωτισμός των βορείων γειτόνων μας. Πάνω σ’ αυτό το θέμα υπάρχουν λύσεις. Με την προϋπόθεση να υπάρξει σοβαρότητα και ενιαία πολιτική. Πάνω στη γραμμή αυτή υπάρχει ένα ενδιαφέρον προηγούμενο. Η συμπεριφορά δηλ. της Βουλγαρίας, που αντιμετωπίζει με το μικρό αυτό κράτος της νότιας Βαλκανικής παρόμοια προβλήματα με τα δικά μας. Εν τούτοις η Σόφια δεν δίστασε να τους αναγνωρίσει από την πρώτη στιγμή σαν Μακεδονία. Με τη σαφέστατη διευκρίνιση πως ο ονοματικός αυτός προσδιορισμός έχει αποκλειστικά και μόνο γεωγραφική διάσταση. Και όχι εθνική. Η Βουλγαρία έχει καταστήσει έμμεσα σαφή την πρόθεσή της πως στην περίπτωση που τα Σκόπια θα τολμούσαν να εγείρουν στο μέλλον αλυτρωτικούς ισχυρισμούς τότε η πολιτική της Σόφιας θα μπορούσε να είναι η απόλυτη αντιστροφή του αλυτρωτισμού αυτού.
Παρόμοια θα μπορούσε να είναι και η ελληνική πολιτική. Στην περίπτωση που στο μέλλον η «Μακεδονία», που θα την είχαμε αναγνωρίσει με όποιο όνομα αυτή επιθυμεί, θα αποφάσιζε να προβάλει εθνικές ή εδαφικές διεκδικήσεις τότε η Αθήνα θα ήταν έτοιμη να εγείρει θέμα ενσωμάτωσης της χώρας αυτής στον δικό της εθνικό χώρο. Με βάση σαφή εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Η ενδεχόμενη αντιστροφή αυτή του αλυτρωτισμού θα μπορούσε να αποτελέσει το αποτελεσματικότερο ανάχωμα για την εξασφάλιση συμπεριφοράς καλού γείτονα από τη μικρή αυτή χώρα...
* Ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός
Comments