Μαθήματα από τα Τίρανα.-καθημερινή
Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Η ιστορία της Αθήνας είναι γεμάτη από μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις. Μέτρα που εξαγγέλλονται και δεν εφαρμόζονται: Θυμηθείτε την απαγόρευση εισόδου τροχοφόρων στο ιστορικό τρίγωνο. Οι μπάρες του κ. Αβραμόπουλου είναι ακόμα στη θέση τους, σχεδόν μια δεκαετία μετά και τα αυτοκίνητα εξακολουθούν, εννοείται, να αλωνίζουν εντός κι εκτός οδοστρωμάτων. Μέτρα που εξαγγέλλονται μετά βαΐων και κλάδων, εφαρμόζονται το πρώτο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια ατονούν μέχρι να τα ξεχάσουμε εντελώς. Ενα καλό παράδειγμα είναι η αστυνόμευση των λεωφορειόδρομων ή η λεγόμενη «μηδενική ανοχή» στην παράνομη στάθμευση (το άλλο με το Τοτό το ξέρετε;).
Από την προπερασμένη Παρασκευή έχουμε μια νέα κατηγορία: μέτρα που εξαγγέλλονται ύστερα από κοινωνική πίεση και σαμποτάρονται πριν ακόμα εφαρμοστούν. Η θεαματική αποτυχία του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών να θέσει σε εφαρμογή την επέκταση της λειτουργίας του μετρό και του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου το πρώτο Σαββατοκύριακο δεν έχει προηγούμενο. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μπορεί να χρέωσε το φιάσκο στην απόφαση των εργαζομένων να προχωρήσουν σε στάσεις εργασίας, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η απόφαση για μια πειραματική επέκταση του ωραρίου του μετρό ήταν αποτέλεσμα της κινητοποίησης της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών». Ξεπήδησε μέσα από τις κοινότητες του Ιντερνετ, χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου έστειλαν email στη διοίκηση της «Αττικό Μετρό» και την απαίτησαν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Ο νέος υπουργός έδειξε ευαισθησία και μετά πολλών κόπων και βασάνων προκρίθηκε η χλιαρή ιδέα της δοκιμαστικής περιόδου των δύο μηνών. Γνώριζε πολύ καλά ότι είχε απέναντί του τους εργαζόμενους που αντιδρούσαν για τους δικούς τους λόγους. Το δυστύχημα είναι ότι δεν προσπάθησε να συμμαχήσει με τους ίδιους τους πολίτες. Της πειραματικής εφαρμογής που τελικά ξεκίνησε με μία εβδομάδα καθυστέρηση δεν προηγήθηκε καμία διαφημιστική καμπάνια έτσι ώστε το μήνυμα να φτάσει σε όλους τους Αθηναίους: τώρα μπορείτε να κατεβείτε στο κέντρο χωρίς το άγχος της στάθμευσης και των αλκοτέστ, τώρα υπάρχει το μετρό. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Αντίθετα, η εξαγγελία προωθήθηκε στα μουλωχτά, σχεδόν εν κρυπτώ, σαν κάποιοι να εύχονταν την αποτυχία του. Θα έπαιρναν οι εργαζόμενοι τόσο εύκολα την απόφαση για στάση εργασίας αν είχαν απέναντί τους ένα συντεταγμένο κοινωνικό μέτωπο που ανυπομονούσε να δει το μέτρο (και το μετρό) να λειτουργεί στην πράξη;
Κι εντελώς συμπτωματικά: την επομένη του φιάσκο, δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» η ιστορία του δημάρχου των Τιράνων που επιχειρεί τη δική του, μοναχική επανάσταση για να κάνει την πόλη του καλύτερη, ομορφότερη, πιο καθαρή και πιο πράσινη. Ο κ. Ελντι Ράμα μιλάει για τη δύναμη της πράξης (οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν ισοπεδώσει 2.000 αυθαίρετα μέχρι σήμερα) και τη δύναμη της αλλαγής που εμπνέει τους πολίτες, τους καθιστά συμμάχους σ’ έναν κανονικό πόλεμο χαρακωμάτων με την κεντρική εξουσία και τους ακλόνητους πόλους της διαφθοράς και της μαφίας. Τα λόγια του δημάρχου των Τιράνων αποπνέουν αγάπη για την πόλη του και πίστη στο μέλλον. Στην Αθήνα μας λείπουν ακόμα άνθρωποι που να κάνουν το ένα ή το άλλο. Πόσω μάλλον και τα δύο μαζί.
Η ιστορία της Αθήνας είναι γεμάτη από μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις. Μέτρα που εξαγγέλλονται και δεν εφαρμόζονται: Θυμηθείτε την απαγόρευση εισόδου τροχοφόρων στο ιστορικό τρίγωνο. Οι μπάρες του κ. Αβραμόπουλου είναι ακόμα στη θέση τους, σχεδόν μια δεκαετία μετά και τα αυτοκίνητα εξακολουθούν, εννοείται, να αλωνίζουν εντός κι εκτός οδοστρωμάτων. Μέτρα που εξαγγέλλονται μετά βαΐων και κλάδων, εφαρμόζονται το πρώτο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια ατονούν μέχρι να τα ξεχάσουμε εντελώς. Ενα καλό παράδειγμα είναι η αστυνόμευση των λεωφορειόδρομων ή η λεγόμενη «μηδενική ανοχή» στην παράνομη στάθμευση (το άλλο με το Τοτό το ξέρετε;).
Από την προπερασμένη Παρασκευή έχουμε μια νέα κατηγορία: μέτρα που εξαγγέλλονται ύστερα από κοινωνική πίεση και σαμποτάρονται πριν ακόμα εφαρμοστούν. Η θεαματική αποτυχία του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών να θέσει σε εφαρμογή την επέκταση της λειτουργίας του μετρό και του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου το πρώτο Σαββατοκύριακο δεν έχει προηγούμενο. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μπορεί να χρέωσε το φιάσκο στην απόφαση των εργαζομένων να προχωρήσουν σε στάσεις εργασίας, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η απόφαση για μια πειραματική επέκταση του ωραρίου του μετρό ήταν αποτέλεσμα της κινητοποίησης της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών». Ξεπήδησε μέσα από τις κοινότητες του Ιντερνετ, χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου έστειλαν email στη διοίκηση της «Αττικό Μετρό» και την απαίτησαν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Ο νέος υπουργός έδειξε ευαισθησία και μετά πολλών κόπων και βασάνων προκρίθηκε η χλιαρή ιδέα της δοκιμαστικής περιόδου των δύο μηνών. Γνώριζε πολύ καλά ότι είχε απέναντί του τους εργαζόμενους που αντιδρούσαν για τους δικούς τους λόγους. Το δυστύχημα είναι ότι δεν προσπάθησε να συμμαχήσει με τους ίδιους τους πολίτες. Της πειραματικής εφαρμογής που τελικά ξεκίνησε με μία εβδομάδα καθυστέρηση δεν προηγήθηκε καμία διαφημιστική καμπάνια έτσι ώστε το μήνυμα να φτάσει σε όλους τους Αθηναίους: τώρα μπορείτε να κατεβείτε στο κέντρο χωρίς το άγχος της στάθμευσης και των αλκοτέστ, τώρα υπάρχει το μετρό. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Αντίθετα, η εξαγγελία προωθήθηκε στα μουλωχτά, σχεδόν εν κρυπτώ, σαν κάποιοι να εύχονταν την αποτυχία του. Θα έπαιρναν οι εργαζόμενοι τόσο εύκολα την απόφαση για στάση εργασίας αν είχαν απέναντί τους ένα συντεταγμένο κοινωνικό μέτωπο που ανυπομονούσε να δει το μέτρο (και το μετρό) να λειτουργεί στην πράξη;
Κι εντελώς συμπτωματικά: την επομένη του φιάσκο, δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» η ιστορία του δημάρχου των Τιράνων που επιχειρεί τη δική του, μοναχική επανάσταση για να κάνει την πόλη του καλύτερη, ομορφότερη, πιο καθαρή και πιο πράσινη. Ο κ. Ελντι Ράμα μιλάει για τη δύναμη της πράξης (οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν ισοπεδώσει 2.000 αυθαίρετα μέχρι σήμερα) και τη δύναμη της αλλαγής που εμπνέει τους πολίτες, τους καθιστά συμμάχους σ’ έναν κανονικό πόλεμο χαρακωμάτων με την κεντρική εξουσία και τους ακλόνητους πόλους της διαφθοράς και της μαφίας. Τα λόγια του δημάρχου των Τιράνων αποπνέουν αγάπη για την πόλη του και πίστη στο μέλλον. Στην Αθήνα μας λείπουν ακόμα άνθρωποι που να κάνουν το ένα ή το άλλο. Πόσω μάλλον και τα δύο μαζί.
Comments