Hμερομηνία δημοσίευσης: 17-02-08
κύμα είναι , θα ξεσπάσει?
Tου Θανου Οικονομοπουλου
Οι οργίλες αντιδράσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΚΚΕ (και στη Ν.Δ. προβληματίζονται «δομικά» - αλλά επειδή σε πρώτη φάση πλήττεται το ΠΑΣΟΚ από τις εξελίξεις δεν το δημοσιοποιούν!) στο «πείραμα» που επιχειρείται (και θεωρείται πως θα είναι κάτι πιο ουσιαστικό από μιαν απλή «ηλικιακή ανανέωση»...) στον ΣΥΝ με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος, μαζί με τα πρώτα αντανακλαστικά της κοινωνίας (πέρα και άσχετα από κομματικές και εκλογικές συνάφειες) που κατ' αρχήν είδε πολύ θετικά και αισιόδοξα το «πείραμα», πείθουν πως αυτή η «αλλαγή» είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και δυνάμει ελπιδοφόρο στο πολιτικό σκηνικό μας. Μια αχτίδα, στον σκοτεινιασμένο ορίζοντα, όπου τα σύννεφα της κρίσης του δικομματισμού, η αδυναμία των κομμάτων εξουσίας να αντιδράσουν υγιώς και να ξεφύγουν από την αδράνεια και αναποτελεσματικότητά τους (στον ρόλο που έχει το καθένα σήμερα - και όχι μόνο...) και οι παγιωμένες αγκυλώσεις και προκαταλήψεις της «ορθόδοξης» Αριστεράς, δεν επιτρέπουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας...
Χωρίς συζήτηση, η κίνηση του Αλέκου Αλαβάνου (που αποδείχθηκε πολύ ρεαλιστής και μεθοδικός πολιτικός) έγινε σε μια πολύ ευνοϊκή συγκυρία για τον ΣΥΝ. Και αποσκοπεί στο να την εκμεταλλευθεί το κόμμα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Τα δύο κόμματα εξουσίας, φθαρμένα και εγκλωβισμένα σε μια στείρα «διαχειριστική λογική», βγήκαν γενικά ηττημένα (σε ποσοστά και αξιοπιστία) από τις πρόσφατες κάλπες, ο κόσμος «έδειξε» την επιφυλακτικότητά του, την έλλειψη εμπιστοσύνης σε αυτά. Ο ΣΥΝ με την πολιτική της συνεπούς και... συστηματικής δυναμικής (συχνά υπερβολικής...) αντίδρασης σε κάθε εκδήλωση της «πολιτικής του κατεστημένου», κατέγραψε μια πολύ σημαντική εκλογική νίκη - καιρός, λοιπόν, να... γυρίσει σελίδα!
Να (προσπαθήσει να...) κεφαλαιοποιήσει τα «κέρδη» του, να καταδείξει τον «ανανεωτικό εκσυγχρονισμό» του, να ανοιχθεί πιο πολύ στην κοινωνία, προσδοκώντας να «πείσει» περισσότερους, να κάνει το «κύμα», «ρεύμα» Και, όπως κάθε «τέλος εποχής» στην πολιτική, σηματοδοτείται και από αλλαγή ηγεσίας (ό,τι αρνητικό να το «πάρει μαζί» η παλιά, να ξεκινήσει η νέα μόνο με το θετικό φορτίο και τις προοπτικές του), με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εν μια νυκτί διαδοχή του «σκληρού» Ούλμπριχτ στην Ανατολική Γερμανία από τον «διαλλακτικό» Χόνεκερ την εποχή της «Οστ Πολιτίκ» και του ανοίγματος της (τότε) Δυτικής Γερμανίας, έτσι και στην περίπτωση του ΣΥΝ, ο «συγκρουσιακός» Αλαβάνος έδωσε τη θέση του στη «νέα (όχι μόνο ηλικιακά) ηγεσία» του κόμματος, για να επιχειρήσει το «επόμενο βήμα» στην κοινωνία.
Οι... καλές προθέσεις, όμως, κρίνονται και καταξιώνονται (ή καταρρακώνονται) στην πράξη. Και απομένει στον νέο ηγέτη (του ανανεωμένου ΣΥΝ) να αποδείξει αν αυτές οι θετικές σκέψεις της κοινωνίας που συνοδεύουν τις εξελίξεις στον ΣΥΝ θα γίνουν συγκεκριμένη πολιτική δράση, θα υπάρξει μια βαθιά και ουσιαστική προσαρμογή (ας μη φοβίζουν οι λέξεις...) του κόμματος αυτού στις διαμορφούμενες ανάγκες. Αν τη «δυναμική της διαμαρτυρίας» που εισέπραξε και σε ψήφους (και τη βλέπει να καταγράφεται δημοσκοπικά) θα μπορέσει να τη μετουσιώσει σε θετικό πολιτικό λόγο, αν τη γενική και αόριστη αντίθεση και άρνηση, τη σε μεγάλο βαθμό «αποδομητική» συνθηματολογία, θα τη μετατρέψει σε «εποικοδομητική», ρεαλιστική και υλοποιήσιμη πρόταση...
Απο τη «δοκιμη» στην ελπΙδα...
Ο μεγάλος κίνδυνος για το κατ' αρχήν ελπιδοφόρο πείραμα, είναι ηγεσία και κομματικός μηχανισμός να «μείνουν» μόνο στην επιφανειακή καταμέτρηση και ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και των δημοσκοπήσεων. Να περιορισθούν στην εύκολη «διαπίστωση» πως «το κενό (που δημιουργεί η κρίση του δικομματισμού) θα καλυφθεί». Μια τέτοια «βεβαιότητα» συνιστά μηχανιστική προσέγγιση της διαμορφούμενης πραγματικότητας, με πρόσκαιρα οφέλη, πολύ «κοντά πόδια». Σημασία, σε βάθος χρόνου, δεν έχει η «κάλυψη» του όποιου κενού σε εκλογικούς και δημοσκοπικούς όρους, αλλά η ουσιαστική κάλυψη, η πολιτική. Και αυτή θα προκύψει μόνο μέσα από «θέσεις» - οι αντιθέσεις οι επικαιρικές δεν αρκούν... Το κενό θα καλυφθεί «πώς» και από «ποιους»;
Ο Αλέκος Αλαβάνος αμέσως μετά τις εκλογές είχε δηλώσει (με σημασία - ελπίζουμε...) πως «ο λαός μάς δοκιμάζει». Και αυτό έγινε, έστω και με τη μορφή της ψήφου διαμαρτυρίας, δυσπιστίας στους «δύο μεγάλους» της εξουσίας. Μένει, λοιπόν, τώρα στον «ανανεωμένο» ΣΥΝ να αποδείξει αν είναι σε θέση να πιάσει το «μήνυμα», να εκμεταλλευθεί τη «δοκιμή» που του προσέφερε ο κόσμος, να μεταλλάξει την «ανοχή» (έστω και εξ αντιδράσεως…) σε ρεαλιστική, πρακτική πολιτική, να πείσει πιο μόνιμα και σε βάθος την κοινωνία πως «κάνει και για κάτι άλλο…», εκτός από το να αντιδρά και να εναντιώνεται σχεδόν σε όλα. Πριν από λίγες ημέρες, ο απελθών πρόεδρος του κόμματος μίλησε για «μια πλειοψηφία που θα προσφέρει εναλλακτική λύση…». Ιδού το στοίχημα!
Στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΝ αναφέρεται πως «ο ΣΥΝ θεωρεί ότι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι όχι μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς ή μια κυβέρνηση συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά, αλλά μια εναλλακτική προοδευτική λύση Αριστεράς, για την εφαρμογή ενός σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος, στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού, με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία…». Πολλά… επίθετα σε μια πολιτική φράση - κλειδί, με λίγα τα «ουσιαστικά»! Ωραία, ο ΣΥΝ «τρύγησε» τη δυσφορία και την απογοήτευση του κόσμου, αλλά σημασία τώρα έχει το πώς «τον μούστο» θα τον μετατρέψει σε «καλό κρασί»…
… και απο την προκληση στην ευκαιρια!
Αν επαναπαυθεί και πιστέψει πως τα σημερινά (και δημοσκοπικά με αυξητική προοπτική…) ποσοστά «διαμαρτυρίας» θα μεταφρασθούν «αύριο» και σε ακόμη περισσότερες ψήφους, «αυτόματα», άκοπα, δίχως πειστικό, ρεαλιστικό, πολιτικό λόγο και πρακτικές προτάσεις, πλανάται πλάνην οικτράν. Πλάνη θα αποδειχθεί, επίσης, το να πιστέψει πως η κοινωνία σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας «αριστεροποιείται» - αντίθετα, «συντηρητικοποιείται». Η αντίδραση του εκλογικού σώματος, το «σιχτίρισμα» στο «σύστημα», σε μια πρώτη φάση, είναι ευκαιριακή.. Για να αποκτήσει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά… «θέλει δουλειά πολλή»! Χρειάζεται το (όποιο…) κόμμα που την εισέπραξε να το πείσει πως έχει συγκεκριμένο, ρεαλιστικό, επεξεργασμένο και υλοποιήσιμο «πρόγραμμα» - αν όχι «κυβερνητικό», πάντως πολιτικό, που ακόμη και ως πρόταση θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός άλλου πολιτικού σκηνικού, που έστω και για λόγους «αμυντικούς», από τα άλλα κόμματα, θα κατατείνει στην προσαρμογή και την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών, σε μια λογική αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, εφικτών στόχων, ρεαλιστικών προτάσεων για την επίλυση προβλημάτων...
Ο κόσμος σίγουρα θα αντιληφθεί (έπειτα από μια πρώτη περίοδο ευφορίας και «ικανοποίησης» επειδή «τιμωρήθηκαν» τα αναποτελεσματκά, αδρανή «κόμματα εξουσίας»...) πως δεν αποτελεί «λύση» ένα «άλλο κόμμα» που θα μείνει δεμένο στην αντίθεση και την άρνηση, που «επιλέγει» να μείνει έξω από το σύστημα, δίχως ευθύνη και συνέπειες! Γιατί, επιτέλους, δεν έχει και τόση σημασία να κραυγάζεις κάθε τόσο με τι «δεν συμφωνείς» και απορρίπτεις, ενδιαφέρον έχει να «παίξεις» κι εσύ, να προτείνεις συγκεκριμένες πολιτικές, να διαδηλώσεις την αντίθεσή σου σε «απλές» αντιγραφές παλιών και αποτυχημένων συνταγών, την απουσία αγκυλώσεων, προκαταλήψεων...
Απομένει να φανεί αν (και τι ακριβώς..) εννοούσε ο κ. Αλαβάνος, μεταφέροντάς το και ως «παρακαταθήκη» στον διάδοχό του, μιλώντας για «μια νέα πλειοψηφία που θα δώσει εναλλακτικές λύσεις...», ποια είναι αυτή η (μη φοβική, πλεγματική...) «νέα Αριστερά», που είναι αποφασισμένη να παίξει ενεργό ρόλο αλλά με εφικτούς, ρεαλιστικούς όρους στη διαμόρφωση πολιτικών έναντι του «νέου καπιταλισμού», του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, της ανεξέλεκτης «παγκοσμιοποίησης» που παρουσιάζει ρήγματα και «επισφάλειες», όπως η τελευταία διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση δείχνει κατά τρόπο σαφή, κρούοντας ταυτόχρονα τον κώδωνα του κινδύνου για το «αύριο», αν δεν θεσπισθεί επειγόντως ένα «υπερεθνικό εποπτικό σύστημα» (που πάει να πει: και «πολιτική παγκοσμιοποίηση»!) που θα εξασφαλίζει το δικαίωμα της κοινωνίας στην ευημερία και την εξασφάλιση... Ιδού η πρόκληση, ιδού η ευκαιρία!
Tου Θανου Οικονομοπουλου
Οι οργίλες αντιδράσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΚΚΕ (και στη Ν.Δ. προβληματίζονται «δομικά» - αλλά επειδή σε πρώτη φάση πλήττεται το ΠΑΣΟΚ από τις εξελίξεις δεν το δημοσιοποιούν!) στο «πείραμα» που επιχειρείται (και θεωρείται πως θα είναι κάτι πιο ουσιαστικό από μιαν απλή «ηλικιακή ανανέωση»...) στον ΣΥΝ με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος, μαζί με τα πρώτα αντανακλαστικά της κοινωνίας (πέρα και άσχετα από κομματικές και εκλογικές συνάφειες) που κατ' αρχήν είδε πολύ θετικά και αισιόδοξα το «πείραμα», πείθουν πως αυτή η «αλλαγή» είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και δυνάμει ελπιδοφόρο στο πολιτικό σκηνικό μας. Μια αχτίδα, στον σκοτεινιασμένο ορίζοντα, όπου τα σύννεφα της κρίσης του δικομματισμού, η αδυναμία των κομμάτων εξουσίας να αντιδράσουν υγιώς και να ξεφύγουν από την αδράνεια και αναποτελεσματικότητά τους (στον ρόλο που έχει το καθένα σήμερα - και όχι μόνο...) και οι παγιωμένες αγκυλώσεις και προκαταλήψεις της «ορθόδοξης» Αριστεράς, δεν επιτρέπουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας...
Χωρίς συζήτηση, η κίνηση του Αλέκου Αλαβάνου (που αποδείχθηκε πολύ ρεαλιστής και μεθοδικός πολιτικός) έγινε σε μια πολύ ευνοϊκή συγκυρία για τον ΣΥΝ. Και αποσκοπεί στο να την εκμεταλλευθεί το κόμμα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Τα δύο κόμματα εξουσίας, φθαρμένα και εγκλωβισμένα σε μια στείρα «διαχειριστική λογική», βγήκαν γενικά ηττημένα (σε ποσοστά και αξιοπιστία) από τις πρόσφατες κάλπες, ο κόσμος «έδειξε» την επιφυλακτικότητά του, την έλλειψη εμπιστοσύνης σε αυτά. Ο ΣΥΝ με την πολιτική της συνεπούς και... συστηματικής δυναμικής (συχνά υπερβολικής...) αντίδρασης σε κάθε εκδήλωση της «πολιτικής του κατεστημένου», κατέγραψε μια πολύ σημαντική εκλογική νίκη - καιρός, λοιπόν, να... γυρίσει σελίδα!
Να (προσπαθήσει να...) κεφαλαιοποιήσει τα «κέρδη» του, να καταδείξει τον «ανανεωτικό εκσυγχρονισμό» του, να ανοιχθεί πιο πολύ στην κοινωνία, προσδοκώντας να «πείσει» περισσότερους, να κάνει το «κύμα», «ρεύμα» Και, όπως κάθε «τέλος εποχής» στην πολιτική, σηματοδοτείται και από αλλαγή ηγεσίας (ό,τι αρνητικό να το «πάρει μαζί» η παλιά, να ξεκινήσει η νέα μόνο με το θετικό φορτίο και τις προοπτικές του), με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εν μια νυκτί διαδοχή του «σκληρού» Ούλμπριχτ στην Ανατολική Γερμανία από τον «διαλλακτικό» Χόνεκερ την εποχή της «Οστ Πολιτίκ» και του ανοίγματος της (τότε) Δυτικής Γερμανίας, έτσι και στην περίπτωση του ΣΥΝ, ο «συγκρουσιακός» Αλαβάνος έδωσε τη θέση του στη «νέα (όχι μόνο ηλικιακά) ηγεσία» του κόμματος, για να επιχειρήσει το «επόμενο βήμα» στην κοινωνία.
Οι... καλές προθέσεις, όμως, κρίνονται και καταξιώνονται (ή καταρρακώνονται) στην πράξη. Και απομένει στον νέο ηγέτη (του ανανεωμένου ΣΥΝ) να αποδείξει αν αυτές οι θετικές σκέψεις της κοινωνίας που συνοδεύουν τις εξελίξεις στον ΣΥΝ θα γίνουν συγκεκριμένη πολιτική δράση, θα υπάρξει μια βαθιά και ουσιαστική προσαρμογή (ας μη φοβίζουν οι λέξεις...) του κόμματος αυτού στις διαμορφούμενες ανάγκες. Αν τη «δυναμική της διαμαρτυρίας» που εισέπραξε και σε ψήφους (και τη βλέπει να καταγράφεται δημοσκοπικά) θα μπορέσει να τη μετουσιώσει σε θετικό πολιτικό λόγο, αν τη γενική και αόριστη αντίθεση και άρνηση, τη σε μεγάλο βαθμό «αποδομητική» συνθηματολογία, θα τη μετατρέψει σε «εποικοδομητική», ρεαλιστική και υλοποιήσιμη πρόταση...
Απο τη «δοκιμη» στην ελπΙδα...
Ο μεγάλος κίνδυνος για το κατ' αρχήν ελπιδοφόρο πείραμα, είναι ηγεσία και κομματικός μηχανισμός να «μείνουν» μόνο στην επιφανειακή καταμέτρηση και ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και των δημοσκοπήσεων. Να περιορισθούν στην εύκολη «διαπίστωση» πως «το κενό (που δημιουργεί η κρίση του δικομματισμού) θα καλυφθεί». Μια τέτοια «βεβαιότητα» συνιστά μηχανιστική προσέγγιση της διαμορφούμενης πραγματικότητας, με πρόσκαιρα οφέλη, πολύ «κοντά πόδια». Σημασία, σε βάθος χρόνου, δεν έχει η «κάλυψη» του όποιου κενού σε εκλογικούς και δημοσκοπικούς όρους, αλλά η ουσιαστική κάλυψη, η πολιτική. Και αυτή θα προκύψει μόνο μέσα από «θέσεις» - οι αντιθέσεις οι επικαιρικές δεν αρκούν... Το κενό θα καλυφθεί «πώς» και από «ποιους»;
Ο Αλέκος Αλαβάνος αμέσως μετά τις εκλογές είχε δηλώσει (με σημασία - ελπίζουμε...) πως «ο λαός μάς δοκιμάζει». Και αυτό έγινε, έστω και με τη μορφή της ψήφου διαμαρτυρίας, δυσπιστίας στους «δύο μεγάλους» της εξουσίας. Μένει, λοιπόν, τώρα στον «ανανεωμένο» ΣΥΝ να αποδείξει αν είναι σε θέση να πιάσει το «μήνυμα», να εκμεταλλευθεί τη «δοκιμή» που του προσέφερε ο κόσμος, να μεταλλάξει την «ανοχή» (έστω και εξ αντιδράσεως…) σε ρεαλιστική, πρακτική πολιτική, να πείσει πιο μόνιμα και σε βάθος την κοινωνία πως «κάνει και για κάτι άλλο…», εκτός από το να αντιδρά και να εναντιώνεται σχεδόν σε όλα. Πριν από λίγες ημέρες, ο απελθών πρόεδρος του κόμματος μίλησε για «μια πλειοψηφία που θα προσφέρει εναλλακτική λύση…». Ιδού το στοίχημα!
Στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΝ αναφέρεται πως «ο ΣΥΝ θεωρεί ότι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι όχι μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς ή μια κυβέρνηση συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά, αλλά μια εναλλακτική προοδευτική λύση Αριστεράς, για την εφαρμογή ενός σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος, στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού, με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία…». Πολλά… επίθετα σε μια πολιτική φράση - κλειδί, με λίγα τα «ουσιαστικά»! Ωραία, ο ΣΥΝ «τρύγησε» τη δυσφορία και την απογοήτευση του κόσμου, αλλά σημασία τώρα έχει το πώς «τον μούστο» θα τον μετατρέψει σε «καλό κρασί»…
… και απο την προκληση στην ευκαιρια!
Αν επαναπαυθεί και πιστέψει πως τα σημερινά (και δημοσκοπικά με αυξητική προοπτική…) ποσοστά «διαμαρτυρίας» θα μεταφρασθούν «αύριο» και σε ακόμη περισσότερες ψήφους, «αυτόματα», άκοπα, δίχως πειστικό, ρεαλιστικό, πολιτικό λόγο και πρακτικές προτάσεις, πλανάται πλάνην οικτράν. Πλάνη θα αποδειχθεί, επίσης, το να πιστέψει πως η κοινωνία σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας «αριστεροποιείται» - αντίθετα, «συντηρητικοποιείται». Η αντίδραση του εκλογικού σώματος, το «σιχτίρισμα» στο «σύστημα», σε μια πρώτη φάση, είναι ευκαιριακή.. Για να αποκτήσει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά… «θέλει δουλειά πολλή»! Χρειάζεται το (όποιο…) κόμμα που την εισέπραξε να το πείσει πως έχει συγκεκριμένο, ρεαλιστικό, επεξεργασμένο και υλοποιήσιμο «πρόγραμμα» - αν όχι «κυβερνητικό», πάντως πολιτικό, που ακόμη και ως πρόταση θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός άλλου πολιτικού σκηνικού, που έστω και για λόγους «αμυντικούς», από τα άλλα κόμματα, θα κατατείνει στην προσαρμογή και την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών, σε μια λογική αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, εφικτών στόχων, ρεαλιστικών προτάσεων για την επίλυση προβλημάτων...
Ο κόσμος σίγουρα θα αντιληφθεί (έπειτα από μια πρώτη περίοδο ευφορίας και «ικανοποίησης» επειδή «τιμωρήθηκαν» τα αναποτελεσματκά, αδρανή «κόμματα εξουσίας»...) πως δεν αποτελεί «λύση» ένα «άλλο κόμμα» που θα μείνει δεμένο στην αντίθεση και την άρνηση, που «επιλέγει» να μείνει έξω από το σύστημα, δίχως ευθύνη και συνέπειες! Γιατί, επιτέλους, δεν έχει και τόση σημασία να κραυγάζεις κάθε τόσο με τι «δεν συμφωνείς» και απορρίπτεις, ενδιαφέρον έχει να «παίξεις» κι εσύ, να προτείνεις συγκεκριμένες πολιτικές, να διαδηλώσεις την αντίθεσή σου σε «απλές» αντιγραφές παλιών και αποτυχημένων συνταγών, την απουσία αγκυλώσεων, προκαταλήψεων...
Απομένει να φανεί αν (και τι ακριβώς..) εννοούσε ο κ. Αλαβάνος, μεταφέροντάς το και ως «παρακαταθήκη» στον διάδοχό του, μιλώντας για «μια νέα πλειοψηφία που θα δώσει εναλλακτικές λύσεις...», ποια είναι αυτή η (μη φοβική, πλεγματική...) «νέα Αριστερά», που είναι αποφασισμένη να παίξει ενεργό ρόλο αλλά με εφικτούς, ρεαλιστικούς όρους στη διαμόρφωση πολιτικών έναντι του «νέου καπιταλισμού», του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, της ανεξέλεκτης «παγκοσμιοποίησης» που παρουσιάζει ρήγματα και «επισφάλειες», όπως η τελευταία διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση δείχνει κατά τρόπο σαφή, κρούοντας ταυτόχρονα τον κώδωνα του κινδύνου για το «αύριο», αν δεν θεσπισθεί επειγόντως ένα «υπερεθνικό εποπτικό σύστημα» (που πάει να πει: και «πολιτική παγκοσμιοποίηση»!) που θα εξασφαλίζει το δικαίωμα της κοινωνίας στην ευημερία και την εξασφάλιση... Ιδού η πρόκληση, ιδού η ευκαιρία!
Comments